Ontwapenend nonchalante Meskerem Mees stelt debuutplaat ‘Julius’ voor in de Botanique

De tournee ter promotie van haar langspeeldebuut Julius is nog maar net begonnen, of hij dreigt door de nieuwe coronamaatregelen al in het water te vallen. Maar in de Botanique mocht Meskerem Mees gelukkig wél nog het podium op, zij het dan voor een zittend publiek van maximaal 200 toeschouwers.

‘Ik ben momenteel een boek aan het schrijven’, vertelde Meskerem Mees tegen het einde van haar set, net voor ze het van de radio bekende The Writer inzette. ‘Ik ben nog niet verder geraakt dan anderhalve pagina, maar ik heb wél al een uitgever. Zodra je je op één terrein laat opmerken, krijg je blijkbaar vanzelf een vrijgeleide om ook nog andere dingen te doen’.

Dat die mededeling een beetje tongue-in-cheek klonk, hoefde eigenlijk niet te verbazen, want de onwaarschijnlijk nuchtere manier waarop de Gentse zangeres met Ethiopische roots tegen haar eigen succes aankijkt, is een heuse verademing. Zeker in een sector waar veel van haar generatiegenoten zich na één hitje al gedragen alsof ze het wiel hebben uitgevonden. Ze schrijft liedjes. Nou en? Voor Meskerem Mees, die opgroeide op een boerderij in Merendree, is dat niet meteen een ‘big deal’.

Toch zou je het haar niet kwalijk nemen mocht ze, op haar 22^ste, een beetje gaan zweven. Tenslotte is haar prille carrière er tot nu toe één van elkaar snel opvolgende triomfen. Ze kaapte het goud weg tijdens de jongste Rock Rally, was één van de laureaten van Sound Track en mocht ook nog een prestigieuze Montreux Jazz Talent Award op zak steken. Tussendoor prijkte haar foto in megaformaat op Times Square in New York en deelde ze het podium met gerenommeerde jazzmuzikanten als José James en Shabaka Hutchings. Bovendien had ze aan enkele singles voldoende om de aandacht van de buitenlandse pers te trekken. Faut le faire.

Eenvoud

Het mag duidelijk zijn: haar warme stem en intimistische slaapkamerfolk raken bij velen een gevoelige snaar. Het belang van eenvoud leerde Meskerem Mees van traditionele folksingers als Leadbelly en Woody Guthrie. Dat resulteerde in de eerlijke maar herkenbare luisterliedjes die vandaag te horen zijn op haar -met dank aan Koen Gisen- sober geproducete debuut-lp Julius. De meeste van die songs bedacht de zangeres op haar achttiende tijdens een verblijf in Denemarken en naar hun natuurlijke flow te oordelen kostte het schrijven haar geen enkele moeite. Op de hoes van haar plaat staat een ezel afgebeeld: voor Mees een manier om alle aandacht die ze krijgt enigszins te relativeren, maar volgens intimi net zo goed een verwijzing naar haar koppige natuur.

Ook in de Botanique werd duidelijk dat het repertoire van Meskerem Mees weinig opsmuk nodig heeft. Naast haar stem en akoestische gitaar is in haar liedjes enkel ruimte voor de cello van Frederik Daelemans. Die klinkt afwisselend speels en majestueus, maar introduceert ook vaak fraaie tegenmelodieën die de composities aanzienlijk verrijken. Set-opener Astronaut, waarin de zangeres een dobro bespeelde, zette de toon, maar tijdens het tweede nummer, Parking Lot, raakte Mees even haar tekst kwijt. ‘Er flitsen op dit moment te veel dingen tegelijk door mijn hoofd’, zei ze verontschuldigend. Met ontwapenende nonchalance nam ze vervolgens met Seasons Shift en het mijmerende Song For Lewis de draad weer op. Het publiek vond het best: een beetje kwetsbaarheid maakt een artiest juist extra sympathiek, toch?

‘Dit zou wel eens het laatste optreden van mijn tournee kunnen zijn’, opperde ze. ‘Ik ben dus van plan er met volle teugen van te genieten. Want dit is de zaal waar ik, op mijn twaalfde, mijn allereerste concert meemaakte’. Met de protestsong Man of Manners hekelde Meskerem Mees een concept van mannelijkheid dat tot oorlog en (zelf)vernietiging leidt en Great Dandelion bracht ze a capella, met de stilte als voornaamste begeleider. De toeschouwers luisterden zo devoot en aandachtig dat je in de Orangerie een speld kon horen vallen. Iets frivoler kwam de chanteuse uit de hoek in Joe, het nummer dat haar twee jaar geleden op de kaart zette en dat, zoals wel vaker het geval was, mooi werd versierd door de tweede stem van Daelemans. Tussendoor vertelde Mees verhaaltjes over haar vader die marinebioloog is (zie Blue and White) of verwees ze met een kwinkslag naar haar liefdesleven (in Best Friend), waarbij ze aangaf dat ze ‘nobody’s baby’ was.

Meskerem in Wonderland

Als gitariste wisselde Meskerem Mees fingerpicking af met een ritmische groove en zo wist ze haar set met weinig middelen toch van de nodige dynamiek te voorzien. Dat deed ze bijvoorbeeld in Queen Bee, maar ook in de door herhaalde tempowisselingen gekarakteriseerde afsluiter Where I’m From, over een fantasiewereld waar alles net een tikje anders is dan we gewend zijn: ‘Where’ I’m from, you’ll find wine instead of water in the creek’ klonk het. En ook: ‘The boys, they are dressed like girls/ In pretty skirts they twist each other’s hair into curls’. Meskerem in Wonderland, als het ware.

Tijdens de enige bis kreeg Mees, middels een song die nog niemand vooraf had gehoord en vermoedelijk Now There is You heette, alle aanwezigen aan het zingen, enkel met pizzicato-cellobegeleiding. De zangeres dirigeerde haar publiek met zoveel vanzelfsprekendheid dat het leek alsof ze nooit wat anders had gedaan. Een staande ovatie werd haar deel.

Meskerem Mees, die ook schrijft en schildert, benadrukt graag dat ze veel méér is dan haar muziek en dat ze niet van plan is tot het einde van haar dagen brave, beleefde folkliedjes te maken. Tenslotte horen ook The Clash en Nirvana tot haar referentiekader en kondigde ze al aan dat ze in de toekomst de chaos wil omarmen, door met elektronica of andere ‘weird shit’ te experimenteren. Dat prikkelt uiteraard onze nieuwsgierigheid. Maar belangrijker nog dan de vorm waarin ze zich uitdrukt, is haar authenticiteit. Want zoals ze onderstreepte in Away:

‘Take my body/ Swallow me whole / Take my body /But not my soul’.

Met die bezieling zat het, na haar optreden in Brussel, alvast méér dan snor.