Noorwegen is een uitgestrekt land dat maar vijf miljoen inwoners telt, maar wél over een bijzonder creatieve muziekscene beschikt. Ten bewijze: het Festival Norway Now, dat zopas uitstekende bands als The Megaphonic Thrift en The Low Frequency in Stereo naar Brussel haalde.
Da gig: Norway Now met Silje Nes, The Megaphonic Thrift en The Low Frequency in Stereo, ABClub, Brussel op 12/12.
In één zin: Een boeiende introductie tot een muziekscene die zich steeds vaker internationaal doet opmerken door kwaliteit en originaliteit.
Hoogtepunt: het overrompelende optreden van The Low Frequency in Stereo. Wereldklasse.
Dieptepunt: het feit dat The Megaphonic Thrift enigszins onder haar niveau presteerde. Eerder dit jaar deed de groep ons in Trix (Antwerpen) nog sterretjes zien.
Beste quote: geen. Noren zijn blijkbaar zwijgzame mensen.
Van Motorpsycho tot Jaga Jazzist, van Röyksopp tot Hanne Hukkelberg, van Madrugada tot Kaizers Orchestra, van Thomas Dybdahl tot Susanna and the Magical Orchestra: de Noorse pop- en rockmuziek heeft het jongste decennium een serieuze internationale opmars gemaakt. Dat succes is uiteraard te danken aan het hoge niveau en de originaliteit van het aanbod, maar is ook het resultaat van By:larm, een showcasefestival dat jaarlijks op veel aandacht van buitenlandse labels en media kan rekenen. Zo komt het dat enkele Brusselse cultuurhuizen zoals AB, Bozar, Cinematek en de Beursschouwburg de handen in elkaar sloegen voor Norway Now, een evenement dat nog duurt tot mei 2011 en waarop de muziek, film, architectuur, kunst en literatuur van het Scandinavische land centraal staan. De jongste weken organiseerde de AB al labelnights rond Rune Grammofon en Smalltown Superjazz en in januari staat nog een portie noise en avant-garde op het menu. Voor het iets luistervriendelijker deel van het programma moest je het afgelopen weekend in deABClub zijn.
Daar zagen we als eerste Silje Nes, een zangeres en multi-instrumentaliste die opgroeide vlakbij de langste fjord van Noorwegen, maar inmiddels in Berlijn woont en een contract op zak heeft met Fat Cat, het gerenommeerde Britse label dat eerder al Sigur Rós en múm in onze streken introduceerde. Dat leverde met ‘Ames Room’ en ‘Opticks’ tot dusver twee prima langspelers op, vol introspectieve, sprookjesachtige muziek die steevast de verbeelding van de luisteraar prikkelt. In de AB werd Silje Nes begeleid door een drummer en een violist, maar bracht ze, naast haar stem en gitaar, ook de nodige elektronica in stelling. Het ene moment klonken haar liedjes dromerig en lieflijk, het andere noisy en schrapend, maar je bleef wel geboeid kijken en luisteren, wat niet mag verbazen van iemand die Thurston Moore covert en zich in de studio laat seconderen door leden van Tarwater en To Rococo Rot.
Liefhebbers van Sonic Youth en Built to Spill kwamen volop aan hun trekken tijdens de set van The Megaphonic Thrift, een kwartet uit Bergen dat aan het idioom van die Amerikaanse voorbeelden weinig toevoegt, maar wel kan bogen op een overweldigende livereputatie. Meerstemmig gezongen nummers uit hun debuut-cd ‘Decay Decoy’, zoals ‘Talks Like a Weed King’ en ‘Neues’, waren best catchy, maar zaten een voor een onder een dikke laag noise, aangebracht door de piepende, krassende en zigzaggende gitaren. De decibels floten je om de oren: iedere song was als een wervelwind die alles meezoog wat op zijn pad kwam. Toen Sten Ove Toft, de snarengeselaar die de avond had geopend, de groep kwam vervoegen, ging de dissonantiegraad nog verder de hoogte in. Toch hadden we de indruk dat The Megaphonic Thrift, na de spectaculaire optredens die we van het gezelschap al hadden meegemaakt, dit keer op automatische piloot vloog. Zelfs ‘Queen of Noise’, de anders zo verschroeiende apotheose, deed dit keer een tikje te routineus aan.
Wat een contrast met The Low Frequency in Stereo waarmee de Megaphonics twee leden gemeen hebben. Het kwintet begon in 2001 als een lofi-postrockband, maar ontwikkelde sindsdien een rijke, groovy sound waarin invloeden van Ennio Morricone, The Doors en Stereolab tot een aanstekelijk geheel zijn versmolten. De groep putte in de AB uit haar hele, vier cd’s en enkele ep’s tellende discografie. Daarbij werden lange instrumentals, type ‘Turnpike’, ‘Desert’, het aan Paul Desmond refererende ‘Still’ en het adembenemende ‘Die Electro Voice’, afgewisseld met veerkrachtige popsongs zoals het bezwerende ‘Starstruck’ of ‘Texas Fox’, waarin de stemmen van de twee toetsenspeelsters centraal stonden. The Low Frequency heeft geen frontman of -vrouw, zodat alle muzikanten op tijd en stond de aandacht opeisten. Het spetterende ‘Geordie La Forge’ werd gezongen door de drummer, afsluiter ‘Red Flag’ door de bassist, die je met zijn energieke spel overigens alle hoeken van het zaaltje liet zien. Nu eens jazzy, dan weer psychedelisch, maar altijd energiek en overrompelend: dit was een set waarmee The Low Frequency in Stereo andermaal aangaf dat ze tot de opwindendste live-attracties van het moment behoort.
Een geslaagde Norway Now-avond, die beslist naar meer smaakte. Met namen als Jackman, The Hillstone Halos, Kaada, Serena-Maneesh, Helldorado, Shining en Supersilent op ons verlanglijstje, hopen we nu al op een vervolg.
Dirk Steenhaut
LOW FREQUENCY IN STEREO SETLIST: Turnpike / Texas Fox / Man Don’t Walk / Geordie La Forge / Desert / Axes / Starstruck / Still / Die Electro Voice / Red Flag.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier