Een blazerssectie tilde de songs van Noel Gallagher’s High Flying Birds naar een hoger niveau, maar de Oasis-momenten blijven de sterkhouders.
‘Liam sucks, Noel rocks!’, luidde het op een pancarte. De oudste der Gallaghers zal het graag gelezen hebben, zeker als je weet dat Liam hem zopas nog ‘just another prick in the wall’ genoemd heeft. En toch: ook deze keer vielen de songs die Noel destijds met Oasis gemaakt heeft het hardst in de smaak.
Symfonisch jasje
Whatever, bijvoorbeeld, met de lyric ‘I’m free to be whatever I choose’, die Noel als gegoten zit. En het korte maar krachtige Digsy’s Dinner, het licht bombastische The Masterplan of het onvermijdelijke, makkelijk bekkende sluitstukDon’t Look Back In Anger.
En het High Flying Birds-oeuvre dan? Dat stak bijwijlen in een verrassend symfonisch jasje, met dank aan een driekoppige blazerssectie, die bij Riverman opdook en tijdens The Mexican een duel uitvocht met de gitaren. ‘Ben jij een échte Mexicaan?’, vroeg Gallagher voor aanvang van het nummer aan een toeschouwer met Mexicaanse vlag. ‘Ik heb nog nooit een rosse Mexicaan gezien. That’s more rare than a fockin’ unicorn on acid!‘
Euvel met de stem
Van waar wij stonden, kwam Gallaghers stem niet altijd even goed door. Al werden Dream On, AKA… What A Life! en de bovengenoemde Oasis-nummers zodanig luid meegezongen dat dit euvel zich eigenlijk vanzelf oploste.
‘Wie was de beste artiest die jullie tot dusver al gezien hebben?’, peilde Gallagher nog. ‘Jij’, dacht hij gehoord te hebben. ‘Dat is het juiste antwoord!’
Voortreffelijk geprobeerd, maar dream on, Noel.
SETLIST: Everybody’s On The Run / Lock All The Doors / Heat Of The Moment / Riverman / You Know We Can’t Go Back / Whatever (Oasis) / Dream On / The Mexican / If I Had A Gun / Digsy’s Dinner (Oasis) / The Masterplan (Oasis) / What A Life! / Don’t Look Back In Anger (Oasis)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier