Met ‘Hardcore Will Never Die, But You Will’ brachten de Schotse postrockers van Mogwai onlangs hun beste en vitaalste cd van het voorbije decennium uit. Dat had meteen een positieve weerslag op hun concert in de AB. ‘Ontspannnen maar intens’, lazen we achteraf in ons notitieboekje.
DE GIG: Mogwai in een uitverkochte AB, Brussel op 26/3.
IN EEN ZIN: Na enkele saaie concerten hadden de Schotse postrockers wat goed te maken en dat deden ze met een slim uitgekiende set waarin ze nieuwe nummers afwisselden met klassiekers.
HOOGTEPUNTEN: ‘Death Rays’, ‘Mogwai Fear Satan’, ‘2 Rights Make 1 Wrong’, ‘Mexican Grand Prix’…
DIEPTEPUNTEN: vielen er dit keer niet te noteren.
BESTE QUOTE: de leden van Mogwai zijn op het podium nooit erg verbaal begaafd geweest. Of beschouwt u ‘Cheers’ en ‘Thanks for coming out’ als memorabele mededelingen?
Lange tijd was de reputatie van Mogwai gebaseerd op het extreme geluidsvolume dat het gezelschap op het podium produceerde. Wie de vijf uit Glasgow live aan het werk wilde zien, moest er het risico op gescheurde trommelvliezen maar bijnemen. Dat de noise-erupties in hun voornamelijk instrumentale gitaarmuziek doorgaans werden afgewisseld met verstilde, lyrische passages, kon het effect ervan alleen maar versterken. De jongste jaren leed de groep echter aan metaalmoeheid: cd’s als ‘Mr Beast’ en ‘The Hawk is Howling’ voegden niets meer toe aan de vertrouwde hard/zachtformule, waardoor de indruk ontstond dat Mogwai zich op stilistisch vlak had klemgereden. Zelfs haar concerten, die vroeger garant stonden voor opwinding en euforie, gingen steeds vaker gebukt onder routine. Wie had, ten tijde van klassiekers als ‘Come On Die Young’ en ‘Rock Action’, ooit durven denken dat we de woorden ‘Mogwai’ en ‘saai’ nog eens in dezelfde zin zouden gebruiken?
Maar zie, vandaag tonen de postrockpioniers aan dat we hen iets te vroeg hadden afgeschreven. Na een carrière van vijftien jaar zijn ze weliswaar niet langer de beeldenstormers van weleer, maar met ‘Hardcore Will never Die’ bewijzen ze wél dat maturiteit niet per se synoniem hoeft te zijn met stagnatie en dat een band wiens discografie in ons platenrek inmiddels al 14 cm inneemt, nog subtiel de bakens kan verzetten zonder zijn verleden af te zweren.
Hoewel het nieuwe werk in de AB de ruggengraat van hun set vormde, plukten de leden van Mogwai ook klassiekers uit hun al overige langspelers. De muzikanten stonden ontspannen op het podium, maar dat belette hen geenszins intens en trefzeker uit de hoek te komen. Het werd een relatief ingehouden, contemplatieve set, die er dermate de spanning in hield dat het publiek juichte bij iedere tempoversnelling en de geringste geluidsuitbarsting.
De groep had zich een nieuw soort dynamiek eigen gemaakt, gebaseerd op melodie en understatement, en dat leidde met ‘Death Rays’ al tot een vroeg hoogtepunt: het begon met lyrisch snarenwerk, waar gastviolist Luke Sutherland (bekend als frontman van Long Fin Killie en Bows en als schrijver van de romans ‘Jelly Roll’ en ‘Venus as A Boy’) een forse dosis Oost-Europese melancholie aan toevoegde. ‘How to be a Werewolf’ klonk, met zijn drie sierlijk vervlochten gitaren, verrassend poppy, ‘Rano Pano’ en ‘San Pedro’ dienden zich aan als rechtlijnige, pulserende rockers en het geleidelijk aanzwellende ‘You’re Lionel Richie’ rustte op een bed van elektronica en een ronduit hypnotische riff.
Het filmische ‘Christmas Steps’ en met ijle keyboards versierde ‘New Paths to Helicon’ dreven voorbij als statige mistbanken en als er al eens werd gezongen, zoals in ‘2 Rights Make 1 Wrong’ of het dromerige ‘Hunted By A Freak’, werden de stemmen consequent vervormd door een vocoder. Maar met ‘Mogwai Fear Satan’, waarin de venijnige explosies elkaar opvolgden en het schuimbekkende ‘Batcat’ liet Mogwai als vanouds haar tanden zien. Ook met uitsmijter ‘Mexican Grand Prix’ gooide de groep nog eens alle remmen los. Terwijl Luke Sutherland bezit nam van de microfoon, kregen de door NEU! geïnpireerde motorik beats een deel van het publiek zelfs aan het dansen. De noisetornado waarmee de set eindigde, hadden we al iets te vaak gehoord, maar wat we niet meer hadden verwacht, kwam toch nog uit: Mogwai wist ons, zonder wat dan ook te forceren, weer een hele avond bij de les te houden. Hardcore will never die? Wij zijn alvast overtuigd.
Dirk Steenhaut
DE SETLIST: White Noise / Rano Pano / Death Rays / Christmas Steps / How to Be A Werewolf / San Pedro / George Square Thatcher Death Party / Mogwai Fear Satan / You’re Lionel Richie / New Paths to Helicon / 2 Rights Make 1 Wrong / Batcat // Auto Rock / Hunted By A Freak / Mexican Grand Prix.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier