Minor Victories @ Pukkelpop: De Mona Lisa maakt muziek

Minor Victories © Damon De Backer

De Britse Indie-supergroep Minor Victories bewees op Pukkelpop dat twee plus twee soms gelijk is aan vijf. Daarmee bedoelen we niet per se dat de som méér was dan het geheel van de delen, maar wel dat de mathematische uitkomst anders was dan te verwachten viel. Kunt u nog volgen?

What’s the fuss?

Een gelegenheidsband met zangeres Rachel Goswell van shoegazelegende Slowdive, Stuart Braithwaite van postrockpioniers Mogwai op gitaar, Justin Lockey van Editors op bas en diens broer, filmmaker James Lockey op keyboards: die wíl je gewoon gehoord hebben. Enkele maanden geleden bracht het kwartet een knappe, titelloze cd uit, die eigenlijk via e-mail tot stand was gekomen. De muzikanten wisselden digitale bestanden uit en schreven zo een tiental songs dat, qua sound, minder voorspelbaar klonk dan je op basis van de muzikale achtergrond van de betrokkenen zou hebben vermoed. Pittig detail: de leden van Minor Victories speelden pas voor het eerst samen in één ruimte, tijdens de repetities voor de huidige tournee.

Toch niet beter de toog opgezocht?

U dacht blijkbaar van wel. Of misschien leek uw bed u, na drie festivaldagen, een iets aanlokkelijker optie. Tenslotte was het al middernacht toen Minor Victories in een halflege club hun opwachting maakten. Maar u had ongelijk: de muziek van de groep, op het podium aangevuld met Martin Bulloch van Mogwai op drums, klonk filmisch en gelaagd, dromerig en majestueus. Dat laatste lag vooral aan de strijkerspartijen, voor de gelegenheid uit een keyboard geperst.

Er werd stevig ingezet met ‘Give Up the Ghost’ en ook tijdens het kolkende ‘Cogs’ of het uitgesponnen ‘Out to Sea’ hoorden we een stevige geluidsmuur verrijzen. Tijdens ‘Folk Arp’ kozen Minor Victories dan weer voor frêle en kwetsbaar. ‘Higher Hopes’ werd aangezwengeld met behoedzaam toetsenwerk en in onze persoonlijke favoriet, ‘Breaking My Light’ verschool zich zelfs een vage gothic vibe. Het geleidelijk accellererende ‘The Thief’ putte uit Krautrock, maar verloor de prachtige melodie nooit uit het oog.

Goswell, die zelf ook af en toe een gitaar beroerde, blijft een uitstekende chanteuse, die met haar intieme zielenroerselen de snaren van je gemoed meesterlijk wist te bespelen. Het minst overtuigende moment van de set was ‘Scattered Ashes’, dat we al omschreven hebben gehoord als ‘Dancing in the Dark’ van Brue Springsteen, maar dan gespeeld door The Jesus & Mary Chain. Maar als u op 27 oktober de kans hebt Minor Victories in de Brusselse Botanique te gaan bekijken, kunt u die maar beter grijpen. Wat ons betreft: een briljante afsluiter van Pukkelpop. Robin Proper-Sheppard, die een dag eerder op hetzelfde podium nog het beste van zichzelf gaf en aandachtig stond toe te kijken, zal het ongetwijfeld beamen.

Materiaal voor uw snapchatverhaal?

In haar lange, zwarte jurk, afgeboord met groene pluimen, straalde Rachel Goswell een mysterieuze aura uit waar we -niets menselijks is ons vreemd- niet ongevoelig voor bleven. De Mona Lisa van de indiescene: als u díé hebt weten te snappen, zullen we er met plezier een screenshot van nemen.

Dirk Steenhaut

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content