Samen met Arsenal, Selah Sue en Triggerfinger behoort Milow momenteel tot de populairste artiesten uit de Belgische popsector. Dezer dagen stelt hij zijn nieuwe cd ‘North & South’ voor met twee uitverkochte concerten in de AB, maar ook elders in Europa weten ze hem te appreciëren.
DA GIG: Milow in AB, Brusssel op 27/4.
IN EEN ZIN: Mee dankzij zijn uitstekende band sprankelde Milows folkpopvariant op het podium feller dan op zijn platen, wat resulteerde in een gevarieerde en vrij dynamische set.
HOOGTEPUNTEN: ‘Never Gonna Stop’, ‘Ayo Technology’, ‘You Don’t Know’, ‘KGB’, ‘Out Of My Hands’.
DIEPTEPUNTEN vielen er niet te betreuren. Milow is een vakman die zijn kunstje prima beheerst.
BESTE QUOTE: “Mijn excuses omdat jullie zo lang op een nieuwe cd hebben moeten wachten. Ik heb er tijdens al mijn vrije dagen aan gewerkt, maar die waren de jongste drie jaar helaas nogal schaars.”
Zelf hebben we Milows muziek altijd vrij braaf en gepolijst gevonden: iets teveel James Taylor, iets te weinig Neil Young. Maar dat neemt niet weg dat de uit Rotselaar afkomstige Jonathan Vandenbroeck een begaafde songwriter is die, net als Crowded House of, dichter bij huis, K’s Choice, een breed publiek weet aan te spreken. Met uitzondering van Klara worden zijn platen op alle radiozenders gedraaid, wat in sommige kringen al volstaat om hem uncool te vinden of hem zijn succes te misgunnen. Zelf kennen we Milow echter als een integere doe-het-zelver die er met een gezonde dosis ambitie, gedrevenheid en werklust in is gelaagd een buitenlandse doorbraak te forceren. Een prestatie die respect verdient, want tot nader order kennen we in Vlaanderen niet veel artiesten die kunnen zeggen dat ze 650.000 cd’s hebben verkocht en de Nederlandse, Duitse, Deense, Zweedse en Zwitserse hitlijsten hebben aangevoerd.
Bij de persbalie van de AB was het alvast drummen geblazen. De gastenlijst bleek zo lang te zijn dat we de eerste twee nummers van Milows set aan onze neus voorbij zagen gaan. Toen we halverwege ‘Dreamers & Renegades’ alsnog binnen raakten, stelden we vast dat de 29-jarige zanger zich liet assisteren door een vierkoppige band waarin een glansrol was weggelegd voor Tom Vanstiphout, een virtuoos op zowat elk instrument dat met snaren is bespannen, en zangeres Nina Babet, nu ook actief op toetsen en percussie. Meteen viel ook op dat de voorzichtige experimenten met elektronica uit ‘North & South’ live niet werden aangehouden. In de plaats daarvan hoorden we een organische sound, met nadruk op Milows stem en akoestische gitaar.
Merkwaardig wat succes en een paar honderd optredens met een artiest kunnen doen. Vandenbroeck is weliswaar bescheiden gebleven, maar sinds ‘Coming of Age’ is zijn zelfvertrouwen dermate gegroeid dat hij zich op het podium nu als een vis in het water voelt en heel goed weet hoe hij het publiek kan bespelen zonder er de slaaf van te worden. ‘The Kingdom’, een song waarin hij, tot grote verontwaardiging van de N-VA, de separatistische logica en de vastgelopen politieke situatie in ons land op de korrel neemt, zat vooraan in de set. En met ‘Never Gonna Stop’, gepimpt met knap dobrowerk en een soulvolle vocale improvisatie van Babet, gaf Milow aan dat zijn folkpopvariant over meer vitaliteit beschikt dan doorgaans wordt aangenomen. Zijn succesrijke cover van 50 Cents ‘Ayo Technology’, een nummer dat andere artiesten minstens tot de bisronde zouden opsparen, vuurde hij al af tijdens het eerste halfuur. Toch bleef het publiek ook daarna aandachtig bij de les.
In ‘Move to Town’, waarin de mandoline van Vanstiphout richting bluegrass wees, en ‘California Rain’, mocht het Schotse duo Martin & James mee het podium op, wat resulteerde in bijzonder aardig stemmenwerk. Daarna was er ruimte voor sobere introspectie (‘The Priest’), potige countryrock (‘Canada’) en luchtige kampvuurpop (‘You & Me’, dat voorzien werd van een Afrikaanse gitaarriedel en even overging in Paul Simons ‘You Can Call Me Al’). De hit ‘You Don’t Know’ werd door de fans, overwegend jong en vrouwelijk, woord voor woord meegezongen en ‘KGB’, een hommage aan Milows overleden vader, mondde zelfs uit in een behoorlijk snijdende gitaarsolo.
Het even kwetsbare als pakkende ‘Out of My Hands’ was een verstild duet tussen Milow en Nina Babet en ook de overige de toegiften, waaronder ‘One of It’ en ‘Little in the Middle’ werden klein gehouden, met de hele groep ‘unplugged’ rond één enkele microfoon. “Er zijn nog geen zomerfestivals die ons gevraagd hebben, maar desnoods organiseren we er zelf wel één”, lachte Milow schamper, voor hij in de coulissen verdween. We hebben echter het vermoeden dat zulks niet echt nodig zal zijn.
Dirk Steenhaut
DE SETLIST: (eerste twee nummers gemist) / Dreamers & Renegades / The Kingdom / She Might She Might / Never Gonna Stop / Ayo Technology / Move to Town / California Rain / Canada / The Priest / You Don’t Know / You and Me (In My Pocket) / KGB // Out of My Hands / Building Bridges / One of It / Little in the Middle.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier