MGMT drijft in de AB de verloren schapen weer naar de stal

Bijna vijf jaar hield de wereld van MGMT op met draaien, maar op 9 februari verschijnt eindelijk hun vierde lp. En ook al hadden de meeste van hun fans Little Dark Age nog niet gehoord, hun vertrouwen bleef duidelijk groot genoeg om de AB tot de nok te vullen.

‘I’m not that nice, I’m mean and I’m cruel’, bekende zanger-gitarist Andrew VanWyngarden, die samen met zijn compagnon de route, Ben Goldwasser, weer eens op een Belgisch podium stond. Na experimentele maar, naar de tegenvallende verkoopcijfers te oordelen, weinig gesmaakte platen als Congratulations en MGMT toonden de kierewiete Amerikanen zich vastbesloten de verloren schapen onder hun volgelingen weer massaal naar de stal te drijven. Het psychedelische duo uit Connecticut heeft zich herbrond en komt nu met een langspeler op de proppen waarop het de proggy moeilijkdoenerij afzweert, ten voordele van herkenbare en toegankelijke popstructuren. Qua sound sluiten de nieuwe nummers weer nauwer aan bij die uit het veelkleurige Oracular Spectacular, de beste en populairste plaat uit de catalogus van MGMT. Alsof de heren tot het besef zijn gekomen dat muziek maken ook gewoon leuk kan zijn.

Een Britse recensent omschreef Little Dark Age al als ‘gloom with a view’. Op het eerste gehoor schetsen VanWyngarden en Goldwasser in hun nieuwe songs een weinig opwekkend beeld van deze tijd. Het leven is in de 21ste eeuw inderdaad behoorlijk complex, chaotisch en verwarrend geworden, maar MGMT legt toch vooral de nadruk op het positieve en hoopvolle karakter van de songs. Door aan de titel ‘Little’ toe te voegen, pogen ze de opgeroepen doemsfeer te relativeren.

Op hun vierde cd hebben de twee kernleden van MGMT noodgedwongen een nieuwe werkwijze uitgeprobeerd. Ben Goldwasser verhuisde naar L.A., terwijl VanWyngarden in New York achterbleef. Er zat dus niets anders op dan via digitale weg ideeën en muziekbestanden uit te wisselen. Eén en ander werd later definitief uitgewerkt met producer Patrick Wimberley (van Chairlift) en oude getrouwe Dave Fridmann. Maar ook Connan Mockasin en Ariel Pink werden opgetrommeld om het pyschedelische universum van MGMT van een extra vleug excentriciteit te voorzien. Het resultaat is een synthese van alle muzikale en inhoudelijke ingrediënten die de groep tot dusver heeft gebruikt. Haar doelstellingen zijn nog steeds dezelfde: “to make cool and crazy music for all the freaks out there” en dat leidt tot een sound die ergens het midden houdt tussen Flaming Lips en Passion Pit.

Monnikspij

Op het podium van de AB zwol het duo aan tot een kwintet en bestond de helft van de set uit gloednieuw materiaal. Het gebrek aan herkenningspunten verklaarde wellicht waarom het publiek bij momenten nogal rumoerig was. Acht van de tien tracks uit Little Dark Age kwamen voorbij, met het door elektronische toetsenwerk gedomineerde titelnummer als gangmaker. De sfeer was er één van benauwdheid en onbehagen (“I grieve in stereo”), een gevolg van het politieke klimaat in de VS sinds de niet zo blijde intrede van Donald Trump. “The joke’s worn thin / The King stepped in”, klonk het al even veelbetekenend in Hand It Over, een ballad die in het repertoire van The Beach Boys niet zou hebben misstaan.

Andere songs gingen dan weer over de verslavende aspecten van de moderne technologie. In het luchtige, als bubbelende synthpop verpakte She Works Out Too Much maakte Vanwyngarden zich vrolijk over iemand die de sociale media gebruikt om de illusie van een perfect leven te creëren, maar zette zichzelf voor schut in TSLAMP (‘Time Spent Looking At My Phone’). Het leven flitst voorbij terwijl je naar een schermpje staart, stelde hij vast, terwijl zijn warmbloedige Spaanse gitaar in de clinch ging met flarden barokke funk en eighties electro. In het onschuldig wiegende When You Die, zat het venijn in de tekst: “I’ve got some work to do / I’m gona eat your heart out”. Het door Ben Goldwasser gezongen When You’re Small was een vette, niet altijd subtiele knipoog naar The Beatles en ook James, over gitarist en toetsenspeler James Richardson -de man die de hele avond gehuld ging in een soort monnikspij- was niet echt een voltreffer.

Stemvervormers

Werden de toeschouwers die voor de hits gekomen waren dan niet op hun wenken bediend? Toch wel. Time To Pretend weerklonk al tijdens het eerste kwartier en Electric Feel werd versierd met vogelgetsjilp en meerstemmige zangpartijen. De meest euforische reacties noteerden we echter tijdens het pulserende, voor de gelegenheid uitgesponnen Kids, dat een brug sloeg tussen rock, dub en disco. Tussendoor serveerde MGMT ook nog het bedachtzame Congratulations en Alien Days, een bizarre song die, zoals wel vaker in de AB, overheerst werd door stemvervormers, maar die je niettemin aan het heupwiegen kreeg.

Verrassend was ook Ashes & Diamonds, een cover van Zaine Griff, een Nieuw-Zeelandse new wave-artiest van Deense komaf die in de vroege eighties enkele platen opnam met Tony Visconti en daarbij zelfs op de hulp van Kate Bush en David Bowie kon rekenen. De avond werd prachtig afgesloten met The Youth, een ode aan de jonge generatie die op het punt staat de fakkel van Goldwasser en Vanwyngarden -allebei 34 inmiddels- over te nemen. Een overtuigende comeback dus. We kunnen ons vergissen, maar iets zegt ons dat MGMT de komende maanden alomtegenwoordig zullen zijn.