Met een brede glimlach bracht Billie Eilish haar horrorshow naar het Sportpaleis

4,5 / 5
© Matty Vogel
4,5 / 5

Artiest - Billie Eilish

Locatie - Sportpaleis

Tobias Cobbaert

Beelden die aan horrorfilms deden denken, teksten over onzekerheid en machtsmisbruik, én een enthousiaste Mexican wave? Bij Billie Eilish paste het allemaal heel logisch in elkaar.

Het leek wel een griezelfilm toen het concert van Billie Eilish stond te beginnen. Goed, het geschreeuw in de zaal ontstond uit opwinding en niet uit angst, maar de manier waarop de gedaante van de zangeres door de stroboscoopmist schemerde was niet van de poes. Geflankeerd door slechts twee personen, rechts haar drummer en links haar broer en medesongwriter Finneas, verscheen ze zo enigszins spookachtig ten tonele. Toen ze vervolgens het gezellig getitelde Bury a friend  met opbeurende teksten als ‘I wanna end me’ inzette, leek er een soort duister ritueel in gang te zijn gezet. Het publiek deed alvast gezellig mee, want de typerende mompelzang van de zangeres werd regelmatig overstemd door het luidkeels meejoelende publiek.

Het was de eerste, maar zeker niet de laatste keer dat we horrormetaforen in ons notitieboekje neerschreven. Af en toe boog Eilish haar rug zo ver naar achteren dat ze voor een hoofdrol in The Exorcist leek te solliciteren. De geprojecteerde zwart-witbeelden van gruwelijke monsters deden denken aan cultfilms als Begotten. Tijdens het grootse NDA hurkte de zangeres dan weer neer op een verlaten snelweg die uit Lost Highway van David Lynch kon komen. Tijdens de interlude Not my responsibility dompelde Eilish zich Elisabeth Bathory-gewijs onder in een bloedbad. Arachnofoben gruwelden toen You should see me in a crown vergezeld werd door digitale reuzenspinnen.

Intieme horror

Toch was de échte horror van een veel minder fantasievolle aard. Zo werd de beklijvende ballade Your power, die altijd al over machtsmisbruik door oudere mannen ging, vanavond speciaal opgedragen aan vrouwen in de Verenigde Staten. Wie nog niet helemaal mee was waarom, kreeg nog verduidelijking in de vorm van een welgemikte ‘Fuck the Supreme Court’. All the good girls to hell werd dan eens niet vergezeld door geprojecteerde monsters, maar door beelden van extreme vervuiling, bosbranden en overstromingen. De good girls waren precies al op hun bestemming aangekomen.

© Matty Vogel

En dan waren er nog de persoonlijkere griezelverhalen. Op haar recentste plaat Happier than ever wond Eilish er geen doekjes om: ze heeft een erg moeilijke relatie met haar eigen succes. In het Sportpaleis kwam dat bijvoorbeeld naar boven in het sinistere Overheated, waarin ze beklaagt hoe de media haar objectiveren. ‘I’ll try not to starve just because you’re mad at me’ zong ze dan weer in de nieuwe song TV, verwijzend naar een eetstoornis die ze zowel in haar teksten als in interviews meermaals benoemde. Intieme en maatschappelijke horror werden in het Sportpaleis naadloos met elkaar verweven

Billie Eilish is nog maar twintig jaar oud. Haar publiek in het Sportpaleis was vaak nog een pak jonger. Misschien voelde het enigszins bevreemdend om zo’n bende jonge wolven extatisch te zien worden op bovenstaande, donkere taferelen. Want, om Wannes Cappelle van Het Zesde Metaal te citeren: ‘t’è nie voe kinders’.

Van de schaduwen naar het licht

Toch zijn er voor het megasucces van Eilish enkele heel logische verklaringen. Eerst en vooral voelde de ster zich opvallend goed thuis op het podium, voor iemand die in zo’n korte tijd wereldfaam vergaarde en zo openlijk praat over haar moeilijke relatie met dat succes. Van begin tot einde huppelde ze met een brede glimlach de volledige bühne over. Ze organiseerde meezingmomenten, nodigde het publiek uit tot sitdowns, kroop halverwege de show even in een robotarm die doorheen de zaal manoeuvreerde en vond tussen Overheated en een medley van sombere ballades zelfs even de tijd om een Mexican wave te organiseren.

© Matty Vogel

Haar vrolijke voorkomen botste niet met haar vaak duistere teksten, en dat heeft alles te maken met de volgende verklaring voor haar succes. Eilish wentelt zich niet in duisternis. Zware thema’s aankaarten is vooral de eerste stap richting verbeteringen. Soms moet je tranen met tuiten huilen om jezelf beter te voelen. Soms moet je op straat komen en aanklagen hoe shitty de wereld is om verbetering te eisen. Anderhalf uur lang opereerde Eilish in de schaduwen, om van daar een opbeurende en verbindende boodschap te verkondigen. Niet voor niets herhaalde ze meermaals dat iedereen zich veilig en comfortabel moest voelen, een boodschap die vaak routineus aanvoelt maar die je van haar kant écht geloofde.

Veelzijdig oeuvre

En ten slotte beschikt Eilish gewoon over een razend interessant oeuvre, dat met slechts twee platen op de teller al alle kanten op stuitert. De dreunende bassen van You should see me in a crown behoren met gemak tot het spannendste dat een Sportpaleispubliek al te horen kreeg, maar past perfect in een set naast het romantische Billie bossa nova. Het jennende Therefore I am is een meeknikker pur sang, en de spookhuisbeat van Bad guy zorgde voor het verwachte hoogtepunt in de set. Al genoten we misschien nog het meest van de wulpse, ronkende bassen in Oxytocin. Van mysterieus in I didn’t change my number over melancholisch in When the party’s over tot speels in My strange addiction: de vele gedaantes van de artieste eisten allemaal hun welverdiende plaats op.

Op alle bovenstaande manieren wist Billie Eilish zichzelf razendsnel als een unieke wereldster te profileren. In tijden van gemaakte perfectie op sociale media, durft ze openlijk te vertellen dat het soms kut gaat, zonder zichzelf in pessimisme te wentelen. Voeg daar haar charismatische podiumprésence en haar veelzijdige songs aan toe, en je hebt een wereldster die nog wel even aan de top mag blijven vertoeven.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content