Op haar negentiende speelde ze een hoofdrol in ‘Once’, de alom gelauwerde film van John Carney, en kort daarna kreeg ze, samen met Glen Hansard van The Frames, een Oscar voor het nummer ‘Falling Slowly’. In Brussel kwam Markéta Irglová nu haar eerste solo-cd voorstellen.
DA GIG: Markéta Irglová in de Orangerie van de Botanique, Brussel op 22/10.
IN EEN ZIN: ‘Een mooie maar brave set van een artieste die nog iets te nadrukkelijk naar haar voorbeelden lonkte, maar toch voldoende talent liet horen om ons bij de les te houden.
HOOGTEPUNTEN: ‘Falling Slowly’, ‘The Leading Bird’, ‘Fortune Teller’, ‘Wings of Desire’, ‘Go Back’.
DIEPTEPUNT: Het samen met Sean Rowe gebrachte ‘Mother’: het werd slecht gezongen, slordig gespeeld en miste dus de intensiteit van John Lennons origineel.
BESTE QUOTE: Uit alles wat Irglová vertelde, bleek dat ze zichzelf nog een beetje te ernstig neemt en ze best een beetje humor kan gebruiken. Dat opmerkelijke citaat houdt u dus nog te goed.
Tsjechische artiesten die een internationaal publiek weten te verleiden, zijn tot op heden behoorlijk zeldzaam: enkel het werk van violiste en stemkunstenares Iva Bittová wordt wereldwijd gesmaakt. Maar waar de laatst genoemde zich ver buiten de mainstream ophoudt, kiest Markéta Irglová resoluut voor het popcircuit. In 2005 werd ze in Praag ontdekt door de frontman van de Ierse rockband The Frames, die met haar prompt het duo The Swell Season vormde. De songs die ze samen schreven zouden trouwens centraal staan in de onverwacht succesrijke low-budgetfilm ‘Once’, waar ze allebei als acteurs in te zien waren. Toen één van die liedjes werd bekroond met een Academy Award, was hun doorbrak een feit. De romance tussen Hansard en Irglová zou de druk van de tournees en de buitensporige media-aandacht niet overleven, maar in artistiek opzicht werd het duo er wél beter van. Glen Hansard, die met The Frames vijftien jaar tegen de bierkaai had gevochten, vond eindelijk erkenning als de geweldige songfwriter die hij altijd al was geweest, terwijl Markéta Irglová naar New York verhuisde, op tournee ging met Iron & Wine en trouwde met producer Tim Iseler.
Zopas bracht de zangeres met ‘Anar’ haar eerste soloplaat uit. De titel, Perzisch voor ‘granaatappel’, verwijst naar een bekend vruchtbaarheidssymbool. In muzikaal opzicht is Irglová vooral schatplichtig aan ‘Ladies of the Canyon’ van Joni Mitchell, ‘Little Earthquakes’ van Tori Amos en ‘Oyster’ van Heather Nova, maar aangezien ze nog altijd maar 23 is, valt haar dat makkkelijk te vergeven. Live bleek de chanteuse over een heldere, ietwat etherische stem te beschikken en viel ook haar vloeiende pianospel op. Ze werd begeleid door haar echtgenoot op bas, Rob Bochnik van The Frames op gitaar en haar Iraanse vriendin Aida Shahghasemi op daf, een koerdisch percussie-instrument dat er uitzag als een grote tamboerijn.
“Mooi, maar ook een beetje braaf en saai”, concludeerden we na een handvol mijmerende, maar eenvormig aandoende liedjes, waarin de bandleden hooguit kleine ambient noise-accenten mochten aanbrengen. In ‘Wings of Desire’ misten we de cello van de plaatversie en Irglová’s aankondigingen in gebrekkig Frans klonken ronduit truttig. Gelukkig bracht het door Otis Redding en Aretha Franklin geïnspireerde ‘Go Back’ wat meer gedrevenheid in de set en zorgde Shahghasemi, die de hele avond lang fijne vocale harmonieën aanbracht, voor wat extra kleur met de in het Farsi gezongen traditional ‘Dakhtar Goochani’. Opvallend was wel dat Markéta Irglová drie nieuwe, nog niet opgenomen nummers uit haar mouw schudde en dat ‘The Leading Bird’ en het op een bluesy piano drijvende ‘Fortune Teller’ meteen tot hoogtepunten uitgroeiden. De zangeres wilde nog kwijt dat ze in de nabije toekomst een cd-trilogie plant, naar het voorbeeld van de ‘Trois Couleurs’-cyclus van haar favoriete cineast Krzysztof Kieslowski.
Tijdens de bissen trakteerde ze op enkele herwerkte songs van The Swell Season, waaronder ‘I Have Loved You Wrong’, dat eindigde met een prachtig a capella stukje. Met ‘Falling Slowly’ en ‘The Hill’ willigde Markéta Irglová zelfs enkele verzoekjes uit de zaal in, om tot slot ‘support act’ Sean Rowe op het podium te roepen voor een gezamenlijke uitvoering van ‘Mother’. Die was zo ondermaats dat auteur John Lennon zich ongetwijfeld in zijn graf zal hebben omgedraaid. Maar ondanks dit schoonheidsfoutje toonde Irglová zich een beloftevolle artieste die, als ze nog enkele jaren blijft groeien, vroeg of laat met een ijzersterke plaat op de proppen komt.
Dirk Steenhaut
DE SETLIST: Your Company / We Are Good / Crossroads / Wings of Desire / Divine Timing / Let Me Fall in Love / Daf Solo / The leading Bird / Last Fall / Dokhtar Goochani / Go Back / Fortune Teller / This Right Here // The Swell Season / I Have Loved You Wrong / Falling Slowly / The Hill / Mother.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier