Mark Lanegan @ Flagey: intieme bluesrock funeral

Het was geen Mark Lanegan grand cru, donderdag in Flagey. Maar op de beste momenten beroerde hij ons aller zielen.

Toeval of niet: de programmatoren van de Ancienne Belgique haalden onze favoriete night porter Mark Lanegan rond Allerzielen naar het Brusselse cultuurhuis Flagey. De grungeveteraan zorgde er voor een uitzonderlijk intieme bluesrock funeral, met ingetogen covers en uitgebeende versies van oudere classics. Eén van de rockheiligen die Lanegan donderdag herdacht, was de zopas overleden Velvet Underground-bezieler Lou Reed. Een pakkende, door strijkers voortgestuwde cover van ‘Satellite of Love’ was het resultaat.

Dat was lang niet de enige imitation die Dark Mark in de aanbieding had. Ook onder meer ‘Mack The Knife’ (van Bertolt Brecht en Kurt Weil), ‘Solitaire’ (van Philip Cody en Neil Sedaka) en de James Bond-theme van John Barry ‘You Only Live Twice’ – allemaal songs die verzameld werden op zijn nieuwste, sobere coverplaat ‘Imitations’ – werden bedrukt met de donkere, mistroostige Lanegan-stempel.

Niet dat Mark Lanegan en zijn gelegenheidsband (met Brusselaar Lyenn en multi-instrumentalist Duke Garwood – die beiden ook een voorprogramma voor hun rekening namen – naast gitarist Jeff Fielder en een strijkersduo) louter voor de akoestische aanpak gingen. Met de strijkers werd eerder spaarzaam omgesprongen, en Fielder bespeelde uitsluitend een elektrische gitaar. Dankzij hem klonk ‘The Gravedigger’s Song’ zonder drums toch haast even potig als het origineel. En ook tijdens ‘Cold Molly’ (uit Lanegans recente samenwerking met Duke Garwood ‘Black Pudding’) hadden we liever niet in een theaterstoeltje gezeten.

Maar hier en daar zakte het concert toch een beetje als een zwarte pudding in elkaar. De eeuwenoude kerstklassieker annex kinderballade ‘The Cherry-Tree Carol’, de herwerking van de jazzstandard ‘Autumn Leaves’, de ‘Black Pudding’-song ‘Mescalito’,… Ze hadden allemaal een tikkeltje te weinig om het lijf.

Gelukkig passeerde er op tijd en stond een ‘Bubblegum’-klassieker om het tij te keren. ‘One Hundred Days’, ‘Bombed’ en vooral ‘When Your Number Isn’t Up’: ze klonken weer maar eens griezelig volmaakt. Even uitstekend was het uit ‘Blues Funeral’ afkomstige ‘Phantasmagoria Blues’, met Lanegan in de rol van crooner: “You’re free, you’re free again, one more time”.

De assen uitstrooien deed hij ten slotte met een furieus ‘Halo of Ashes’ van zijn legendarische grungeband Screaming Trees. Daarin trok hij nog eens alle registers van zijn stem open: “I been a long long time away / With one foot in the grave / Glorified in the dying of the sun”.

We zagen geen hoogstaande Lanegan, donderdag in het Flagey-gebouw. Daarvoor zijn sommige nummers uit zijn jongste twee platen (‘Black Pudding’ en ‘Imitations’) te weinig memorabel, en ontbrak het deze passage aan de bevlogenheid van een rockconcert met de Band. Maar hoe dan ook beroerde Mark Lanegan op de beste momenten ons aller zielen.

Michael Ilegems