Zijn nieuwe cd ‘Tracker’ mag dan wat mak zijn, live was de gewezen frontman van Dire Straits in Antwerpen gul en warm. Hij werd bedankt met dríé staande ovaties.
DA GIG: Mark Knopfler in het Sportpaleis, Antwerpen op 05/06.
IN EEN ZIN: Waardige passage van de meestergitarist, zij het met een hoog tv-dekentjesgehalte.
HOOGTEPUNTEN: ‘Privateering’, ‘Romeo and Juliet’, ‘Marbletown’
DIEPTEPUNT: ‘Skydiver’, de slapste song op nieuwe cd ‘Tracker’.
BESTE QUOTE: ‘I know the beginning of the next song. So does Richard. To the rest of the band: good luck.’ (Knopfler kondigt ‘Privateering’ aan)
Vrienden ouder zien worden, het kan zo confronterend zijn. De levervlekken. Het sukkelgangetje (die verdomde rug ook altijd). Het luttele grijze haar. De tics die je vroeger zo charmant vond, die met de jaren gingen irriteren. Met Mark Knopfler (65) ging het net zo. Held onzer jongensjaren, met de poster van Dire Straits’ ‘Brothers in Arms’ aan de muur. De rechtschapen sheriff bij The Notting Hillbillies. En sinds hij met ‘Golden Heart’ solo ging: de grijze kapitein die Noord-Engelse en Ierse vrienden naar Amerika voer, op zoek naar een beter leven.
Knopfler maakte de evolutie in stijl door, al zijn de resultaten niet altijd even spannend. Zijn Keltisch-geïnspireerde solowerk is vaak inwisselbaar, en tijdens concerten krijgen de songs die het meest naar DS verwijzen het meeste applaus.
Brave huisvaders
Het was gisteren in Antwerpen in grote lijnen niet anders. Zijn zevenkoppige band vol oude getrouwen bestaat op het eerste gezicht uit gezapige huisvaders die op zaterdagochtend de auto wassen. Het wat oudere publiek zat erbij en keek ernaar, met een tv-dekentje over de knieën.
En toch. Toch werden wij goedgezind van dit concert. Omdat de mix van oud en nieuw werk zo juist zat. Omdat de goede huisvaders onder elkaar 60 instrumenten beheersen, en die klankkleuren je deden dromen van verre reizen en karmijnrode einders.
Heftig feest
De naar JJ Cale knikkende opener ‘Broken Bones’ en opvolger ‘Corned Beef City’ hadden nog wat te lijden onder de akoestiek van het Sportpaleis en klonken daardoor onnodig log, maar zodra het akoestische ‘Privateering’ werd ingezet, sloeg de vlam in de pan. Bij de oude instrumental ‘Father and Son’, inclusief elektrische doedelzak en fluit, kreeg een mens spontaan de drang om op de boeg van een oceaanstomer te gaan staan. Gastzangeres Ruth Moody, die meewerkte aan ‘Tracker’ en ook tijdens de tournee nadrukkelijk in de spots mag, gaf ‘Kingdom of Gold’ een gelooide perfectie – het was een vreemde ervaring: in het volle Sportpaleis leek iedereen zijn adem in te houden. ‘Marbletown’ bloeide helemaal open tot een heftig feest in het ruim van de Titanic.
En de Dire Straitsnummers, wil u weten? Knopfler speelde ze, en ze klonken deze keer niet als een verplichting. Een ingehouden ‘Romeo and Juliet’, zoals het hoort op de glimmende National-gitaar, schroeide zowat een put in het podium. ‘Sultans of Swing’, op rode Stratocaster, werd met vuur gezongen en gespeeld – inclusief de klaterende solo op het eind (op advies van zijn vrouw). ‘Telegraph Road’ kreeg de full blown ‘Alchemy’-behandeling, terwijl ‘So Far Away’ genereus maar niet bombastisch aan het publiek werd geschonken. Alleen de instrumentale afsluiter ‘Going Home’, met gulle hand gezaaid zoals in de hoogtijdagen, klonk ons wat gedateerd.
Niet gezeurd. Mark Knopfler bood wat van hem verwacht werd, en méér. Zo gaat dat onder oude vrienden.
Bart Cornand
Setlist: Brokens Bones / Corned Beef City / Privateering / Father & Son / Hill Farmer’s Blues / Kingdom of Gold / Skydiver / I Used to Could / Romeo and Juliet / Sultans of Swing / Haul Away / Postcards from Paraguay / Marbletown / Telegraph Road // So Far Away / Wherever I Go / Going Home
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier