Het is al meer dan twintig jaar geleden dat Dire Straits nog op een podium stond, maar Mark Knopfler, frontman en gitaarvirtuoos, blijft maar toeren en nieuw materiaal uitbrengen. An evening with Mark Knopfler and band, in een sportpaleis tot de nok gevuld. Shhhht iedereen, de legende tokkelt de avond op gang.
DA GIG: Mark Knopfler in het Sportpaleis in Antwerpen, op 12/5
IN EEN ZIN: Een heerlijke cocktail van ‘Dire Straits’-hits en geslaagd solomateriaal
HOOGTEPUNTEN: ‘What It Is’, ‘Hill Farmer’s Blues’, ‘Romeo & Juliet’ en ‘Sultans Of Swing’
DIEPTEPUNTEN: Geen scherm, bisnummer ‘Piper to the End’
QUOTE: Titeldi titeldi titeldi titeldi
An evening with Mark Knopfler and band maakte deel uit van de promotietournee van Knopflers zevende soloalbum ‘Privateering’, dat al verscheen in de zomer van 2012. Het beloofde een concert te worden met veel nieuw materiaal, maar ook met een garantie op enkele must-playklassiekers uit het ‘Dire Straits-’tijdperk.
Dit keer geen gillende girly One Direction-fans. Wel al wat oudere koppels. Mannen en vrouwen hand in hand, arm om arm. Enthousiast en verliefder dan ooit, klaar om dat stukje muziekgeschiedenis weer op te snuiven. De soundtrack van hun eerste date, hun eerste kus, zo’n dertig jaar geleden.
Het was een aangename verrassing om hier en daar ook wat jeugdigere gezichten te zien. Oudere tieners en jongere twintigers warmgepraat door de ouders of gewoon gezegend met een smaak voor oudere maar goede muziek.
De deuren van de zaal gingen open en een leeg grijs canvas van tribunes lonkte. Zo’n 16.000 zitplaatjes die zich als een mozaïek stilaan lieten volkleuren. De zaal stroomde vol en het geroezemoes van de menigte werd steeds prominenter. “Welke nummers van Dire Straits zal hij spelen?” “Sultans Of Swing, Sultans Of Swing, sowieso Sultans Of Swing.”
Icoon
Eindelijk gingen de lichten uit en een octet kwam het podium opgewandeld. Mark Knopfler leek zowaar een buikje gekregen te hebben maar gelukkig bleek het de MC te zijn. Die kwam de legende de introductie geven die hij echt verdiende. “Mark Knopfler, people!!”
Met een gitaar om de nek kwam hij het podium op en zonder een woord tokkelde hij meteen ‘What It Is’ op gang. De band volgde en het publiek wreef zich in de handjes.
Na ‘What It Is’ volgden ‘Corned Beef city’, ‘Privateering’, ‘Father and Son’ en ‘Hill Farmer’s Blues. Dat laatste, van het album The Ragpicker’s Dream was zeer geslaagd. Het kwam gemoedelijk op gang maar groeide, mede door het vintage gitaarspel van Knopfler, uit tot een ware crowdpleaser. Knopfler de zanger bracht zijn nummers in zijn kenmerkende praterige stijl. Soms was het wat minder verstaanbaar, maar hoewel hij al een stuk in de zestig is, viel hem geen valse noot te verwijten.
Titeldi titeldi
Na het zesde nummer ‘I Dug Up a Diamond’, kreeg Mark zijn iconische metalen gitaar in de hand geduwd en kenners in de zaal wisten hoe laat het was. Wat volgde was een uitstekende versie van ‘Romeo & Juliet’, een van de grootste hits van Dire Straits en sterkhouder van hun plaat Making Movies. Het ‘Dire Straits’-publiek, dat vreesde weer wat nieuw materiaal te moeten uitzitten, kreeg na ‘Romeo & Juliet’ een heerlijk verrassende klap in het gezicht. Knopfler haalde zijn rode vintage signature Mark Knopfler Fender Stratocaster van stal en trok meteen ‘Sultans Of Swing’ op gang.
Het dak ging eraf. Een vol sportpaleis stijf van extase, goed beseffend dat het een viertal minuten later getrakteerd zouden worden op een knoert van een muzikaal orgasme. De solo die Dire Straits in 1978 op de kaart zette, rechtstreeks van Marks goddelijke gitaarvingers in de oren van al die Belgen en Hollanders, gek en geil door de nostalgie. “Titeldi titeldi titeldi titeldi, titeldi titeldi tileldi titeldi!” Heerlijk. “Allez, nu kunnen we naar huis”, lachte mijn buurman.
Knopfler liet het publiek achteraf wat orgastisch nazinderen in hun zitjes. Hijzelf ging doodleuk verder met ‘Gator Blood’ van zijn nieuw album Privateering. ‘Haul Away’, ‘Postcards from Paraguay’ en ‘Marbletown’ volgden en gaven de kans aan de violist en cellist om wat meer hun ding te doen. Zeer geslaagd. Wat soms op improvisatie leek werd alsnog goed gesmaakt door het publiek.
Dessert
Het concert naderde zijn einde. Tijd dus voor ‘Telegraph Road’. Nog zo’n klassieker van Dire Straits. Een heerlijk lang nummer, doorspekt met Knopflers gitaar en heerlijk pianospel. De solo kwam er wel redelijk goed uit, maar kon niet tippen aan de versie waarop Knopfler het publiek in 2005 in de Londonse Royal Albert Hall.
Bescheiden als hij is, zette Mark Knopfler nadien een stapje opzij toen de rest van de band in een lijn ging staan om het publiek te bedanken. Hij toonde klaarblijkelijk dat hij niet de enige man op het podium was, en prees de bijdrage van de rest van de groep.
Natuurlijk stonden er nog wat bisnummers op het programma. Die moesten het publiek nog van het dessert voorzien waar ze op gehoopt hadden. Na ‘So Far Away’ verdwenen Mark en co in de coulissen en toen ze, onder luide aanmoediging van het publiek, terug op het podium verschenen, zat er heel wat verwachting in de lucht. Het was hopen op ‘Brothers in Arms’, of wie weet wel ‘Money For Nothing’, of misschien wel ja, alsjeblief ‘Lady Writer’?! Maar het mocht niet zijn. ‘Piper to the End’ wuifde de menigte uit, het licht ging aan en de deuren open.
Een gezegende leeftijd en toch krijgt Mark Knopfler nog vlotjes zalen als het sportpaleis gevuld. Een carrière als geen ander en de pret en zin om door te gaan. A legend, an icon, a true Sultan of Swing.
Jesse Huybrechts
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier