Lucinda Williams @ AB: Tussen kwetsbaar en uitdagend

Haar jongste cd ‘Blessed’ is al twee jaar oud, maar toch zakt Lucinda Williams pas nu naar Europa af. In de AB bleek gelukkig dat haar songs niet tijdgebonden zijn. Twee uur lang hield de countryrockzangeres uit Louisiana haar publiek moeiteloos in de ban.

DA GIG: Lucinda Williams in AB, Brussel op 7/6.

IN EEN ZIN: Een avond vol superieure Americana met weinig zwakke momenten en een hoog emotionaliteitsgehalte.

HOOGTEPUNTEN: ‘Born to Be Loved’, ‘Drunken Angel’, ‘Come On’, ‘Hard Time Killing Floor Blues’, ‘Essence’…

DIEPTEPUNTEN: geen.

BESTE QUOTE: “Ik besef dat we momenteel harde tijden meemaken. Dat jullie desondanks bereid waren in de buidel te tasten om live-muziek te steunen, betekent veel voor ons. We doen dan ook wat we kunnen om de ticketprijzen zo redelijk mogelijk te houden. Want een groep als The Stones die haar fans dezer dagen 600 dollar voor een kaartje laat ophoesten… aberrant, gewoon.”

Haar jongste cd ‘Blessed’ is al twee jaar oud, maar toch zakt Lucinda Williams pas nu naar Europa af. In de AB bleek gelukkig dat haar songs niet tijdgebonden zijn. Twee uur lang hield de countryrockzangeres uit Louisiana haar publiek moeiteloos in de ban.
Het zijn goede tijden voor liefhebbers van Amerikaanse rootsmuziek. De jongste weken streken immers ook Steve Earle, Emmylou Harris, Seasick Steve, Valerie June en Phosphorescent op Belgische podia neer. De inmiddels zestigjarige Lucinda Williams past perfect in dat rijtje.

Time Magazine noemde haar ooit de grootste liedjesschrijfster van de VS: haar werk, waarin folk, country, rock en blues op een vanzelfsprekende manier met elkaar versmelten, werd opgenomen door collega’s als Tom Petty en Mary Chapin Carpenter en ademt de sfeer van ’the Deep South’. Wie naar Lucinda Williams’ liedjes luistert, reist door een landschap waarin alle wegen naar Opelousas, Baton Rouge of Lafayette leiden.
De zangeres toerde met Bob Dylan, zong duetten met David Crosby en Elvis Costello en werd ooit zelfs vereeuwigd in een song van Vic Chesnutt. Jaren later zou ze dat compliment beantwoorden met ‘Seeing Black’, maar op dat moment had de artiest zichzelf helaas al van het leven beroofd.

Erg productief kun je Lucinda Williams niet noemen. Sinds 1979 bracht ze slechts een tiental studioplaten uit. Het voordeel is dan weer dat je in haar discografie nauwelijks missers kunt aanduiden. In Brussel, waar ze zich liet begeleiden door bassist David Sutton en meestergitarist Doug Pettibone, presenteerde ze een representatieve dwarsdoorsnede van haar oeuvre. Iedere cd die ze maakte sinds ‘Lucinda Williams’ uit 1988, kwam aan bod en zoals verwacht bleef ze het langst stilstaan bij klassiekers als ‘Car Wheels on a Gravel Road’ en ‘Essence’.

Zelfspot
La Williams, die zelf afwisselend akoestische en elektrische gitaar speelde, heeft een stem als een klok: rauw en raspend, maar in nummers als ‘Crescent City’, ‘Blue’ of de countryballad ‘Concrete and barbed Wire’ helaas soms ook een beetje zeurderig. Haar teksten houden het midden tussen poëtisch en snel aan elkaar gerijmeld, maar alles aan de blonde zangeres is écht: bij haar worden de plooien nooit gladgestreken. What you see is what you get. En dat is afwisselend kwetsbaar, geestig, levenslustig en uitdagend.

Lucinda Williams is de dochter van literatuurprofessor Miller Williams en zoiets laat sporen na. Zo zong ze in ‘Pineola’ over Frank Stanford, een bevriende dichter die in 1987 uit het leven stapte, terwijl het nieuwe ‘Something Wicked This Way Comes’, een southern gothicverhaal verpakt als een ragtimeblues, geïnspireerd was door de gelijknamige roman van science-fictionauteur Ray Bradbury.

Naar haar liedjes te oordelen, is de zangeres door het lot niet altijd even vriendelijk behandeld. “Men zegt wel eens dat mijn werk donker is, maar zo is het leven nu eenmaal”, zei ze, nadat ze met enige zelfspot het intrieste ‘Those Three Days’ als “alweer een vrolijk deuntje” had aangekondigd. “Zonder mijn muziek als uitlaatklep zat ik allang in de psychiatrie”. Niettemin hebben bedrog, ellende en hartzeer haar nooit klein gekregen. In ‘When I Look at the World’ gaf ze aan dat het glas voor haar “altijd halfvol” blijft.

Het even veelzijdige als expressieve snarenwerk van Doug Pettibone, nu eens refererend aan Keith Richards, dan weer aan Neil Young, was in de AB duidelijk Lucinda Williams’ geheime wapen. Het gaf de songs vleugels, ook wanneer die op niet veel om het lijf hadden. Bij het begin van de show werd een beschonken fan die vooraan stond door de security discreet naar buiten geëscorteerd, wat de zangeres herinnerde aan de momenten waarop ze zelf een beetje “fucked up” was. Dus kwam ze op de proppen met ‘Drunken Angel’, een hommage aan de vermoorde Texaanse singer songwriter Blaze Foley, al had het nummer volgens haar net zo goed over Kurt Cobain, Gram Parsons of Twones Van Zandt kunnen gaan. De song vormde een tweeluik met ‘Little Rockstar’, een ander verhaal “over de tragiek van jonge talenten die al te vroeg de zelfvernietigingsknop indrukken”.

Suggestief
Toch was het niet al kommer en kwel in de AB. ‘Come On’ was bijvoorbeeld een bijtende, sarcastische rocker waarin de artieste de macho’s van deze wereld op hun plaats zette, terwijl ze in ‘Honey Bee’ (“Now I’ve got your honey / All over my tummy”) tegelijk humoristisch en suggestief uit de hoek kwam.

Erg sterk waren voorts het slepende ‘Essence’ en het bezwerende ‘Hard Time Killing Floor Blues’, waarin de geest van de Mississippi delta rondwaarde. “Skip James schreef dit tijdens de depressie, maar jammer genoeg is het vandaag nog altijd actueel. Het is alsof de wereld in cirkels evolueert”, opperde de Southern Belle. Ze eindigde haar concert met de snerende bluesrock van ‘Joy’, die ze opdroeg aan de ‘West Memphis Three’, drie Amerikaanse tieners die het slachtoffer werden van een aantal gerechtelijke dwalingen en achttien jaar in de bajes doorbrachten voor een misdaad die ze nooit hadden begaan.

Door de avondklok in de AB zag Lucinda Williams zich helaas genoodzaakt haar optreden met een zestal nummers in te korten. Dat ging vooral ten koste van de covers van Bob Dylan, Robert Johnson, Jimi Henrix en AC/DC, die elders wél op de setlist prijkten. Als compensatie kreeg het Brusselse publiek ‘Riverman’ van Nick Drake: mooi, maar niet meteen concurrentie voor het origineel. De temperamentvolle gospelrocker ‘Get Right With God’ was echter wél een schot in de roos: het bewijs dat de zangeres nog lang niet aan het einde van haar latijn is. Hopelijk laat haar nieuwe cd dus niet al te lang meer op zich wachten.

Dirk Steenhaut
DE SETLIST: Can’t Let Go / Car Wheels on a Gravel Road / Pineola / Crescent City / When I Look at the World / Blue / Born to be Loved / Concrete and Barbed Wire / Drunken Angel / Something Wicked This Way Comes / Little Rockstar / Those Three Days / Come On / Hard Time Killing Floor Blues / Essence / Honey Bee / Joy // Riverman / Blessed / Get Right With God.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content