Intergalactic Lovers charmeerde op de vierde dag van de Lokerse Feesten, terwijl Absynthe Minded de jacht op de scalp van dEUS heeft ingezet. Maar het was de uitmuntende hiphop van The Roots die de Grote Kaai in lichterlaaie zette.
Voor het eerst bleef de regen uit. Intergalactic Lovers behaalde op de vierde dag van de Lokerse Feesten een overwinning met forfaitcijfers, terwijl Absynthe Minded de jacht op de scalp van dEUS heeft ingezet. Maar het was de uitmuntende hiphop van The Roots die de Grote Kaai in lichterlaaie zette.
DA GIG: Intergalactic Lovers, 19u00
IN EEN ZIN: De mooiste en meest bezwerende popnummers voor een warme zomeravond.
HOOGTEPUNTEN: ‘Howl’, ‘Shewolf’, ‘Bruises’.
BESTE QUOTE: “Ik ben onlangs van de fiets gevallen onder dubieuze omstandigheden.” Ze was schattig, die Lara Chedraoui.
EN U? Zakte al vroeg naar de Grote Kaai af. Terecht, zo bleek.
Anderhalf jaar draait ‘Greetings & Salutations’, het debuut van Intergalactic Lovers, inmiddels al mee. En het sprookje wordt alleen maar idyllischer. Hier en daar vielen kleine schoonheidsfoutjes op te tekenen, maar de onwennigheid van vroeger had de frêle frontvrouw Lara Chedraoui omgeruild voor schattig geschuifel en een luchtdrum. ‘Feel For You’ en ‘Fade Away’ waren een prooi voor de zangeres, wiens hese stemtimbre de Grote Kaai agressief bij de keel greep. Nasaal was zelden zo begeesterend.
PJ Harvey en Cat Power ketenden zich vast aan Chedraoui in de vorm van demonen die geregeld ten aanval trokken. Ze dompelden ‘Bruises’ onder in een bad van wanhoop, iets waar ‘Queen Of The Sighs’ in tekort schoot. Nog het vermelden waard: de gedrevenheid waarmee Intergalactic Lovers verder aan hun kunstwerk boetseerden, en ‘Shewolf’ en ‘Delay’ uit hun kooi lieten. Het vijftal schraapte een laatste keer de energieresten bij elkaar om te besluiten met het dromerige ‘Howl’. Een overwinning met forfaitcijfers.
DA GIG: Absynthe Minded, 20u30
IN EEN ZIN: De top van de Belgische rock heeft er een geduchte tegenstander bij.
HOOGTEPUNTEN: ‘Plane Song’, ‘As It Ever Was’, ‘Space’.
BESTE QUOTE: Voor veelzeggende bindteksten moet u niet bij Bert Ostyn zijn.
EN U? Ging door op het elan van de eerste twee dagen: al pratend. Ja, het stoorde.
Door de jaren heen kropen er tientallen persoonlijkheden in de huid van Absynthe Minded. De geest van dEUS sijpelde door in ‘Plane Song’, dat het avant-gardistische karaktertrekje van de band wat kracht bijstelde. ‘Little Rascal’ flirtte dan weer met de weemoed van Joy Division die rechtstreeks naar een zigeunerfeest werd gekatapulteerd. Er kwam altijd wel een opmerkelijke uitwijking aan het licht, maar de twijfels die de beginjaren domineerden, werden voorgoed van de kaart geveegd. Bert Ostyn toonde zich zowaar de ideale frontman – mét allures – die zijn band op sleeptouw nam.
‘How Short A Time’ was de ruwe parel die uitblonk in al zijn eenvoud. Het nerveuze ‘As It Ever Was’ en de hysterische toetsen van ‘End Of The Line’ stonden in de schaduw van de zoete klassiekers ‘Envoi’ en ‘My Heroics, Part One’. En dan moest het tedere pianomotiefje van ‘Space’ nog toeslaan. Osteyn staarde doelloos in het ijle, terwijl de Grote Kaai met een krop in de keel naar adem hapte. Absynthe Minded piekte met verve naar een opeenstapeling van sluwe apotheosen. Ze banen rustig een weg naar de top, op zoek naar een opening om de landsgrenzen te overstijgen. Het is hen gegund.
DA GIG: The Roots, 22u00
IN EEN WOORD: Subliem.
HOOGTEPUNTEN: ‘You Got Me’, ‘Get Busy’, ‘The Seed (2.0)’.
BESTE QUOTE: “Il y a du gin tonic!” (Vreugde bij een Franstalige medemens.)
EN U? Zag de verbluffende liveshow waarvoor u gekomen was.
Wie zich afvroeg waarom The Roots steevast gepaard gaat met superlatieven, kreeg prompt een antwoord voorgeschoteld. Questlove en Black Thought, de spil van de hiphopband, regen snedige ritmes en vloeiend woordenspel aan elkaar. Het collectief haspelde het eigen repertoire af en sneden covers aan, waarmee de zevenkoppige band op alle vlakken heerschappij etaleerde. “Captain” Kirk Douglas lanceerde funky riffs, Mark Kelley temde zijn duivelse bas en Kamal Grey keerde zijn keyboards binnenstebuiten op zoek naar ziel van de instrumenten. En dat allemaal zonder één seconde in het cliché van de hiphop te hervallen.
The Roots toonden zich hors catégorie met een potpourri van hiphop, funk, jazz en soul. Bovendien beschikten ze over een strakke spanningsboog, die voor een aaneenschakeling van orgelpunten zorgde. Kirk Douglas waande zich even Erykah Badu in ‘You Got Me’, hoewel zijn verdienstelijke poging een wrang gevoel naliet. Detailkritiek, maar de jus van een zoete vrouwenstem bleek hier het missende puzzelstukje. De hiphopband teerde echter voortdurend op zijn enthousiasme, en stuwde het tempo onophoudelijk de hoogte in.
Algemene euforie wanneer The Roots een ode aan wijlen Adam “MCA” Yauch brachten in de vorm van Beastie Boys’ ‘Paul Revere’. Questlove en zijn band speelden zelfs Kool & The Gang aan flarden door ‘Jungle Boogie’ nóg harder te laten swingen dan de originele versie. ‘Sweet Child O’ Mine’ van Guns N’ Roses werd dan weer even bedenkelijk als enthousiast onthaald door de menigte. Tenslotte zette ‘The Seed (2.0)’ een verschroeiend slotoffensief in, dat een complete chaos teweeg bracht. The Roots waren wederom subliem.
Elmo Lê van
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier