Lokerse Feesten dag 1: opwarmen zonder kookpunt

Heel wat volk bijeen op de Grote Kaai voor de openingsdag van de Lokerse Feesten. Dat zorgde voor de nodige sfeer, maar een echt feest werd het zelden.

Ook niet bij de Nouveau Riche All Stars, hoewel dat een verzameling van de ‘beste’ Nederlandse zuiprappers is. Onder leiding van Mr. Polska mochten mensen als Jebroer, Stepherd, Skinto – ja, dat zijn die van ‘Banaan’ – en Ronnie Flex het langzaam binnen sijpelende publiek animeren. En meer was het niet.

De teksten van nummers als ‘Miljoenen’, ‘Drank en drugs’ of ‘Nooit meer slapen’ zijn waarschijnlijk van topkwaliteit, maar waren niets meer dan opvulling voor het volgende rondje zwaaien met de handjes, ‘waar is da feestje’-echootjes en de verplichte moshpits door tien vijftienjarigen. Dat kan natuurlijk ook iets opleveren, zeker omdat de beats bestonden uit een goedkope mengeling van populaire dubstep, trap en andere hypegenres voor Breezerboys- en girls. Maar de Nouveau Riche All Stars waren te fout en u te nuchter.

Staat wel genoteerd: Ronnie Flex had een middenvinger voor de politie en iedereen die hem niet tof vond, mocht hem oraal bevredigen. En hij had naar eigen zeggen twee dagen niet geslapen en alleen maar gesnoven en geneukt. Stoer, zeker als je zoiets vóór acht uur op een half familiefestival zegt. Oprecht begrip dus voor iedereen die naar de kermis 50 meter verderop vluchtte. Stond u langer dan een minuut bij de botsauto’s? Dan hebt u niets gemist aan het hoofdpodium.

Gelukkig was het daarna de beurt aan Janez Detd, de poppunkgroep rond Nikolas Van Der Veken. In januari speelden ze al een ‘allerlaatste’ reünieconcert in de Vooruit in Gent, maar de veteranen hadden geen zin om de gitaren definitief neer te leggen. En dat was overduidelijk. Vijf jaar geleden gestorven zijn, het doet iets met een groep. Van Der Veken en zijn kompanen, waaronder een resem ex-leden, speelden met een zeer dankbare en zalige glimlach. Zo zalig zelfs dat je je stilaan mag gaan afvragen of Janez Detd. misschien niet definitief terugkomt?

Over de muziek moeten we niet veel kwijt. Drie gitaarakkoorden, een opzwepende drum, hier en daar een keyboard en een blazer, meer heeft Janez Detd. nooit nodig gehad. En Van Der Veken is misschien niet toonvast genoeg om een goede zanger te zijn, maar dat maakt hem een des te betere poppunkzanger. De energie achter elke noot straalde ook af op het publiek. Dat had ondertussen al iets te veel kale plekken voor een hanenkam en een te grote bierbuik om te crowdsurfen, maar het keelde nostalgische krakers als ‘Beaver Fever’, ‘My life my way’, ‘Saturday’, ‘Killing me’ of de ‘Take on me’-cover luidkeels mee. Bij dat laatste kreeg u waarschijnlijk ook een goed gevoel toen een bende dertig- à veertigjarigen op de barricaden afvloog. En hun kinderen, door papa of mama in een te groot Janez Detd.-shirt gehesen, deden ook hun best.

Een heel pak rustiger ging het eraan toe bij de Leuvense singer-songwriter Milow. Laat er geen twijfel over bestaan: hits als ‘Little in the middle’, ‘You and me’, ‘We must be crazy’, de 50 Cent-cover ‘Ayo Technology’ of ‘You don’t know’ hebt u deftig meegezongen. Maar bij minder bekende nummers verloor u – geef maar toe – de aandacht. Die vielen dan ook geregeld magertjes uit of sleepten te lang aan. Getuige ‘Canada’, waarbij achtergrondzangeres Nina Babet mocht laten zien dat ze kon zingen. Maar haar woahs, oohs en de flarden tekst die ze herhaalde, leken een eeuwigheid te duren.

Was u nu nog niet naar de toog, dan moest u wel in uw achterzak bonnetjes aan het zoeken zijn, want het applaus was maar miniem. Laat u ook niet vangen door de vijf oplichtende gsm’s en aanstekers bij het melancholische ‘Blue Skies’. Want u behandelde Milow grotendeels als achtergrondmuziek voor bij een pintje en een praatje.

Die lijn zette zich niet voort bij Mika. De Libanees-Britse popzanger wist u, niet alleen met zijn danspasjes à la Grease en Freddie Mercury-poses, te bespelen. Geen moment verslapte uw aandacht bij de musicalachtige show die Mika in zijn stadsdecor op poten zette. Kon ook moeilijk, de man leek nooit stil te staan. Zette hij eerst nog braafjes achter zijn zwarte vleugel de eerste noten van ‘Grace Kelly’ in, dan vloog hij nog geen minuut daarna naar de voorste planken van zijn bühne om iets later weer de piano te beklimmen of op zijn knieën te kruipen.

Ook zijn andere nummers bracht hij met de nodige theatraliteit. Neem het begin van ‘Big girl (you are beautiful)’. Mika ging daarbij zitten bidden en vroeg god iedereen wat breder te maken. Maar hij kreeg geen reactie. ‘Nothing?’ vroeg hij. ‘Whatever!’. De funky baslijn begon en u was mee. Ook ‘Popular song’, ‘Rain’ en ‘Underwater’ kende u duidelijk nog.

‘Staring at the sun’ was een van de twee songs van Mika’s laatste plaat, die nog maar een dikke maand oud is. Dat klonk iets melancholischer en ingetogener dan we gewoon zijn van Mika, maar het mocht er zeker zijn. Hetzelfde verhaal bij ‘Last party’, dat alleen ingekleurd werd door piano en stem. Tenminste tot de percussie en keys erbij kwamen om het nummer tot een verrassend dwingende climax te brengen. ‘It’s the end of the world, let’s party,’ klonk het om al snel terug kwetsbaarder te eindigen.

Maar de klassiekers – veelal van zijn debuutplaat ‘Life in cartoon colours’ -, daar kwam u voor. Behalve bij ‘Grace Kelly’ en ‘Big girl’ sloeg u ook aan het dansen op ‘Love today’ en ‘Relax (take it easy)’. Eén tip nog voor de meisjes onder ons: probeert u dan toch tot bij Mika’s hoogste falsettonoten te raken – lukt u nooit -, check dan eerst of de persoon voor u oordopjes inheeft. Maar we stelden uw enthousiasme bij de hits zeker op prijs.

(Sebastian Roth)