Linda Perhacs @ ABClub: Blijven steken in het hippietijdperk

Stel nooit je hoop op levende legenden. Vooral dát onthielden we uit het concert van Linda Perhacs die dezer dagen, 43 jaar na haar debuut, wordt herontdekt, dankzij Daft Punk en Denvendra Banhart. Ook in de herfst van haar leven bleek de folkzangeres niet helemaal van deze wereld te zijn.

Ze is klein van stuk, oogt als een vriendelijk omaatje en moet inmiddels al een flink eind in de zestig zijn: Linda Perhacs was lange tijd één van de best bewaarde geheimen uit de popmuziek. In 1970 maakte de chanteuse uit L.A. één meesterlijke psychedelische folkplaat, waartoe ze de hulp kreeg van producer en filmcomponist Leonard Rosenman. ‘Paralellograms’ was een dromerig werkstuk dat perfect naast het oeuvre van Joni Mitchell en Nick Drake kon staan. De muziek was verpakt in complexe, afwisselend naar jazz en hedendaags klassiek verwijzende arrangementen. Perhacs beschikte bovendien over het vermogen geluiden als kleuren of als geometrische figuren te zien en de visionaire titeltrack van haar lp, waarin ze talloze stemmen op elkaar stapelt en allerlei exotische percussietuigen gebruikt, geldt tot op heden als een unieke “auditieve hallucinatie”.

Zelf spreekt de artieste, die haar tijd toen ver vooruit was, van een “klanksculptuur”. Maar ondanks de zorg waarmee haar etherische sound werd ontwikkeld, zou de plaat geen succes worden. Om de AM-radio’s ter wille te zijn, had de platenmaatschappij de opnamen een eendimensionale mix gegeven waardoor alle dynamiek eruit verdween. Toen Linda Perhacs het resultaat te horen kreeg, was ze zo teleurgesteld dat ze zich prompt van de muziekindustrie afkeerde en terugging naar haar tandartsenpraktijk in Beverly Hills, waar ze de rest van haar leven aan de slag bleef.

Cultfenomeen

Buiten haar weten groeide ‘Parallellograms’ echter geleidelijk uit tot een cultfenomeen. De plaat werd vooral gekoesterd door een jonge generatie artiesten zoals Devendra Banhart, die, rond de eeuwwisseling, het hart vormden van de ‘new weird folk’-beweging. Sindsdien werd Perhacs op een voetstuk geplaatst door uiteenlopende figuren als Thurston Moore, Animal Collective, Emiliana Torrini, Julia Holter, de Zweedse metalband Opeth en exponenten van de elektronische muziek zoals Prefuse 73 (die haar stem samplede), Four Tet (die haar op een ‘Late Nite Tales’-compilatie zette) en Daft Punk, dat een liedje van haar gebruikte in de film ‘Electroma’. Eén en ander zorgde ervoor dat ‘Parallellograms’ in zijn oorspronkelijke glorie werd hersteld en zijn weg vond naar een nieuw publiek.

Met ruim vier decennia vertraging lijkt de tijd dus rijp voor een opvolger. ‘The Soul of All Natural Things’ verschijnt in januari op Sufjan Stevens’ Asthmatic Kitty-label en op haar oude dag begint Linda Perhacs, die vroeger nooit op het podium stond, zelfs te toeren. In de ABClub verscheen ze met vier begeleiders die allemaal keurig naast elkaar op stoeltjes werden geplant. Een statische bedoening dus die, qua vibe, meer weg had van een repetitie dan van een echt concert. Aan de rechterkant werd de artieste geflankeerd door Fernando Perdomo en Chris Price, de twee co-producers van haar nieuwe cd, die afwisselend akoestische gitaar, keyboards en bas speelden. Links bevonden zich twee zangeressen die instonden voor de meerstemmige harmonieën: Durga McBroom, die jarenlang met Pink Floyd had getoerd en met het houseduo Blue Pearl ooit enkele hits scoorde, en Michelle Vidal van Spindrift.

De set, die half om half uit oude en nieuwe nummers bestond, werd op gang getrokken door ‘Chimacum Rain’. Meteen stelden we vast dat Linda Perhacs nog wel kon zingen, maar dat haar stem, vroeger een puur en helder instrument, onherroepelijk door de tijd was aangetast. Zoals gevreesd bleef er van de verhoopte magie niet zoveel meer over. Zeker, het was ontroerend dat deze vrouw alsnog de weg naar het publiek had gevonden, maar in Brussel had ze iets van een roman waarvan je enkel het eerste en het laatste hoofdstuk had gelezen. Er ontbrak iets substantieels uit de plot. Niet onbegrijpelijk, natuurlijk: het zijn witte raven die erin slagen op pensioengerechtigde leeftijd de vitaliteit van hun jeugd te bewaren. Alleen was het nu net de combinatie van hoge verwachtingen en nieuwsgierigheid die het publiek naar de AB had gelokt.

Te genereus

Viel er dan niets te genieten tijdens het concert? Zeker wel. Linda Perhacs gaf omstandig uitleg bij alle nummers en zo leerden we dat haar bewerking van Devendra Banharts ‘Freely’ destijds door de artiest werd afgewezen wegens “te vrouwelijk”. Ook het uit haar debuut geplukte ‘Hey, Who Really Cares?’, destijds geschreven voor de soundtrack van een Amerikaanse tv-serie, en de mijmerende pianoballad ‘If You Were My Man’ klonken ons hoogst aantrekkelijk in de oren. Helaas was Perhacs, amper een kwartier ver in de set, al zo genereus haar begeleiders elk een solospotje te gunnen. Gevolg: op vier van de veertien nummers die op het menu stonden, zat werkelijk geen hond te wachten. Beetje frustrerend toch, een optreden van iemand naar wie je jarenlang hebt uitgekeken, te zien ontaarden in een karikatuur van x-factor.

Het met akoestische gitaar en een ijle, synth ingekleurde ‘Paralellograms’, dat halverwege derailleerde in een free form-passage, viel zowel in vocaal als instrumentaal opzicht te licht uit. Geen wonder: de song, destijds een uitgekiende studioconstructie, was nooit bedoeld om live te worden uitgevoerd. Wél waren we gecharmeerd door het nieuwe ‘Prisms of Glass’, dat steunde op een keyboarddrone en elegant stemmenwerk, en ‘Daybreak’, dat door de bassist van een aanstekelijke groove werd voorzien en waarin één van de dames op een cajon roffelde. ‘The Soul of Al Natural Things’, geïnspireerd door de Braziliaanse songwriter Milton Nascimento, zat muzikaal wel goed in elkaar, maar werd ontsierd door een Bond Zonder Naamtekst, en ook afsluiter ‘Song of the Planets’ reed zich vast in zweverig new age-gezwijmel.

We konden ons niet van de indruk ontdoen dat Linda Perhacs was blijven steken in het hippietijdperk en houden dus ons hart vast voor de nieuwe plaat. Goed, het was fijn de zangers eens gezien te hebben, maar haar concert was verre van onvergetelijk. Jammer voor haar dat de erkening zo laat komt, want de voor de hand ligende conclusie luidt toch dat je sommige mysteries beter intact houdt. ‘Parallellograms’ blijft een parel. Wie heeft daarna dan nog behoefte aan een nepjuweel?

Dirk Steenhaut

DE SETLIST: Chimacum Rain / Freely / Prisms of Glass / Daybreak / On Sunday Morning / Stop Talking / Lord / Over You / Hey, Wo Really Cares? / The Soul of All Natural Things / If You Were My Man / Parallellograms / Children / Song of the Planets.