Met haar onlangs verschenen langspeeldebuut ‘Troops’ oogstte Liesa Van der Aa alom lovende kritieken en ook haar cd-voorstelling in Vooruit kon op een ruime belangstelling rekenen. De vioolspelende zangeres had voor de gelegenheid zelfs enkele verrassingen in petto.
DA GIG: Liesa Van der Aa in de Balzaal van Vooruit, Gent op 29/2.
IN EEN ZIN: Zowel in haar eentje als begeleid door een band toonde Liesa Van der Aa zich een bevlogen performer die haar nummers altijd spannend en avontuurlijk wist te houden.
HOOGTEPUNTEN: ‘No Diggity’, ‘Our Place’, ‘Lou’, ‘Louisa’s Bolero’, ‘My Love’…
DIEPTEPUNTEN: geen.
BESTE QUOTE: “Ik ga nu twee covers spelen. Sommige mensen vinden dat misschien flauwekul, maar ik ga het toch doen. Jullie mogen dan dansen. Of niet.”
Dat Liesa Van der Aa er een parallelle carrière als actrice op na houdt en haar plaat opnam in Berlijn, met de vaste klankman van Einstürzende Neubauten als producer, hoort u onderhand te weten. En ook: dat alle klanken op ‘Troops’, met uitzondering van een vleugje trompet, enkele pianopartijen en wat rudimentaire percussie, door haar stem en viool zijn voortgebracht. Live houdt Van der Aa het zelfs nog minimalistischer: wanneer ze in haar eentje op het podium staat, creëert ze, met behulp van een sampler, loop station en effectpedaaltjes, niettemin een heel orkest.
Ook tijdens haar concert in Gent bouwde ze, laag voor laag, haar nummers op en wist ze zo probleemloos vocale en instrumentale meerstemmigheid te suggereren. Vanaf opener ‘Visitor’ vielen meteen twee dingen op. De 25-jarige artieste gebruikte uiteenlopende speeltechnieken door elkaar en hanteerde dus niet alleen een strijkstok, maar tokkelde en sloeg ook met haar vingers op de snaren. Daarnaast vervormde ze het geluid van haar instrument zo veelvuldig met allerlei elektronische apparatuur, dat je het ene moment een elektrische gitaar en het andere een synth meende te horen.
Soms toverde Van der Aa een groove tevoorschijn door op de rug van haar viool te trommelen, maar net zo vaak gedroeg ze zich als een human beatbox en kwamen haar ritmen op een even speelse als ambachtelijke manier tot stand.
Liesa Van der Aa heeft een broerje dood aan conventies en speelde tijdens het eerste half uur van haar set dus nauwelijks materiaal uit de cd die ze geacht werd te promoten. ‘Mother’s Tears’ en ‘Mozart’ lichtte ze bijvoorbeeld uit haar twee jaar oude ep ‘Louisa’s Bolero’.
De artieste etaleerde nu eens haar klassieke achtergrond, met warme, majeustueuze vioolmotiefjes, dan weer haar hang naar de leftfield-rock van The Velvet Underground, door furieuze, naar dissonatie neigende riffs af te vuren. In haar vertolking van Iggy pops ‘Nightclubbing’ flirtte ze uitgebreid met feedback, om het publiek vervolgens op het verkeerde been te zetten met een hypnotische versie van ‘No Diggity’, een oude R&B-hit van Backstreet met Dr Dre.
Het klonk allemaal behoorlijk spannend, maar aangezien Liesa Van der Aa voortdurend verscheidene ballen tegelijk in de lucht moest zien te houden, was het ook wel hard labeur. De momenten waarop ze als zangeres of violiste niet met zichzelf dialogeerde, zat ze immers geknield op het podium aan allerlei knopjes te morrelen.
Vanaf ‘Birds in Berlin’ kreeg ze gelukkig assistentie van drie heren die fraaie meerstemmige koorzang aandroegen. Vervolgens grepen Pieter Jan De Smet en Arne Leurentop elk een elektrische gitaar, gordde Ephraïm Cielen zijn bas om en werden we getrakteerd op schurende, broeierige en kolkende uitvoeringen van ‘Our Place’ en ‘Lou’. Dit was stevige rock op het scherp van de snee.
Ook intrigerend: ‘Louisa’s Bolero’, waarop alle muzikanten percussietuigen bespeelden. Liesa Van der Aa had er duidelijk geen zin in de cd-versies van haar nummers netjes te reproduceren, maar maakte er een punt van ze ter plekke een nieuw jasje aan te meten. Dat gebeurde ook met ‘My Love’, dat nu zijn minimalistische maar bezwerende karakter ontleende aan drie akoestische gitaren.
Een zekere theatraliteit was de chanteuse niet vreemd. ‘No mans’ Land’ was zelfs een lied dat in een stuk van Brecht en Weill niet zou hebben misstaan. Uiteindelijk eindigde Liesa Van der Aa haar optreden weer in haar eentje met ‘Troops’, dat uitsluitend uit vocale loops was opgebouwd, en het sobere ‘Sing Me A Song’.
De reacties van de toeschouwers logen er niet om: zij zagen een unieke, eigenzinnige artieste die risico’s durfde te nemen en het vertikte al te voor de hand liggende paden te bewandelen. Want ook al heeft ze een warme, heldere stem en schrijft ze in wezen toegankelijke popsongs, door er ongeremd mee te experimenteren schroeft ze er weerhaakjes aan die het snelle succes misschien in de weg zullen staan, maar wél voor extra diepgang zorgen. Om kort te gaan: een sterke performance, die de Belgische muziekscene er weer een beetje avontuurlijker en kleurrijker op heeft gemaakt.
Dirk Steenhaut
DE SETLIST: Visitor / Mother’s Tears / Nightclubbing + No Diggity / Mozart / Birds in Berlin / Our Place / Lou / Louisa’s Bolero / My love / Low Man’s Land / Lost Souvenir / Troops // Sing Me A Song.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier