‘Bijzonder strak concert van een van de beste en meest getormenteerde rockstemmen ooit, begeleid door een uitzonderlijke band.’
Hoogtepunt: Quiver Syndrome met z’n Helter Skelter intro en de demonische Oooh’s van Steven Janssens en bassist Fred Lyenn Jacques.
Dieptepunt: ‘We hebben Lanegan ‘hit the City’ al veel straffer horen brengen, maar om dat nu een dieptepunt te noemen??
Citaat: “On keyboards – grijnzend – mah brother Aldo Struff”
Het concert in één zin: “Bijzonder strak concert van een van de beste en meest getormenteerde rockstemmen ooit, begeleid door een uitzonderlijke band.”
Mark Lanegan is – om een of andere reden – altijd een musician’s musician geweest. En dat bleek ook in Club 69: stonerrockers Fandango zijn met de voltallige groep – “maar we zijn wel op zoek naar een nieuwe zanger” – aanwezig. In één oogopslag ontwaren we verder Frank Vanderlinden, de – wat concerten betreft, althans – immer van goede smaak getuigende Jasper Steverlinck en het indrukwekkende silhouet van superbassist Jan Wygers, die hier, in de rol van über-roadie, gitaren stemt en handdoekjes klaarlegt op het podium. En verder zijn er – ook dat is vaste prik bij Mark Lanegan – nogal wat vrouwen met een ‘Ik-wil-‘m-redden’ complex aanwezig. De verwachtingen zijn hooggespannen. Eergisteren speelden ze een korte try-out in Frankrijk. Twee weken geleden in LA speelde de band niet minder dan 20 nummers, including ‘Metamphetamine Blues’, ‘Wedding Dress’ en ‘Hit The City’ plus ongeveer de volledige ‘Funeral Blues’. Benieuwd wat het vanavond wordt.
Stipt om 21 uur wandelt de band het podium op, Lanegan schuift z’n vuist over de microfoon en verzuilt. Maar gadverdamme, wat een stem! ‘When your nr is up’ is meteen een intentieverklaring. ‘”What you got coming” bromt Lanegan, terwijl Janssens’ gitaar kringen maakt in een oppervlak waaronder iets heel donkers loert. Janssens speelt vanaf de eerste noot een hoofdrol. Nu eens schurken zijn slides zich tegen de schenen van Ry Cooder aan (in ‘Ode to sad Disco’ en ‘Sleep with Me’) dan weer speelt hij Richards en Wood tegelijkertijd (en béter) of onttroont hij The Edge als ‘Koning van de Wijdse Delay’ – in ‘Harborview Hospital’. In ‘Bleeding Muddy Waters’ doen hij en Lanegan iets heel bijzonders met Mississipi Delta Blues. Op een krakende porch zit een niet eens zo oude man te huilen en enkele stoffige straten verder wordt een meisje vermist. in ‘Quiver Syndrome’ breekt tijdens de intro de hel van ‘Helter Skelter’ los. Janssens zorgt met groot verantwoordelijkheidsbesef ook voor het enige visuele spektakel op het podium: hij kronkelt en draait, trekt bekken, molenwiekt en beweegt als een gentleman-bokser uit de jaren ’40.
Lanegan blijft al die tijd aan z’n microfoonstandaard geroest. Zelfs tijdens de pauzes tussen nummers, wanneer hij met vreemde handbewegingen z’n microfoonstandaard lijkt te stemmen. Maar Lanegan is en blijft een fenomeen. Hij ziet er uit als een vermoeide, ouder wordende Shere-Khan, de tijger uit het Jungle Book, met een stilaan doffer wordende pels, en al wat sukkelend met artritis aan de getatoeëerde de klauwen. Maar nog steeds geen kat die het wil riskeren er een houw van te krijgen. En z’n stem, die lijkt – nog altijd! – steeds beter te worden. Aldo Struyf (door Lanegan voorgesteld als “my brother Aldo Struff”) romantiseert niet als hij Lanegan een van de allerbeste zangers ter wereld noemt. Nooit te hard, nooit te zacht, altijd in control en dan dat absoluut onvergelijkbare timbre. Struyf kleurt de songs op een eigen en unieke manier in. Van de muziekdoos beats in ‘Phantasmagoria Blues’ tot de melancholische eighties synths in ‘Tiny Grain of Truth’ zorgt hij voor onmisbare interpunctie en nuancering die zich wonderwel overeind houdt tegenover de rootsrock uppercuts van Steven Janssens. Bizar trouwens hoe Struyf ook meer en meer op Lanegan begint te lijken: dat doffe haar, die zachte, raspende manier van spreken, net voldoende geluid makend om – nauwelijks – verstaanbaar te zijn. ‘Hit the City’ is de enige van Lanegan’s ‘hits’ in deze setlist. In ‘Gravedigger’s Song’ ontbindt de treblespanking Janssens uit de tijd van The Who Dads nog eens al z’n duivels. ‘Tiny Grain of Truth’ gooit er na een uurtje het blok op. Geweldig concert van uitzonderlijke band, met een van de beste – en meest statische – rockzangers uit de geschiedenis. Als Lanegan goed uitgerust is en niet deshydrateert – de man dròòp van het zweet, gisteren – dan mag de uitverkochte Trix zich vandaag aan nog een veel grotere traktatie verwachten.
Setlist
1. When your nr is up
2. Ode to sad Disco
3. Sleep with Me
4. Riot in my House
5. Phantasmagoria Blues
6. Crawlspace
7. Bleeding Muddy Waters
8. Quiver Syndrome
9. Harborview Hospital
10. St. Louis Eledgy
11. Hit the City
12. Gravedigger’s Song
13. Tiny Grain of Truth
Peter Lissens
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier