Kurt Vile & The Violators in OLT Rivierenhof: weinig verrassend, maar wél consistent 

Die drie Klara-luisteraars die in de waan verkeerden dat Kurt Weill uit de doden was opgestaan waren eraan voor de moeite. Maakte wel zijn opwachting in ons favoriete park in Deurne: de Amerikaan Kurt Vile, bijgestaan door zijn groep The Violators. En dat was vooral goed nieuws voor liefhebbers van uitgesponnen gitaarjams.

Ooit maakte hij deel uit van The War on Drugs, maar waar zijn goeie vriend Adam Granduciel tegenwoordig sportpaleizen inpalmt en op grote festivals als headliner mag opdraven, blijft het succes van Kurt Vile voorlopig toch iets bescheidener. Dat neemt niet weg dat de 42-jarige artiest uit Philadelphia in de loop van het voorbije decennium een trouwe aanhang heeft opgebouwd en dat zijn concert in het Antwerpse openluchttheater Rivierenhof al geruime tijd was uitverkocht. 

Eerder dit jaar verscheen (Watch My Moves), zijn negende langspeler, als we zijn uitstapje met Courtney Barnett meerekenen. Het is zijn eerste werkstuk voor het prestigieuze jazzlabel Verve en eentje waarop Vile zich andermaal in zijn comfortzone verschanst. De muziek wijkt nauwelijks af van de formule waar de man zich al sinds zijn debuut Constant Hitmaker op beroept: op het eerste gehoor lijken de songs zelfs één voor één een gelijkvormigheidsattest na te streven. Nieuwe zieltjes zal Good ol’ Kurt er dus niet meer mee winnen, ook al omdat het een langdradige dubbel-lp betreft (speelduur: 73 minuten), waarvan lang niet iedere track essentieel is. 

Nonchalant 

Wie een zwak heeft voor Kurt Viles nonchalante en ontspannen stijl, nuchtere observaties, expressieve gitaarexcursies en zijn zeurderige, ietwat lethargische zangstijl, laaft zich echter gulzig aan de songs over reizen, dagdromen en andere vormen van escapisme waar de muzikant een patent op lijkt te hebben. Bovendien bewijst Vile dezer dagen eer aan zijn muzikale helden. Op een vorig jaar verschenen ep zong hij al een duet met wijlen John Prine. (Watch My Moves) opent dan weer met een euforisch nummer over die keer dat hij in het voorprogramma van Neil Young mocht spelen en bevat een cover van een obscure Springsteen-song. 

Zij die naar het Rivierenhof waren afgezakt, hoefden alleszins niet meer te worden overtuigd. Kurt Vile verscheen op het podium met in zijn kielzog zijn trouwe begeleidingsband The Violators, had een imposante verzameling gitaren (en nog méér effectpedaaltjes) meegebracht en verschool zich achter een haardos die al minstens vijf jaar geen kapper meer had gezien. 

Zoals verwacht vormden de songs uit (Watch My Moves) de ruggengraat van de set, maar Kurt Vile greep ook regelmatig terug op ouder materiaal en maakte daarbij af en toe interessante keuzes. Dat de man een fenomeen is op de snaren, bleek zowel uit de elektrische als de akoestische nummers op de speellijst. 

De bijna-hit Loading Zones, uit het vijf jaar oude Bottle It In, werd al tijdens de eerste tien minuten prijsgegeven en kwam behoorlijk potig uit de hoek. Toch leken laid-back en chill aanvankelijk de sleutelwoorden, alsof de muzikanten zich in hun eigen tijdzone bevonden. Een grote zanger is aan Kurt Vile niet verloren gegaan. Meestal bediende hij zich van een lijzig en toonloos parlando dat het midden hield tussen dat van Lou Reed en een verkouden Bob Dylan. Niets mis mee, maar op den duur toch ook een beetje saai en kleurloos. 

Chaos 

Vanaf het solo-akoestisch gespeelde Runner Ups (uit Smoke Ring For My Halo) ging echter de grootste scepticus voor de bijl. Vile etaleerde namelijk een soepele fingerpickingtechniek van het soort waarmee ook iemand als Richard Thompson steevast indruk weet te maken. Flyin (Like A Fast Train) raasde daarna als een TGV op topsnelheid over het publiek, gelukkig zonder slachtoffers te maken. Say the Word was dan weer één van die nummers waarin Kurt Vile het had over het musiceren zelf en over hoe hij als songwriter orde probeert te scheppen in de chaos in zij hoofd.  

Mount Airy Hill (Way Gone), waarin de frontman eindelijk nog eens slide speelde, was een ode aan zijn thuisstad Philadelphia, maar tegelijk een warrig verhaal over een ingebeelde (?) strijd met de zwaartekracht (‘I was around but now I’m gone/ Been done down but now I’m just way down low’). Geen idee welke pillen Vile had geslikt toen hij dit schreef. Psychedelisch, zegt u? Dat we dààr niet aan gedacht hadden! 

De finale was er echter één om vingers en duimen bij af te likken. Het folkrockjuweeltje Wakin on a Pretty Day werd dermate uitgesponnen dat het epische proporties kreeg. Kurt Viles verbluffende solo’s katapulteerden ons bij momenten zelfs terug naar de hoogdagen van Television. Het gedreven Pretty Pimpin was garagerock voor fijnproevers en het door kregelige gitaren ingesnoerde Hunchback herinnerde ons er nog eens aan hoe goed Vile en zijn gezellen al waren ten tijde van de lp Childish Prodigy (2009). 

‘Thanks for coming out, you’re beautful’, riep de opper-Violator, als troost voor de fans die in de gietende regen stonden te kleumen. Dat er nog twee extraatjes zouden volgen, was dus niet geheel onverwacht. Eerst het onlangs als single verschenen Exploding Stones, waarin Kurt Vile ook even de keyboards beroerde, en tot slot, o ironie, Cool Water, een ander blijvertje uit de jongste plaat.  

Jammer dat de Silver Jews-cover Punks in the Beerlight, die tijdens de huidige tournee regelmatig wordt opgediept, in Antwerpen ongemoeid werd gelaten. Maar niet gekniesd: het publiek genoot met volle teugen van de anderhalf uur durende set en zocht achteraf tevreden de sponde op. B’lieve I’m Going Down heet één van zijn platen, maar in het Rivierenhof bewees Kurt Vile het tegendeel.