King Hannah in Trix: de koning is een vrouw

© Yvo Zels

Een van de mooiste platen die dit jaar tot dusver het licht zagen, staat op naam van King Hannah. Het gezelschap uit Liverpool, dat de aandacht trekt met zijn smeulende noir-songs, lokte alvast heel wat royalty-watchers naar Trix, voor een set die het midden hield tussen nonchalant en hypnotisch.

HET CONCERT: King Hannah in Trix, Antwerpen op 18/4.

IN EEN ZIN: De bedwelmende zang van Hannah Merrick, het dynamische gitaarspel van Craig Whittle en twee handen vol filmische songs volstonden om er in Trix een memorabele avond van te maken.

HOOGTEPUNTEN: A Well-Made Woman, Go-Kart Kid (Hell No!), Big Big Baby, The Moods That I Get In, Crème Brûlée, It’s Me and You, Kid…

DIEPTEPUNTEN: geen.

QUOTE van Hannah Merrick: ‘We hadden nooit verwacht hier vanavond zoveel volk te zien. Ik vind de woorden niet om jullie te vertellen hoe verrast en dankbaar we zijn’.

Op het podium in Antwerpen waren vier muzikanten te zien, maar in wezen is King Hannah een duo. Zangeres Hannah Merrick en gitarist Craig Whittle, die samen de songs schrijven, leerden elkaar kennen toen ze toevallig elk een baan kregen in dezelfde pub en vaststelden dat ook hun muzikale smaken zich dicht tegen elkaar aan schurkten.

Opvallend is wél dat hun werk als zeer on-Engels overkomt. Als de leden van King Hannah de hengel uitgooien, doen ze dat liever in de Mississippi dan in de Mersey. Hun gesofisticeerde sound vertoont weliswaar invloeden uit triphop en shoegaze, maar tegelijk zit er een bluesy randje aan. Het resultaat is een Britse vorm van Americana en dat is minder verbazend dan het lijkt. Tenslotte was het via havensteden als Liverpool dat muziek van de overkant van de Atlantische oceaan tijdens de vroege sixties ingang vond in het Verenigd Koninkrijk.

King Hannah in Trix: de koning is een vrouw
© Yvo Zels

Dat de overwegend langzaam voortschrijdende songs van King Hannah zo bedwelmend klinken, ligt in ruime mate aan de stem van Merrick, die afwisselend herinnert aan Hope Sandoval van Mazzy Star, Beth Gibbons van Portishead en Lana del Rey op het randje van een depressie. Het grofkorrelige gitaarspel van Whittle houdt dan weer het midden tussen dat van Kurt Vile en Neil Young, maar vertoont genoeg eigen karakter om de songs voor al te nadrukkelijk epigonisme te behoeden. Het zou ons overigens niet verbazen mocht de broeierige, desolate muziek van King Hannah vroeg of laat in een film van David Lynch opduiken. Tenminste, mocht Lynch ooit met een scenario voor de dag komen waarin thema’s als bedwateren, online-consumenten of mannen met een babycomplex centraal staan.

Spanning bezworen

In de schijnwerpers van Trix oogde Hannah Merrick aanvankelijk ietwat bedeesd en humeurig. Ze toonde zich weinig communicatief en de stoïcijnse manier waarop ze tijdens het zingen de zaal in blikte, verried nauwelijks emotie. Tot een meisje uit het publiek haar toeriep dat er best wel een glimlach af mocht. ‘Wel, dit zijn nu eenmaal omineuze liedjes’, wierp de chanteuse tegen. Maar het ijs was gebroken en de spanning bezworen. Achteraf noemde ze het Antwerpse publiek zelfs het aangenaamste waar ze ooit voor gespeeld had.

Het materiaal uit de onlangs verschenen lp I’m Not Sorry, I Was Just Being Me vormde de ruggengraat van de set, maar de twee jaar oude debuut-ep Tell me Your Mind and I’ll Tell You Mine werd zeker niet ongemoeid gelaten. Tijdens opener A Well-Made Woman (met een baslijn die ontvreemd was uit Electric Funeral van Black Sabbath) en Foolius Caesar verwees King Hannah nog naar de Bristolsound van Portishead. Met het even stuwende als minimalistische State Trooper, een Springsteen-compositie die eerder al onder handen werd genomen door Cowboy Junkies, Steve Wynn en Steve Earle, sloeg de groep echter een bruggetje naar haar eigen duistere universum.

King Hannah in Trix: de koning is een vrouw
© Yvo Zels

Toegegeven, de akkoordenschema’s hadden weinig om het lijf en het gitaarspel van Hannah Merrick was ronduit knullig en rudimentair. Maar gelukkig beschikte King Hannah live over een prima ritmesectie en zorgden de expressieve solo’s en occasionele uitbarstingen van Craig Whittle voor de nodige dynamiek. Wie goed luisterde, merkte trouwens dat de Liverpuddlians best wel over gevoel voor humor beschikten. De nonchalante manier waarop de twee kernleden tijdens Go-Kart Kid (Hell No!) samen ‘Hell, yeah!’ zongen, terwijl de drummer een salvo doodroffels afvuurde, was zonder meer geestig. En in Big Big Baby, waarin de zangeres het over een gewezen minnaar had, klonk het: ‘I hope you choke on a dumpling / At least that would be mildly fun / And more exciting than just sitting / Watching you eat them one-by-one’. Voodoo voor beginners, zeg maar.

De kroon op het werk

I’m Not Sorry, I Was Just Being Me deed denken aan de duetten van Kurt Vile met Courtney Barnett ten tijde van Lotta Sea Lice en tijdens het traag voortstrompelende, epische The Moods That I Get In vielen regelmatig echo’s uit de stal van Crazy Horse waar te nemen. Jammer van het nogal schetsmatige instrumentale Berenson: veel liever hadden we het ten onrechte verwaarloosde All Being Fine voorbij horen komen. De oudere nummers ontvingen we echter met open armen. Het uitgesponnen The Sea Has Stretch Marks handelde over een avondje in de bioscoop en de single Crème Brûlée, die Sharon Van Etten tot een King Hannah-fan maakte, had niets met het gelijknamige dessert maar alles met verlammende besluiteloosheid te maken.

King Hannah in Trix: de koning is een vrouw
© Yvo Zels

De toeschouwers waren niet zuinig met hun waardering en werden prompt met twee extraatjes beloond. Na Meal Deal, een twangy staaltje outlaw country, werd de avond afgerond met het dromerige It’s Me and You Kid waarin de ontstaansgeschiedenis van King Hannah uit de doeken werd gedaan: ‘Thank God the day we met in the gross bar / We’re doing it / So we can live our whole lives doing this’, zong la Merrick, om te besluiten: ‘I’m all I’m ever gonna be’.

We hopen van harte dat ze zich niet vergist. In ieder geval zette King Hannah met zijn passage in Trix voorlopig de kroon op het werk. De aanwezigen kregen er, en passant, zelfs een les in genderbewustzijn bovenop. Want jawel, de koning bleek… een vrouw te zijn.

DE SETLIST: A Well-Made Woman / State Trooper / The Sea Has Stretch Marks / Foolius Caesar / Berenson / Go-Kart Kid (Hell No!) / Big Big Baby / I’m Not Sorry, I Was Just Being Me / The Moods That I Get In / Crème Brûlée // Meal Deal / It’s Me and You, Kid.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content