Ze hebben een bandnaam waar al menige tong over is gestruikeld. Toch zijn de psychedelische weirdos van King Gizzard & The Lizard Wizard dezer dagen populair genoeg om twee avonden na elkaar de grote zaal van de AB op stelten te zetten. Fasten seatbelts!
HET CONCERT: King Gizzard & The Lizard Wizard in AB, Brussel op 8/10.
IN EEN ZIN: De muzikale wendbaarheid van de kangoeroes dwong ontzag af, maar de oeverloze jams kwamen de spankracht van de songs zeker niet altijd ten goede.
HOOGTEPUNTEN: Superbug, Altered Beast IV, Sense, The River, Open Water, Am I in Heaven?
DIEPTEPUNTEN: geen.
QUOTE van Joey Walker over zijn collega Ambrose Kenny-Smith, toen die even overschakelde van toetsen op gitaar: ‘Jimi Hendrix hemzelve komt nu een nummer meespelen. En opgelet: hij heeft zelfs een plectrum meegebracht!’
De troon van King Gizzard & The Lizard Wizard staat in Melbourne, waar volgens welingelichte bronnen iets ondefinieerbaars in het drinkwater zit. Wie zich door het septet op sleeptouw laat nemen, stapt in een teletijdmachine die hem/haar voortdurend van het ene tijdperk uit de rockgeschiedenis naar het andere slingert. De groep bestaat uit even beslagen als flexibele muzikanten die werkelijk van alle markten thuis zijn en hun veelzijdigheid met zichtbaar plezier ook op het podium etaleren.
Een optreden van King Gizzard is bijgevolg een aanslag op de zintuigen: een muzikale blitzkrieg die van het publiek geen weerstand duldt. De leden hebben iets weg van goed getrainde guerilleros die gezwind van de hak op de tak springen. Prog, surf, blues, jazz, Kraut- en spacerock, tropicália, metal, psychedelische pop, apocalyptische sci-fi-folk, je kunt geen genre bedenken of de hagedistovenaars gooien het in de blender met het enthousiasme van een knaap die net zijn eerste scheikundedoos heeft gekregen.
Om inspiratie zitten de heren alvast niet verlegen. Sinds hun debuut, dat zeven jaar geleden het licht zag, hebben ze al vijftien (!) grondig van elkaar verschillende langspelers uitgebracht. Alleen al in 2017 vuurden ze vijf platen op de wereld af. Eén ervan, Polygondwanaland, stelden ze zelfs ter beschikking als gratis download.
Ook in de voorbije maanden kwamen de aussies al met twee nieuwe lp’s op de proppen: in april verscheen het met boogie, rhythm & blues en elektronica vol gesmeerde Fishing For Fishies en in augustus volgde Infest the Rats’ Nest, een collectie licht ontvlambare thrashmetalnummers waarop drie van de bandleden hun voorliefde voor Black Sabbath, Metallica, Slayer en Motörhead beleden.
Meervoudige identiteit
Het concert in de AB werd ingezet met Venusian 2 en Superbug, twee apocalyptische songs uit dat jongste werkstuk. De boodschap was meteen duidelijk: wie bang was om een vuist tegen de kin te krijgen, deed er beter aan de zaal te verlaten, nu het nog kon.
Op de setlist prijkten voorts hoofdzakelijk fragmenten uit oudere lp’s als Murder of the Universe en Flying Microtone Banana. Vanaf The Lord of Lightning werd de lepel gedecideerd in de psychedelische saus geplant en kregen de toeschouwers op het scherm achter de band veelkleurige animaties geserveerd. De twee drummers voorzagen Alter Me I van een strakke beat, maar het zou niet lang duren voor hun gezellen de weerbarstige geest van Frank Zappa uit de fles lieten. Ook in Altered Beast IV volgde de ene progrockwending de andere op.
Tekst gaat verder onder de foto.
Zangers-gitaristen Stuart Mackenzie en Joey Walker wisselden elkaar af aan de microfoon en na een swingend This Thing (helaas het enige nummer uit Fighting For Fishies) volgde het ontspannen wiegende Sense, een zomers liedje met uitgesponnen gitaar- en keyboardsolo’s en onverwachte tempowisselingen die de toeschouwers lekker op het verkeerde been zetten. Nog méér instrumentale uitweidingen en jazzy uitspattingen noteerden we tijdens The River, een song die de meervoudige identiteit van King Gizzard extra in de verf zette.
In Billabong Valley mocht toetsenman-harmonicaan Ambrose Kenny-Smith de leadzang voor zijn rekening nemen. Doom City presenteerde zich als pure acid rock, terwijl Open Water het midden hield tussen surf en een oriëntaalse mantra. Naarmate het nummer vorderde, klonk het almaar wilder en nerveuzer. Sneu dus dat het halverwege werd onderbroken door een overbodige drumsolo.
Vervolgens strooide de groep weer met roodgloeiende metalriffs in het stormachtige Perihelion, om te eindigen met het epische Am I in Heaven?: retrofuturistische R&B die aangaf hoe ZZ Top of de vroege Animals zouden klinken op de drempel van de tweeëntwintigste eeuw. Dolletjes!
Knappende elastiek
King Gizzard & The Lizard Wizard kwamen in Brussel bij momenten behoorlijk opwindend uit de hoek en hun dynamiek en muzikale wendbaarheid dwongen zonder meer ontzag af. Alleen leidde hun kijk-mama-zonder-handen-attitude niet altijd tot het verhoopte resultaat. Door de bizarre opbouw van hun set maakten de heren een schizofrene indruk en ook hun oeverloze jams kwamen de songs niet altijd ten goede. Een elastiek die je te lang uitrekt, dreigt vroeg of laat te knappen. Iedere solo is nu eenmaal niet per definitie een relevante solo.
Zeker, King Gizzard was als een vulkaan die, in de plaats van lava, de meest uiteenlopende muziekjes spuwde. Maar volgens kwatongen kan een gezelschap dat over zoveel verschillende gezichten beschikt ook wel eens aan gezichtsloosheid leiden. Met hun spectaculaire passage op Pukkelpop vorig jaar hadden onze tegenvoeters de lat voor zichzelf zo hoog gelegd, dat ze er in de AB niet meer bij konden, al leek dat voor de vele overtuigde Gizzheads in de zaal niet echt een punt. Oké, die discussie over het verschil tussen prima en briljant sparen we dan wel op voor aan de toog.
DE SETLIST: Venusian 2 / Superbug / The Lord of Lightning / Alter Me I / Altered Beast IV / People-Vultures / This Thing / Sense / The River / Billabong Valley / Doom City / Open Water / Perihelion / Am I in Heaven?
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
