Het verrassingsconcert van hiphopsuperster Kanye West in Vorst Nationaal was een egotrip die niet alleen potsierlijk maar ook ronduit vervelend werd.
Da gig: Kanye West in Vorst Nationaal op 27/02
In een zin: een weinig boeiende egotrip, of in het beste geval een bizarre en tikkeltje avantgardistische performance van een totaal in zichzelf gekeerde artiest.
Hoogtepunten: nauwelijks
Dieptepunten: moeilijk te kiezen, maar toch het op zich geweldige Heartless, gedurende tien minuten nodeloos uitgesponnen, tot het oersaai werd.
Beste quote: tijdens het bisnummer Touch the Sky mompelde de rapper dat we onze dromen moeten nastreven, een dooddoener van formaat, en dat was meteen ook de enige keer dat hij het publiek toesprak.
Kanye West, producer en wereldwijde hiphopsuperster, bekend om zijn extravagantie, zijn niet geringe ego en zijn foute vriendin – trad op in Vorst Nationaal.
Een volksverhuizing had de Amerikaanse rapper, die zich god in het diepst van zijn gedachten waant, niet in beweging gezet. Dat lag aan de peperdure tickets, en aan het feit dat het verrassingsconcert pas een week van tevoren was aangekondigd.
In een half leeg Vorst Nationaal maar omringd door gigantische computerschermen met apocalyptische sneeuwlandschappen erop, betrad een volledig in het wit geklede Kanye West moederziel alleen een groot wit podium. Zijn muzikanten waren nauwelijks zichtbaar aan de zijkant van het podium opgesteld. Over het concert zelf kunnen de meningen verschillen, maar dat de witte outfit van Kanye – een verplegersuniform, een dwangbuis? – een modemisser van formaat was, hoeft geen betoog.
Op de computerschermen trokken allerlei, doorgaans bedreigende natuurfenomenen voorbij: dreigende wolken, donder en bliksem, storm – op zee nog wel, waarbij de woeste golven van een ontketende oceaan de zaal leken in te rollen. Het zag er best indrukwekkend uit, die visuals, maar wat het te betekenen had, werd niet duidelijk. Kanye tegen de natuurelementen? We gaan allemaal naar de haaien? Een concept zat er vast wel achter, maar de rapper vergat het uit te leggen.
Het begin van het concert kon nog enigszins boeien, dat merkte je ook aan de enthousiaste reactie van het publiek – devote Kanye-fans, die elk woord konden meezingen. Met Cold as Ice, het openingsnummer, kon Kanye ook wel overdonderen, de abominabele akoestiek van Vorst Nationaal even daargelaten. Maar Cold as Ice bleken profetische woorden. Want ijskoud en routineus zou Kanye West gedurende anderhalf uur zijn – korte – set afwerken.
Het bezwerende ‘Power’ was een klein hoogtepunt. Maar voor het overige was er toch vooral doffe ellende. Niks, geen hiphopfeestje met een wereldster, wel een in het beste geval bizarre en een tikkeltje avantgardistische performance van een totaal in zichzelf gekeerde artiest. Kanye rapte nu eens met een verenmasker, dan weer met een diamantenmasker op – wat de afstand met het publiek alleen maar groter maakte.
Op den duur werd de egotrip van de Amerikaan niet alleen potsierlijk maar ook ronduit vervelend, ook al omdat het muzikaal niet snor zat. De nummers, een mix van oud en nieuw werk, werden ofwel nodeloos opgerekt, het geweldige Heartless duurde een minuut of tien, of juist snel en slordig afgehaspeld, zoals Homecoming, All of the Lights, The Good Life. Zelfs de nieuwe single, het als bisnummer gebrachte Touch the Sky, was in dat bedje ziek. Daarbij komt nog dat je met al die vooraf opgenomen stempartijen en arrangementen niet zelden het gevoel had een karaoke bij te wonen.
Voor Kanye West leek het publiek er niet toe te doen, maar omgekeerd gold naarmate de avond vorderde hetzelfde – Kanye West ging er immers ook steeds minder toe doen. De man had evengoed ook zichzelf op een groot computerscherm kunnen projecteren. Qua présence had dat weinig verschil gemaakt, en het was misschien de kwaliteit van zijn raps ten goede gekomen.
Wie het dure ticket uit eigen zak betaalde, voelde zich in elk geval met recht en rede bekocht. Jammer, want de man maakt fantastische muziek.
Han Renard
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier