De vrees dat de setlist al te uitvoerig uit Timberlake’s jongste dubbelalbum zou plukken, bleek ongegrond.
DA GIG: Justin Timberlake in het Sportpaleis, Antwerpen op 1 mei.
IN EEN ZIN: Een afgelikte, maar ook gulle show die op ieder ogenblik het vakmanschap van Justin Timberlake onderstreepte en overeind bleef zonder de klassieke stadiontrucjes.
HOOGTEPUNTEN: LoveStoned, Cry Me a River, What Goes Around… Comes Around, met Timberlake op gitaar, en SexyBack.
DIEPTEPUNTEN: Een weinig geïnspireerde cover van Heartbreak Hotel van Elvis en My Love, wegens een bombastische gitaarsolo.
BESTE QUOTE: “Antwerk – dat klinkt goed, niet?”
Een dozijn wereldhits, negen Grammy Awards, composities en productiewerk voor andere artiesten en een resem bedrijfjes, waaronder een platenlabel, een kledinglijn en een golfterrein: Justin Timberlake heeft een lange weg afgelegd sinds zijn doorbraak als frontman van boyband *NSYNC in 1996 – om maar te zwijgen van zijn optredens als 12-jarig jochie in de Mickey Mouse Club van het Disney Channel, het programma waarin ook Timberlake’s veelgeplaagde ex Britney Spears en Christina Aguilera hun debuut maakten.
Ondertussen is de 33-jarige zanger, songschrijver, producer, acteur en ondernemer uit Memphis, Tennessee een wereldwijde superster. Een die sinds zijn eerste soloplaat Justified uit 2002 slechts drie albums op de wereld losliet, maar in die tijd wel zijn eigen weg uitstippelde: van toegankelijke R&B-held die knipoogt naar Michael Jackson en Stevie Wonder tot allround performer die ook met gospel, blues, akoestische folk en Frank Sinatra flirt. En terwijl de halve popwereld de voorbije jaren overschakelde op elektronische dansmuziek, dan is Timberlake’s jongste, over twee releases gespreide dubbelalbum The 20/20 Experience eerder gedrenkt in de soul- en rockgeschiedenis, met uitgebreide, gelaagde en vaak onverwacht kantelende songs à la Pink Floyd en Led Zeppelin. Niet meteen geschikt voor de radio dus, en volgens sommige critici overambitieus en zelfs ronduit langdradig. Nochtans lust het publiek er wel pap van. Het eerste deel van The 20/20 Experience was vorig jaar het meest verkochte album in de Verenigde Staten en voerde ook in Groot-Brittannië en talloze andere landen de hitlijsten aan.
Zeven jaar na de FutureSex/LoveShow uit 2007 was de belangstelling voor Timberlake’s huidige 20/20 Experience World Tour dan ook enorm. Met de twee uitverkochte concerten in Antwerpen deze week is de 129 tellende avonden tellende onderneming ongeveer halfweg. Tegen de tijd dat de tournee op 20 december eindhalte Atlanta bereikt, zal de teller op ruim anderhalf miljoen toeschouwers staan.
Artisanaal
Geboren verleider Timberlake vond zichzelf op zijn dubbelalbum heruit als een gentleman – een look die ook het vaak netjes uitgedoste publiek inspireerde – en dat slag komt niet te laat: stipt om halfnegen begon hij aan zijn eerste concert in het Sportpaleis.
Pusher Love Girl, geschreven voor echtgenote Jessica Biel , zette meteen de toon voor de afgelikte, tot heupbewegingen en meer uitnodigende show die zou volgen. Timberlake, gekleed in een smoking van Tom Ford, zette het nummer a capella in, waarna hij al gauw bijgetreden werd door zijn orkestband The Tennessee Kids. Dat vijftienkoppige ensemble tilt deze show op muzikaal vlak boven de concurrentie uit. Concerten waarbij de muziek volledig live gespeeld wordt en de artiest van dienst geen beroep doet op backing tracks: in de popdivisie zijn zulke artisanale shows behoorlijk zeldzaam geworden.
Bovendien bleef de rol van de backing vocalisten binnen de perken. Het viertal ondersteunde de zanger waar nodig, maar was niet opgetrommeld om ’s mans eventuele vocale gebreken te verdoezelen. Op dat vlak liet de veelzijdige showman namelijk geen enkele steek vallen. Ook niet wanneer hij zijn kenmerkende falsetto bovenhaalde of een van de vele, strak afgemeten dansroutines uitvoerde.
Honingraat
Ook het al bij al spaarzame gebruik van technische snufjes paste perfect bij het big band-tijdperk waar deze show tegenaan schurkt. Zo traden Timberlake, zijn band en zes dansers op voor een enorme, als een schelp opgebouwde honingraatwand boordevol laserstralen, lichteffecten, videobeelden en haarscherpe digitale projecties: een omkadering die voor niet aflatend visueel spektakel zorgde, maar nooit met de aandacht van het publiek ging lopen. Bewegende onderdelen van het podium dienden vooral om een piano en andere instrumenten snel aan en af te voeren – niet om de massa te overdonderen met confettikanonnen of pyro-effecten.
Al viel op de tribunes wellicht geen kwaad woord te horen over de brede podiumbrug die Timberlake en co later op de avond tot achteraan te zaal bracht, over de hoofden van de fans op het middenplein heen. Zo kon iedereen alvast met een geslaagde close-up van Timberlake naar huis.
Schoonheidsfoutjes
De vrees dat de setlist al te uitvoerig uit Timberlake’s jongste dubbelalbum zou plukken, bleek ongegrond. In plaats daarvan serveerde de gastheer al vroeg op de avond bekende hits als Rock Your Body, My Love en zijn eerste solo-single Like I Love You, allen voorzien van danspasjes en kruisbetasting à la Michael Jackson.
De slimme afwisseling van hits en minder bekend werk, de keuze voor uptemposongs en de rotvaart waarmee die elkaar opvolgden: het zorgde er allemaal voor dat het publiek twee uur lang uit zijn dak ging. Zo er bij dit concert al oordopjes nodig waren, dan enkel om uw trommelvliezen te beschermen tegen het gegil van overhitte vrouwelijke fans. Niet alleen op het middenplein, want Timberlake hield ook de toeschouwers op de tribunes de ganse avond van hun stoel. Dat lukt hem zelfs tijdens de zeldzame rustigere momenten als Until the End of Time, waarvoor hij aan de piano plaatsnam, of het semi-akoestisch gebrachte Not a Bad Thing, voor de gelegenheid aaneengeregen met Jackson’s Human Nature.
Murder werd dan weer ingeleid door Jungle Boogie van Kool & The Gang. Minder geslaagd was echter de overbodige cover van Heartbreak Hotel van Elvis Presley, net als de bombastische, met gitaarsolo’s aangedikte jasjes van My Love en Summer Love. Dan hadden we liever de blazers in de band eens voluit gehoord. Al waren dat kleine schoonheidsfoutjes in een strak geregisseerde show die gladder was dan glijmiddel. En over glad gesproken: de praatjes tussen de nummers door waren stuk voor stuk netjes ingestudeerd, want ook te horen op andere concerten tijdens deze tournee.
Feestje
Timberlake tapte dan uit verschillende muzikale vaatjes, hij was wel zo slim om zijn bagage niet al te demonstratief te etaleren of om zijn feestje te verknallen met de formule-achtige aanpak die de shows van Madonna en andere popdiva’s kenmerkt. Geen vier of vijf blokken met evenveel thema’s, kostuumwissels en slaapverwekkende intermezzo’s dus, waardoor zelfs een pauze van tien minuten halverwege de avond de vaart niet uit het concert haalde.
“We came here to party”, herhaalde het zichtbaar geamuseerde podiumbeest ettelijke keren, “shake your ass Antwerp!” Wat met door disco of funk gekruide nummers als Let the Groove In, Take Back The Night, Suit & Tie en SexyBack – de opbouw naar de finale met het luidkeels meegezongen Mirrors – ook prompt gebeurde. Zijn jongste studio-exploten mogen dan suggereren dat Timberlake graag serieus genomen wil worden, met de complexloze manier waarop hij het Sportpaleis opzweepte, is een score van 20 op 20 niet zo ver meer.
Wim Denolf
DE SETLIST: Pusher Love Girl / Rock Your Body / FutureSex/LoveSound / Like I Love You / My Love / TKO / Summer Love / LoveStoned / Until the End of Time / Holy Grail / Cry Me a River / Only When I Walk / Drink You Away / Tunnel Vision / Señorita / Let the Groove Get In / Heartbreak Hotel / Not a Bad Thing/Human Nature / Whats Goes Around… Comes Around / Take Back the Night / Murder / Suit & Tie / SexyBack / Mirrors
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier