Joy Wellboy, een Brussels elektropopduo dat tegenwoordig vanuit Berlijn opereert, bracht dit jaar zijn tweede cd ‘Wedding’ uit. Net als A/T/O/S is het stel bekender in het buitenland dan bij ons, maar getuige zijn knappe passage in de Botanique blijft concerteren op het thuisfront toch nog altijd iets bijzonders.
DA GIG: Joy Wellboy in de Rotonde van Botanique, Brussel op 17/12.
IN EEN ZIN: De gelaagde songs van Joy Wellboy klonken live veel gespierder, rijker en prikkelender dan op zijn cd’s.
HOOGTEPUNTEN: ‘Disconnected’, ‘Time’s A Runaway Train’, ‘Fire Burn Me’, ‘I Will Never Let You Down’, ‘Within Another Dimension’, ‘Lay Down Your Blade’.
DIEPTEPUNTEN: geen.
QUOTE van Wim Janssens: “Welke dag is het vandaag? Woensdag? Neen? Oeps. Ik heb hemden die ik alleen maar op specifieke dagen draag en dit hier past beslist niet bij een donderdag.”
Ze maken niet alleen samen muziek, ook in het dagelijkse leven zijn ze elkaars wederhelft. Dat voelde je aan de intieme grapjes en plagerijtjes die ze op het podium uitwisselden. Joy Adegoke, een zangeres van Belgisch-Nigeriaanse afkomst, stond met zoveel kinderlijk enthousiasme in de schijnwerpers dat ze zich wellicht geen andere levensbestemming kon voorstellen.
Multi-instrumentalist Wim Janssens -zijn pseudoniem ‘Wellboy’ ontleende hij aan de song ‘The Lyre of Orpheus’ van Nick Cave- gedroeg zich iets onderkoelder, maar leek aan het optreden, met veel vrienden en kennissen in de zaal, minstens even veel plezier te beleven als zijn vriendin. Tijdens zijn ‘homecoming show’ kreeg het stel extra ondersteuning van een drumster uit Oekraïne die als Caroline werd aangekondigd en haar organische ritmen vermengde met de geprogrammeerde uit een drumcomputer.
Dat de slaapkamerpop van Joy Wellboy ook buiten de landsgrenzen wordt gesmaakt en al lovende kritieken kreeg in bladen als Uncut en Mixmag, ligt aan het feit dat het duo zijn platen uitbrengt op Bpitch Control, het Berlijnse elektrolabel van Ellen Alien, dat ook Paul Kalkbrenner, Modeselector, Telefon Tel Aviv en Apparat onderdak verleent. Alien zag enkele video’s die Joy Wellboy had opgenomen in de Californische woestijn en zwaaide prompt met een contract.
Gelaagd
Een en ander leidde tot dusver tot twee langspelers: het in 2013 verschenen, bijzonder fraaie ‘Yorokobi’s Mantra’ en het recente ‘Wedding’, genoemd naar het Noordelijke district van Berlijn dat het duo sinds enige tijd zijn nieuwe thuis mag noemen. Jammer genoeg is die tweede plaat iets te clean geproducet, waardoor de songs -een amalgaam van triphop en droompop met een fragiel en donker randje- jammer genoeg overgepolijst en platgestreken klinken.
Hoe goed Joy Wellboy wel kan zijn blijkt dus vooral live, waar zijn sound veel steviger en gespierder over komt dan op zijn radiovriendelijke platen. In opener ‘Painkiller Nights’, enkel met minimalistische keyboardsbegeleiding, koos het duo nog voor een sobere aanpak, maar naarmate de set vorderde, stapelde Janssens, met behulp van een loop station, steeds meer instrumentale lagen op elkaar, wat doorgaans voor een prikkelend effect zorgde. In het broeierige ‘Disconnected’, dat op de soundtrack van en tv-serie als ‘True Detective’ niet zou hebben misstaan, vielen zijn bluesy gitaarverrichtingen en rauwe synthsolo op, terwijl de stem van Adegoke afwisselend sensualiteit en emotie suggereerde.
De manier waarop de zangpartijen van ‘Time’s A Runaway Train’ en het naar de eighties verwijzende ‘Fire Burn Me’ zich met elkaar verstrengelden, herinnerde soms aan de duetten van Serge Gainsbourg met Jane Birkin, al leunde het timbre van Wim Janssens eigenlijk meer aan bij dat van Daan Stuyven en klonk Joy Adegoke veeleer als Martina Topley-Bird, de vroegere sidekick van Tricky. ‘Buy Me Flowers’ had niet meer nodig dan stem en wat rudimentair snarenwerk, ‘The Magic’ vertoefde in triphopsferen, maar door de deraillerende gitaar in ‘On the Beach’ en de manifeste invloeden van postpunk of new wave (de polyritmiek van The Slits in ‘Latency’) en van Die neue Deutsche Welle uit de jaren tachtig (in het veerkrachtige ‘Birds’ hoorden we echo’s van Rheingold) associeerden we de podiumsound van Joy Wellboy vaker met rock dan met pop. De muziek klonk energieker, lééfde meer en vertoonde aanzienlijk meer reliëf dan op de cd’s.
Donkere disco
Dat bleek ook uit het doorvoelde, voornamelijk door Janssens gezongen ‘I Will Never Let You Down’ en de dansspieren knedende donkere disco van ‘Within Another Dimension’, met hypnotische gitaarinterventies en een basgroove waar werkelijk niemand verweer tegen had. Tijdens de bissen pakte Joy Wellboy uit met het even pakkende als kwetsbare ‘Lay Down Your Blade’, over het sluiten van een wapenstilstand tussen tafel en bed. De manier waarop de stemmen elkaar afwisselden herinnerde hier aan The XX, maar klonk op geen enkel moment tweedehands.
Omdat Joy Adegoke oordeelde dat ‘My Heart Ran Away’ veel te triest was om er een concert mee af te sluiten, volgde als uitsmijter nog ‘The Movement Song’. En je moest inderdaad al een houten klaas zijn om bij dit aanstekelijke nummer stil te blijven staan.
Wie Joy Wellboy in levende lijve aan het werk heeft gezien, kan alleen maar hopen dat het duo er in de toekomst in slaagt zijn dynamische live-sound ook op zijn platen te reproduceren. Maar in de Botanique beleefden we alvast een zeer fijne avond, waardoor we ons andermaal gingen afvragen waarom dit stel in eigen land niet wat inniger wordt omarmd. Aan het Brusselse publiek zal het alvast niet gelegen hebben. Klasse.
Dirk Steenhaut
DE SETLIST: Painkiller Nights / Disconnected / Time’s A Runaway Train / Fire Burn Me / On The Beach / Buy Me Flowers / Latency / The Magic / I Will Never Let You Down / Within Another Dimension / Birds // Lay Down Your Blade / My Heart Ran Away / The Movement Song.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier