Eerder dit jaar verscheen John Hiatt al eens aan de zijde van Lyle Lovett, maar de echte fans zagen toch vooral uit naar zijn show met The Combo. En ook al zakte de zanger naar Brussel af op de dag van de doden, zijn twee uur durende set was vooral een bruisende ode aan het leven.
Da gig: John Hiatt & The Combo in Paleis voor Schone Kunsten, Brussel op 1/11.
In één zin: Hiatt manifesteerde zich als een gewiekste entertainer die, geruggensteund door een puike rootsrockband, behendig heen en weer laveerde tussen humor en ontroering
Hoogtepunten: ‘Wrote it Down And Burned It’, ‘Like A Freight Train’, ‘Cry Love’, ‘Have A Little Faith In Me’.
Dieptepunt: geen, al werd het eerste halfuur veeleer gekenmerkt door routine dan door bevlogenheid.
Beste quote: “This does not feel like a Monday. This feels… GOOD!”
Achtenvijftig is John Hiatt inmiddels. Niettemin staat hij nog altijd op het podium met hetzelfde jongensachtige enthousiasme als, pakweg, 35 jaar geleden. Als muzikant bedient hij zich van een tijdloos rockidioom waarin Amerikaanse rootsgenres als blues, folk, country en bluegrass de smaakmakende ingrediënten vormen. Als liedjesschrijver sympathiseert hij consequent met de underdog die zich dagelijks een buil valt aan het leven en voor wie de afstand tussen droom en daad groter is dan die tussen de aarde en de maan. Hoewel Hiatt de lotgevallen van zijn personages doorgaans met humor observeert, weet hij de luisteraar net zo goed regelmatig naar de keel te grijpen en dat artistieke tweesporenbeleid is een kenmerk van de allergrootsten. Wellicht verklaart het waarom ook zwaargewichten als Bob Dylan, Eric Clapton, Willie Nelson en B.B. King zich zijn songs hebben toegeëigend.
In maart bracht de zanger met ‘The Open Road’ zijn negentiende langspeler uit. Daarvan hadden slechts vier songs in Brussel de setlist gehaald, maar wie, zoals Hiatt, over zoveel uitstekend materiaal beschikt, hoeft zijn tournees nu eenmaal niet als ordinaire promo-oefeningen te vermommen. De Amerikaan liet zich assisteren door de nieuwe band die ook al op zijn jongste cd te horen was: drummer Kenneth ‘The Engine Room’ Blevins, bassist Patrick O’Hearn en de opvallend expressieve gitarist Doug Lancio.
Het eerste halfuur had je nog het gevoel dat John Hiatt, ondanks zijn raspende, in soul gedrenkte stem, op stand-bymodus stond. ‘Drive South’ en ‘Perfectly Good Guitar’ klonken een beetje routineus, al kan dat ook aan de bedenkelijke geluidweergave -een oud zeer- in Bozar hebben gelegen. Het broeierige ‘Wrote It Down And Burned It’, met Hiatt op harmonica en een Lancio die spookachtige klanken uit de snaren kneep, en het veerkrachtige ‘Master of Disaster’ waren bij vlagen wèl briljant. Vanaf het bluesy ‘Like A Freight Train’, met snijdende slide-uithalen, en de stuiterende R&B van ‘My Baby’ ontbrandde eindelijk het heilige muzikantenvuur en de mandoline in ‘Cry Love’ vermocht het zelfs de toeschouwers wakker te schudden. Alleen blijft een rock-‘n-rollconcert voor een zittend publiek steevast iets onwennigs en onwezenlijks hebben.
John Hiatt ontpopte zich intussen als een rasentertainer die alle knepen van het vak beheerste. Tijdens amusante uptemponummers als ‘Your Dad Did’, ‘Slow Turning’, ‘Tennessee Plates’ en het van een lange Lanois-achtige introductie voorziene ‘Real Fine Love’ was het dan ook moeilijk stilzitten. Tussendoor speelde de artiest enkele songs die door collega’s bekend waren gemaakt: de fijne soulballad ‘Feels Like Rain’ (zie Buddy Guy , het ijzingwekkend mooie ‘Icy Blue Heart’ (ooit gecovered door Emmylou Harris) en ‘Thing Called Love’ (een hit in de versie van Bonnie Raitt). Het als rockabilly verpakte ‘Memphis In The Meantime’ viel vooral op door de participatie van de aanwezigen, die zich tot een eensgezind “Haw Haw Haw” lieten verleiden.
Als toemaatje serveerde Hiatt een fraaie, herwerkte versie van ‘Have a Little Faith In Me’, zonder piano dit keer, en het onverslijtbare ‘Riding With The King’. Goed, misschien was dit niet het allersterkste concert dat we van de man ooit hadden meegemaakt, maar we hebben ons zeker niet verveeld. Een hoogst aangenaam weerzien dus.
Dirk Steenhaut
DE SETLIST: Drive South / Perfectly Good Guitar / Wrote It Down and Burned It / The Open Road / Carry You Back Home / Master Of Disaster / Like A Freight Train / My Baby / Cry Love / Your Dad Did / Feels Like Rain / Slow Turning / Thing Called Love / Icy Blue Heart / Real Fine Love / Tennessee Plates / Memphis In The Meantime // Have A Little Faith In Me / Riding With The King.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier