Wat een verademing nog eens een artiest aan het werk te zien die geen nieuwe cd te promoten heeft en iedere avond blanco’s in zijn setlist laat zodat hij de inspiratie van het moment kan volgen. U voelt ons al komen: het concert van Joe Jackson in de AB was Klasse met een grote K.
Da gig: Joe Jackson & Band in een uitverkochte AB, Brussel, 10/10. In één zin: geruggensteund door een puike band blies Jackson zijn oude nummers nieuw leven in, vulde hij die aan met onverwachte covers en toonde hij zich zowel een begenadigde muzikant als een gewiekste entertainer.
Hoogtepunten: ‘You Can’t be Too Strong’, ‘Real Men’, ‘Fools in Love’, ‘Another World’.
Dieptepunten: staan niet in Joe Jacksons woordenboek.
Beste quote: “Neen, we spelen nooit verzoekjes tijdens concerten”. Iemand roept een titel. Jackson: “Zeg, ben je doof of wat?”
In de postpunkperiode behoorde Jackson, samen met Graham Parker en Elvis Costello, tot de angry young men van de Britse popmuziek. Uncle Joe had weliswaar klassieke compositie gestudeerd, maar wrong zich uit het keurslijf van het academisme met catchy popparels die relationele debâcles en een dolgedraaide wereld reflecteerden. Net zoals bij Costello zou zijn carrière later alle mogelijke richtingen uitwaaieren, van jazz tot salsa en van soundtracks tot symfonische muziek, maar sinds 2003 beroept hij zich weer op de gebalde stijl van zijn begindagen en omringt hij zich zelfs met de band die hem bijstond ten tijde van ‘Look Sharp!’, zijn debuut uit 1979.
In Brussel begon de boomlange zanger zijn set echter in zijn eentje aan zijn Steinway, de limousine onder de vleugelpiano’s, en tijdens opener ‘It’s Different for Girls’, werd al duidelijk dat hij zijn songs nieuwe, onverwachte richtingen zou uitsturen. Vanaf ‘Tomorow’s World’ verschenen ook bassist Graham Maby en drummer Dave Houghton op het podium (gitarist Gary Sanford was er dit keer niet bij) en werd prompt naar een hogere versnelling geschakeld. Jackson beroerde met de ene hand het pianoklavier, met de andere een synth. In het swingende, naar Ramsey Lewis verwijzende ‘The Uptown Train’ diepte de 56-jarige zanger zijn hoogste falset op, terwijl de toeschouwers enthousiast voor de handclaps zorgden.
Drugs, homoseksualiteit, abortus, escapisme, de deplorabele staat van de media: Joe Jackson sneed die thema’s allemaal aan zonder in gepreek te vervallen, want behalve een hoogst bedreven muzikant is hij ook een gewiekste entertainer die nooit om een kwinkslag verlegen zit. In dolle vaart scheurde de groep vervolgens door ‘Obvious’, het door latinritmen bestoven ‘Chinatown’ en het al even vinnige als springerige ‘Sunday Papers’.
Tijdens zijn huidige tournee speelt Jackson avond na avond een aantal verrassende covers. In de AB beet hij zich bijvoorbeeld vast in Todd Rundgrens ‘Can We Still Be Friends?’ en kwam hij op de proppen met ‘Music To Watch Girls By’, een nummer dat tijdens de sixties werd bedacht voor een reclamespot van Pepsi en zowel door Bob Crewe als Andy Williams richting hitlijsten werd gecatapulteerd. Maar hét kippenvelmoment van de avond was toch zijn beklemmende solo-uitvoering van Graham Parkers ‘You Can’t Be Too Strong’, gevolgd door zijn eigen ‘Real Men’: een bewijs dat de artiest aan zijn stem en enkele witte en zwarte toetsen nog steeds genoeg heeft om zijn toehoorders een fikse krop in de keel te bezorgen.
Niet zelden liet Joe Jackson zich leiden door zijn eigen sponteneïteit. Het grondig verbouwde ‘Fools in Love’ (met de zanger op melodica), het onvermijdelijke ‘Is She really Going out With him?’, de jazzy rhythm & blues van ‘Going Downtown’, het in salsa gedrenkte ‘Another World’, een voor een werden ze door het publiek aan de boezem gedrukt als ging het om kinderen die na jaren afwezigheid voor het eerst terugkeerden naar de ouderlijke stulp. ‘Got the Time’, met de ritmesectie in een sterrenrol, was de schuimbekkende afsluiter, al volgde uiteraard nog een bisronde waarin we een snedig ‘Stepping Out’ herkenden.
Het optreden eindigde zoals het begonnen was, met de zanger solo aan het ivoor, nu met het oog op een smachtend ‘Home Town’. Tijdens de talloze keren dat we Joe Jackson al live aan het werk hebben gezien, heeft hij ons, met uitzondering van de ‘Heaven & Hell’-concerten, nog nooit teleurgesteld en ook deze avond was er weer een die ons nog lang zal heugen. Good job, JJ. Letterlijk én figuurlijk een grote meneer.
Dirk Steenhaut
DE SETLIST: It’s Different For Girls / Tomorrow’s World / Citizen Sane / Fools in love / The Uptown Train / Obvious Song / Chinatown / Sunday Papers / You Can’t be Too Strong / Real Men / Can We Still Be Friends? / Goin’ Downtown / Another World / Good Bad Boy / Is She Really Going Out With Him? / Got The Time // Music To watch Girls By / Stepping Out / Home Town.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier