James Vincent McMorrow op Cactusfestival: Vocale acrobatie is geen olympische discipline

© Jef Boes

Goed, wij begrijpen dat u van ons te allen tijde een genuanceerd oordeel verwacht. Maar na drie dagen Cactus raakt onze bullshit-detector stilaan oververhit en moeten we een reparateur met weekenddienst laten aanrukken. En weet u wie van ons de rekening mag betalen? Niemand minder dan James Vincent McMorrow.

De Ierse singer-songwriter is een man met twee gezichten. Ten tijde van zijn debuut-cd ‘Early in te Morning’ klonk hij nog als een folky singer-songwriter die zich iets te nadrukkelijk spiegelde aan het oeuvre van Bon Iver. Op de vorig jaar verschenen opvolger ‘Post Tropical’ ontdekte hij de elektronica, ging hij nummers schrijven volgens het knip-en plakprincipe en liet hij zich inspireren door de intimistische elektrosoul van James Blake, al wist hij het niveau van de laatstgenoemde nooit te bereiken.

In Brugge, waar McMorrow zijn opwachting maakte met een driekoppige begeleidingsband, bleek de artiest vooral geneigd de souplesse van zijn stembanden te etaleren. Zijn falset deed bij momenten denken aan die van Antony Hagarty, maar ontbeerde helaas diens zeggingskracht. De Dubliner leek in de waan te verkeren dat vocale acrobatie een olympische discipline was -kijk eens hoe hoog ik durf, mama!- en vergat daarbij dat een song, als het kan, ook nog iets hoort uit te drukken.

James Vincent McMorrow op Cactusfestival: Vocale acrobatie is geen olympische discipline
© Jef Boes

Af en toe kwam er iets voorbij dat even je aandacht wist vast te houden: McMorrows solo aan de piano gebrachte cover van Steve Winwoods ‘Higher Love’ bijvoorbeeld. Al gauw ontaardde zijn set echter in een rondje langdradig en pathetisch geëmmer dat ondergetekende vaker dan nodig naar zijn uurwerk deed kijken.

In ‘Cavalier’ wilde James Vincent McMurrow de buitenwereld met alle geweld meedelen dat hij zich zijn eerste liefje nog herinnerde (de Alzheimerliga was in de wolken) en in het akoestische, in folkrockregionen vertoevende ‘Breaking Hearts’ deelde hij mee dat we onze tranen mochten drogen, want dat hij nooit terug kwam. We maakten van pure vreugde bijna een driedubbele achterwaartse salto. Zelden zo blij geweest toen een artiest zijn laatste nummer aankondigde.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content