Hij staat dezer dagen niet echt meer in het brandpunt van de belangstelling en een nieuwe cd laat voorlopig op zich wachten, maar tijdens zijn huidige Europese tournee weet James Taylor nog altijd middelgrote theaters te vullen. In Brussel stond hij garant voor een concert vol publieksfavorieten.
DA GIG: James Taylor in Koninklijk Circus, Brussel op 19/9.
IN EEN ZIN: De immer sympathieke maar bezadigde zanger bracht een bloemlezing uit zijn bekendste liedjes en bevestigde zo zijn status als een van de saaiere Amerikaanse songwriters.
HOOGTEPUNTEN: ‘Steamroller Blues’, ‘Handy Man’, ‘Fire and Rain’, ‘How Sweet It Is’.
DIEPTEPUNTEN: geen.
BESTE QUOTE, ter aankondiging van ‘Country Road’: “Als liedjesschrijver val ik nogal vaak terug op dezelfde thema’s, zoals de relatie tussen spiritualiteit en natuur. De oude hippiefilosofie, ja. I’m a bit of a tree-hugger.”
Taylor, een ‘All American Boy’, afkomstig uit North Carolina, was in 1968 de eerste niet-Britse artiest die een contract tekende bij het Apple-label van The Beatles. Eén van de liedjes uit zijn debuut zou trouwens model staan voor George Harrisons ‘Something’. De inmiddels 66-jarige singer-songwriter, die ooit getrouwd was met Carly Simon (herinner u ‘You’re So Vain’) is één van die gevoelige zielen die het muzikale gezicht van de seventies bepaalde. Hij was te horen op platen van Neil Young en Joni Mitchell, maar deelde helaas niet de avonturiersgeest van beide artiesten.
James Taylor maakt beschaafde liedjes met aangename melodieën waarin nooit buiten de lijntjes wordt gekleurd. Ze schurken zich voortdurend aan tegen folky softrock en easy listening en klinken net ‘middle of the road genoeg’ voor de Amerikaanse radio. Met zijn voorliefde voor jazzy mineur 7-akkoorden en een afgeborstelde productie appelleert de troubadour aan een breed, voornamelijk volwassen publiek. Het rock-‘n-rollgehalte van zijn werk mag dan niet erg hoog zijn, commercieel gezien is het een schot in de roos. Tot dusver heeft de zanger al meer dan 33 miljoen platen verkocht.
Geen noot teveel
In het Koninklijk Circus liet James Taylor zich begeleiden door een band die uitsluitend uit gerenommeerde sessiemuzikanten bestond. Gitarist Michael Landau werkte ooit samen met Joni Mitchell en Miles Davis, drummer Steve Gadd roffelde vroeger in dienst van Paul Simon en Steely Dan en ook de namen van bassist Jimmy Johnson en toetsenman Larry Goldings worden in het milieu met respect uitgesproken. De heren speelden geen noot teveel of te weinig en deden hun werk zó perfect dat het allemaal nogal saai en bezadigd klonk. Taylor had ook een koortje meegebracht, dat de songs van meerstemmige zangpartijen voorzag. De zangeressen Kate Markowitz, de van Alison Krauss bekende Andrea Zonn (die ook viool speelde) en Arnold McCuller houden er overigens elk zelf een carrière als singer-songwriter op na, een teken dat James Taylor zijn medewerkers niet lukraak kiest maar alleen met het beste tevreden is.
Tijdens het ruim twee uur durende optreden, dat in twee delen uiteenviel, toonde de zanger zich een bedreven fingerpicking-gitarist met een unieke speelstijl, waarvoor hij putte uit zijn ervaringen als cellist en pianist. Taylor kwam sympathiek over, bleek over een droog gevoel voor humor te beschikken en vertelde allerlei anekdotes over de origine van zijn songs. Niets deed vermoeden dat de man ooit nog met een heroïneverslaving en ernstige psychiatrische problemen te kampen had gehad. De set, een representatieve dwarsdoorsnede van zijn achttien langspelers, bevatte slechts twee nieuwe nummers: ‘Today, Today, Today’, dat verwees naar het prille begin van James Taylors carrière, en het op en schuifelend ritme geplante ‘You And I Again’, een ode aan de duurzaamheid van de liefde.
‘Lo and behold’ werd door de achtergrondstemmen van een gospelrandje voorzien, in ‘Wandering’ dook een accordeon op en in ‘Millworker’, een song die ooit werd geschreven voor een geflopte Broadwaymusical, legde de violiste enkele Keltische accenten. “Geen idee waarom we eigenlijk een pauze houden”, grapte de zanger. “Doorgaans staan we achter het gordijn twintig minuten naar ons uurwerk te staren tot we weer het podium op mogen.” Taylor droeg er in ieder geval zorg voor dat zijn bekendste liedjes niet op het menu ontbraken: het van heimwee doordrongen ‘Carolina in My Mind’; ‘Shower the People’, waar Arnold McCuller een fikse dosis soul aan toevoegde; het sobere ‘Fire and Rain’, over de zelfmoord van een vriendin; ‘Sweet Baby James’, geschreven voor een neefje dat naar hem werd genoemd, en het luchtige ‘Mexico’.
Speelplezier
Het klonk allemaal nogal braaf en sentimenteel, zodat je als toeschouwer al blij was met de geringste groove die een beetje leven in de brouwerij bracht. In ‘One More Go Round’ (Taylor: “Let niet op de ondermaatse tekst, het is gewoon een leuk nummer om te spelen.”) verwees gitarist Landau beurtelings naar J.J. Cale en Mark Knopfler en ook in ‘Raised Up Family’ deed hij mooie dingen op de snaren. Het hoogtepunt van de avond kwam er toen de zanger met het oog op ‘Steamroller Blues’ zijn akoestische gitaar ruilde voor een elektrische, een fijne harmonicasolo speelde en ook de organist de vrije teugel gaf. Hier was sprake van oprecht speelplezier. Jammer dus dat James Taylor niet méér van dit soort nummers opdiepte.
Af en toe kwam de zanger ook met een cover op de proppen. Zo herkenden we ‘Everyday’ van Buddy Holly, het wiegende ‘Handy Man’ van Jimmy Jones en de van The Drifters bekende Goffin/King-compositie ‘Up on the Roof’. De bissen bestonden evenzeer uit ‘geleend’ materiaal: tijdens de oude Marvin Gaye-klassieker ‘How Sweet It Is’ veerde het publiek eindelijk recht en daarna volgde het onvermijdelijke ‘You’ve Got A Friend’, Taylors eerste Amerikaanse nummer-éénhit, met dank aan Carole King. De avond werd uiteindelijk afgerond met de Schotse folktraditional ‘Wild Mountain Thyme’.
Echt opwindend, verrassend of naar de keel grijpend kon je dit concert niet noemen. Maar het getuigde wél van vakmanschap en James Taylor gaf zijn publiek precies waar het voor was gekomen. Als de artiest en zijn fans zich allebei tevreden tonen wie zijn wij dan om het woord ‘slaapverwekkend’ te laten vallen?
Dirk Steenhaut
DE SETLIST: Something in the Way She Moves / Today, Today, Today / Lo and Behold / Wandering / Everyday / Country Road / Millworker / Carolina In My Mind / One More Go Round / Sweet Baby James / Shower The People // Stretch of the Highway / You and I Again / Raised Up Family / Handy Man / Steamroller Blues / Only One / Fire and Rain / Up on the Roof / Mexico / Your Smiling Face // How Sweet It Is / You’ve Got A Friend / Wild Mountain Thyme.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier