Afgelopen zomer was James Blake zowel op Rock Werchter als op Pukkelpop te gast, maar het publiek is hem blijkbaar nog niet beu. Ook in de AB trad de 24-jarige Brit aan voor een uitverkocht huis. Alleen zorgden stemproblemen ervoor dat het dit keer niet helemaal onvergetelijk werd.
DA GIG: James Blake in AB, Brussel op 13/10.
IN EEN ZIN: Blake klonk in Brussel een beetje vermoeid, waardoor hij niet altijd in staat was zijn gevoeligste dubstepballads met de nodige intensiteit te vertolken, en overtuigde dit keer vooral in de meer dansvloergerichte nummers.
DIEPTEPUNTEN waren er niet echt, maar ‘A Case of You’ werd toch met iets te weinig gevoel afgehaspeld.
BESTE QUOTE: “Jullie moeten mij verontschuldigen: ik ben een beetje hees vandaag en ik vecht al drie uur tegen de hik. Het laatste wat je moet doen als je een zere keel hebt, is een nummer van Joni Mitchell zingen. Maar ik ga het toch proberen.”
James Blake koppelt de kwetsbaarheid en het intimisme van een klassieke singer-songwriter aan de geplogenheden van de moderne elektronica. Het resultaat is futuristische pop waarin hij twee tegenstelde werelden op een haast vanzelfsprekende manier met elkaar weet te verbinden. Blakes timide torch songs drijven op het contrast tussen zijn warme, aan Antony Hegarty herinnerende falset en de koele sound van synthesizers en digitale vervormingsapparatuur. Zijn nummers steunen op de rauwe emotie van blues en soul, maar hebben tegelijk het gefragmenteerde van dubstep en drum’n’bass.
In Brussel putte de artiest zowel uit zijn titelloze debuut als uit het dit jaar verschenen, vrij afgekloven ‘Overgrown’. Hij begon zijn set in zijn eentje aan het klavier met ‘I Never Learnt to Share’, waarin hij met opeengestapelde vocale loops meerstemmigheid suggereerde. Halverwege de song kreeg hij het gezelschap van twee jeugdvrienden: gitarist Rob McAndrews, die zijn instrument vooral abstracte noise ontlokte, en drummer Ben Assiter, die zich voornamelijk van elektronische pads bediende. Samen creëerden de drie muzikanten avontuurlijke klanktexturen, waarin gemanipuleerde samples en schurende drones centraal stonden. Vooral de diepe, overstuurde bastonen deden de AB, vanaf ‘To the Last’, regelmatig op zijn grondvesten trillen.
Kletsmajoors
Verstilde, introverte songs als ‘Overgrown’ en ‘I am Sold’, klonken alsof ze je rechtstreeks uit James Blakes slaapkamer tegemoet kwamen waaien. Precies daarom was het een spijtige zaak dat enkele luidruchtige toeschouwers het blijkbaar nodig vonden tijdens die gevoelige passages hun hele leven te vertellen en zo de anderen die wél voor de muziek gekomen waren het luisteren zo goed als onmogelijk maakten.
Pas toen Blake teruggreep op enkele oudere nummers uit zijn vroegste 12-inch singles en tijdens ‘Air & Lack Thereof’ en ‘CMYK’ de volumeknop een ruk naar rechts kreeg, werden de kletsmajoors het zwijgen opgelegd en etaleerde de artiest voluit zijn dubstepachtergrond. Dansbare hiphopbeats brachten het publiek nu volop in beweging en later zou ook het kolkende ‘Klavierwerke’ voor een climax in de set zorgen.
Toch kon je je soms niet van de indruk ontdoen dat Blake dit keer een beetje vermoeid klonk. Zoals hij zelf ruiterlijk toegaf had hij last van stemproblemen, waardoor de intensiteit van de songs niet altijd even goed uit de verf kwam. Vooral Joni Mitchells ‘A Case of You’, dat we hem tijdens eerdere concerten al indrukwekkend hadden weten vertolken, werd dit keer zonder veel gevoel afgehaspeld. Leslie Feists ‘Limit to Your Love’ ging eveneens gebukt onder routine, maar ook nu misten de strategisch ingebouwde stilten en de stevige bassen hun effect niet. Bovendien werd het nummer, naar het einde toe, van een instrumentale improvisatie voorzien. Het leek zowaar alsof we met zijn allen op een speciale dub-mix werden getrakteerd.
Eenmanskoor
In het barokke ‘Lindisfarne I en II’ zocht James Blake zijn toevlucht tot een vocoder, waarna het tempo, met het op rave-beats geplante ‘Voyeur gevoelig werd opgedreven. Volgens de zanger was deze minimalistische dansvloerkraker representatief voor het soort muziek dat hij in de toekomst hoopt uit te brengen op zijn nieuwe 1-800 Dinosaur-label.
Met ‘Retrograde’, een euforisch nummer waarin James Blake het moment beschrijft waarop hij verliefd werd op Theresa Wayman, de zangeres-gitariste van Warpaint, en ‘The Wilhelm Scream’, dat door Rob McAndrews van funky accenten werd voorzien, liep het optreden naar zijn einde. De enige bis, ‘Measurements’, werkte de zanger in zijn eentje af. Hij bracht het nummer grotendeels a capella en stapelde, met behulp van een loopstation, net zoveel zanglijnen op elkaar tot hij een eenmansgospelkoor tevoorschijn had getoverd.
James Blake is zonder twijfel een van de grootste talenten van zijn generatie, maar in de AB hadden we toch de indruk dat het vele toeren zijn tol begint te eisen. Het was zeker geen slecht concert. Alleen misten veel van de nummers uit zijn jongste cd op het podium de subtiliteit en het emotionaliteitsgehalte van de studio-uitvoeringen. Na de magistrale set op Pukkelpop, dreef de man dit keer iets teveel op routine. Tijd voor een beetje vakantie, James.
Dirk Steenhaut
DE SETLIST: I Never Learnt to Share / To The Last / Life Round Here / Air & Lack Thereof/ CMYK / Overgrown / I am Sold / Unluck / A Case of You / Lindisfarne I / Lindisfarne II / Limit To Your Love / Klavierwerke / Voyeur / Retrograde // The Wilhelm Scream // Measurements.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier