Zag u ook zo uit naar het concert van Jack White? En ging u achteraf ook zo gefrustreerd en knarsetandend naar huis? Op papier zag de set er weliswaar geweldig uit, maar de abominabele klankmix en de overdaad aan decibels vergalden helaas iets te vaak ons luisterplezier.
DA GIG: Jack White in Lotto Arena, Antwerpen op 6/9.
IN EEN ZIN: Wat, gezien de setlist, een fantastisch concert had kunnen worden, werd te vaak verpest door een overdaad aan vervormde decibels, gebrek aan nuance en een ondoordringbare geluidsbrij.
HOOGTEPUNTEN: ‘Two Against One’, ‘On and On and On’, ‘Apple Blossom’, ‘I Cut Like A Buffalo’…
DIEPTEPUNTEN: de vele nummers die zo luid (en lomp) werden gespeeld dat ze nog amper te herkennen vielen. Tenminste: op de tribune vooraan rechts van het podium.
BESTE QUOTE van Jack White, die even het publiek wilde op te jutten: “Benieuwd of Antwerpen écht de stilste stad van Europa is.”
Het moet in 2001 zijn geweest toen we Jack White, toen nog met The White Stripes, voor het eerst aan het werk zagen in de Brusselse ABClub. Een geweldig concert, al had op dat moment nog niemand durven te voorspellen dat White zou uitgroeien tot één van de meest spraakmakende muzikanten van het decennium.
Maar zie: de man overtuigde later ook nog met The Raconteurs en The Dead Weather, haalde als producer oude glorieën als Loretta Lynn en Wanda Jackson uit de vergetelheid en leverde met zijn platenlabel Third Man Records een belangrijke bijdrage tot de revival van de vinylsingle.
Dit voorjaar bevestigde hij nog zijn artistieke veelzijdigheid met ‘Blunderbuss’, zijn eerste soloplaat, en momenteel schuimt hij de podia af met in zijn kielzog niet één maar twee begeleidingsbands: The Peacocks, die uitsluitend uit vrouwen bestaat, en The Buzzards, een exclusief mannenclubje. In Antwerpen bleken de heren aan zet.
Het werd een concert waarin alle fases van Jack Whites carrière aan bod kwamen en de showelementen tot het absolute minimum beperkt bleven. Er viel dus niet veel méér te zien dan zeven muzikanten die op een kluitje bij elkaar stonden en al bij de start alle remmen losgooiden. Iets te los, zo bleek. Want na de chaotische intro werd het publiek veeleer platgemept met volume dan met subtiliteit.
De kort aangebonden openers, ‘The Hardest Button to Button’ en ‘Sixteen Saltines’ verzopen in een dikke geluidsbrij en klonken dermate vervormd dat zelfs hun eigen moeder hen nauwelijks zou hebben herkend. Whites zangpartijen grensden aan het hysterische, terwijl The Buzzards zich manifesteerden als een rammelende garageband die er een erezaak van maakte de meeste nummers een versnelling te hoog te spelen. De muzikanten gingen de songs zo bloeddorstig te lijf dat ze die ter plekke dreigden te verscheuren. Geen kwaad woord over ‘Missing Pieces’ of ‘Weep Themselves to Sleep’. Alleen klonken ze in de Lotto Arena alsof er een logge tientonner overheen was gereden. ‘Een aanfluiting’, lezen we in ons notitieboekje.
Testosteron
Aan appetijt en energie was er zeker geen gebrek, maar de uitvoeringen misten reliëf en nuance en leden aan de gevolgen van een overdosis testosteron. Kijk, wij hebben volstrekt niets tegen gierende gitaren, maar al te vaak gierden ze nergens naartoe. En ook al vertoonde de klankweergave na een half uur tekenen van beterschap, helemaal goed zou het niet meer komen.
Niettemin waren er momenten van opwinding, zoals ‘Hotel Yorba’, dat het midden hield tussen trashcountry en hoempapunk en van een spetterende mandolinesolo was voorzien. ‘Hello Operator’ was knarsende en stotende bluesrock à la Led Zep, met een woeste harmonicabijdrage, het rauwe ‘I Cut Like a Buffalo’ was het auditieve equivalent van een stormram en ‘Hypocritical Kiss’, dat halverwege in een onverwachte stroomversnelling terecht kwam, transformeerde zich in elektrische bluegrass met een compleet losgeslagen fiddle in de hoofdrol.
Behalve de gitaren kregen ook de keyboards op het podium een prominente rol toebedeeld: een afwisselend zoemend en pompend orgeltje in ‘Top Yourself’, twee knap tegen elkaar opspelende piano’s in ‘Take Me With You When You Go’, dat zijn swing duidelijk ontleende aan Paul Desmonds ‘Take Five’, en het door boogie woogie bestoven ‘Trash Tongue Talker’.
De meest overtuigende gedeelten van de set waren echter die waarin het tempo wat lager lag. ‘Apple Blossom’, met White zelf aan het klavier, en ‘Carolina Drama’ kwamen aardig uit de verf. Het ingetogen ‘Two Against One’, het resultaat van een samenwerking met Danger Mouse en Daniele Luppi, was een hoogtepunt. Het melodieuze ‘The Same Boy You’ve Always Known’ en de wiegende pyschedelische pop van ‘On and On and On’ wisten evenzeer te charmeren.
Slordig
Tijdens de bissen was het echter alweer knarsetanden geblazen. ‘Steady As She Goes’, op zich een prachtig popnummer, werd vakkundig om zeep geholpen met overbodige want nietszeggende gitaarerupties. ‘Freedom at 21’ gaf blijk van een tergende slordigheid en, zoals te voorspellen viel, ging het dak eraf tijdens ‘Seven Nation Army’. White speelde de song, die inmiddels tot een voetbalhymne uitgegroeid en waarvan het riffje door duizenden kelen werd meegejoeld, weliswaar op een akoestische gitaar, maar wist middels enkele effectpedaaltjes toch voldoende power te produceren. Een memorabele versie werd het echter niet. Daarvoor klonk het teveel als eenverplichting en werd er teveel met de structuur gesold.
Goed, er vielen tijdens het concert zeker geniale momenten te noteren en Jack White blijft een sympathieke peer met talent in overvloed. Maar bij het verlaten van de zaal hadden we vooral het gevoel dat iemand stiekem een pepermolen over ons bordje crême brûlée had leeggedraaid. De ergernis haalde het dus van de verhoopte euforie. Laat die verbolgen lezerreacties maar komen.
Dirk Steenhaut
DE SET: The Hardest Button to Button / Sixteen Saltines / Missing Pieces / Weep Themselves to Sleep / Hotel Yorba / Top Yourself / Trash Tongue Talker / Apple Blossom / Two Against One / On and On and On / Hypocritical Kiss / Hello Operator / I Cut Like A Buffalo / The Same Boy You’ve Always Known / Take Me With You When You Go / Carolina Drama / Bell and Biscuit // Steady As She Goes / Freedom at 21 / Seven Nation Army.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier