De overblijvende leden van Injury Reserve eerden hun overleden groepslid en vriend Stepa J Groggs met een integrale uitvoering van By the time I get to phoenix, een album dat gelijke delen hartverscheurend en grensverleggend is.
Toen Injury Reserve drie jaar geleden in de Trix speelde, was het nog een trio. De groep had dat jaar net zijn titelloze debuutalbum uitgebracht, dat werd voorafgegaan door enkele geprezen mixtapes en ep’s. Met haar speelse, aanstekelijke hiphop die een licht-experimenteel randje had, leek het drietal klaar om de hiphopwereld te veroveren.
Helaas sloeg het noodlot toe en werd de toekomst van Injury Reserve plots een pak onzekerder. Op 29 juni 2020 overleed Stepa J Groggs, een van de twee rappers in de groep, op 32-jarige leeftijd. Vervolgens werd het een tijdje stil rond Injury Reserve en was het niet duidelijk of Ritchie With a T en Parker Corey het project zouden opdoeken.
Tot ze vorig jaar met By the time I get to Phoenix een van de radicaalste hiphopplaten van het jaar uitbrachten. Weg waren de tegendraadse doch aanstekelijke ritmes en toegankelijke raps die Injury Reserve tot dan toe kenmerkten. In plaats daarvan brachten de overblijvende leden een vaag, met momenten bijna vormloos album vol desoriënterende beats en onheilspellende raps die uit de mist leken op te doemen. Toch verloor de avant-gardehiphop zijn menselijke kern niet, want doorheen alle nummers spookten de geest van Stepa J Groggs en het rouwproces van zijn vrienden. Met dit album, gelijke delen grensverleggend en hartverscheurend, zakte het duo af naar de Brusselse Botanique.
Flipperkastbeats in een rookgordijn
Het werd meteen duidelijk dat Ritchie en Parker de bevreemdende kwaliteiten van hun nieuwe muziek in de verf zouden zetten. Zowat alle lichten werden gedoofd (iets waar Ritchie eventjes een woordenwisseling met de lichtman voor moest hebben), waarna het podium in een dik rookgordijn gehuld werd. Vervolgens werd achteraan het podium een felle koplamp aangestoken, waardoor het leek alsof er twee schimmen het nummer Outside inzetten. Net als de albumversie begon dit nummer erg atmosferisch en bijna ritmeloos, om vervolgens in een wat melodieuzere climax te eindigen. Alleen werd die melodie live door een industriële gehaktmolen gedraaid. Injury Reserve was niet gekomen om nieuwe zieltjes te winnen.
Injury Reserve speelde het nieuwe album integraal. Dat betekent dat het gezapige Outside opgevolgd werd door de georkestreerde chaos van Superman that. Voor een eerste (maar zeker niet laatste) keer mochten de flitsende stroboscopen hun werk doen, om samen met de bizarre autotuneraps en flipperkastbeats voor een overweldigende ervaring te zorgen. Die combinatie van lichtspektakel en geflipte muziek resulteerde wel vaker in intense hoogstandjes, zoals het onheilspellende Footwork in a forest fire of de naar Will Smith refererende waanzin van Wild Wild West.
Tastbare aanwezigheid
In al die chaos zou je bijna vergeten dat je eigenlijk naar een herdenkingsviering zat te kijken. Toch waren er enkele momenten waarop de melancholie duidelijk naar boven borrelde. Zo bood het neerslachtige Top picks for you een van de origineelste en droevigste observaties rond verlies in moderne maatschappij door te beschrijven hoe iemand verder lijkt te leven in de algoritmes van Spotify en Netflix die media blijven aanraden. Net als op het album bood Bye storm, opgebouwd rond een sample uit Brian Eno’s Here come the warm jets, de nodige emotionele ontlading na veertig minuten rouwrap.
Het aangrijpendste moment kwam echter tijdens het beklijvende Knees. Op dit nummer is een van Stepa J Groggs’ enige strofes te horen die hij nog voor zijn overlijden opnam. Het is een pijnlijk eerlijke tekst waarin hij getuigt over zijn gevecht tegen alcoholisme en hoe die zijn groei als persoon in de weg zit. Live werd de stem van Groggs niet uit het nummer geknipt, maar op een bandje afgespeeld terwijl Ritchie en Parker zich terugtrokken in de coulissen. Fysiek was Groggs er niet bij, maar zijn aanwezigheid was tastbaar in de zaal.
Toegankelijk einde
Nadat By the time I get to Phoenix volledig was gespeeld, sloot Injury Reserve af met enkele nummers uit de oude doos. Die toonden vooral aan hoe radicaler het geluid van de groep recent is geworden. Het slepende What a year it’s been paste nog in de algemene sfeer van het optreden, maar de stoere jazzraps van All this money en Oh shit!!! vielen wat uit de boot. Gelukkig zijn die nummers sterk en aanstekelijk genoeg om ons de stijlbreuk te doen vergeten. En eerlijk is eerlijk: als Injury Reserve niet had afgesloten met de banger Jailbreak the Tesla, die doet denken aan SOPHIE en de Teriyaki Boyz, waren wij ook teleurgesteld geweest.
Toch voelde die appendix vol oudere, makkelijkere nummers als een manier om de groei van Injury Reserve in de verf te zetten. Wij vragen ons nu vooral af hoe het duo in de toekomst zal klinken. Hopelijk zit er volgende keer minder echte pijn achter, maar blijft de muziek even avontuurlijk.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier