I Like Trains @ Botanique: Klokvast en betrouwbaar

Het Britse I Like Trains mag dezer dagen tien kaarsjes uitblazen. Dat vierde de groep met een prima verjaardagsconcert in een uitverkochte Botanique.

DA GIG: I Like Trains in de Rotonde van Botanique, Brussel op 16/2.

IN EEN ZIN: Een intens en meeslepend concert van een gezelschap dat de erfenis van The Smiths wist te koppelen aan die van Sigur Rós en daarbij geen enkele steek liet vallen.

HOOGTEPUNTEN: ‘Terra Nova’, ‘Stainless Steel’, ‘Twenty Five Sins’, ‘Death of an Idealist’, ‘Spencer Perceval’, ‘Mnemosyne’…

DIEPTEPUNTEN: geen.

BESTE QUOTE van David Martin: “We zijn hier om de tiende verjaardag van I Like Trains te vieren. En waar zouden we dat beter kunnen dan in dit fantastische zaaltje, in het gezelschap van ‘you lovely people’?”

Het Britse I Like Trains mag dezer dagen tien kaarsjes uitblazen. Dat vierde de groep met een prima verjaardagsconcert in een uitverkochte Botanique. Een nieuwe plaat had het vijftal uit Leeds dit keer niet te promoten, dus keek het, althans in muzikaal opzicht, vooral achterom.

I Like Trains staat in de eerste plaats bekend als een ’thinking man’s rock band’. Dat blijkt onder meer uit de teksten van frontman David Martin, een man die wel eens een boek ter hand neemt en songs bedenkt over weinig voor de hand liggende onderwerpen. Vooral historische figuren en gebeurtenissen genieten zijn voorkeur. Zo schreef hij in het verleden al over de moord op een Britse premier uit de negentiende eeuw, een mislukte poolexpeditie uit de Victoriaanse periode of de grote brand in Londen in 1666.

Dat klinkt u allemaal dor, academisch en weinig rock-‘n-roll in de oren? Geen paniek: Martin is namelijk een meeslepende verteller, die zich dermate met zijn personages weet te identificeren dat zijn teksten over u of mij zouden kunnen gaan. Bovendien maakt I Like Trains even overweldigende als toegankelijke muziek, wat tot dusver drie warm aanbevolen langspelers en enkele al even onmisbare ep’s heeft opgeleverd.

Mocht u de groep niet kennen, stel u dan voor dat Sigur Rós zou worden aangevoerd door iemand met de frasering en de verbale trefzekerheid van een Morrissey, maar met de baritonstem van Stan Ridgway, de vroegere zanger van Wall of Voodoo. Een postrockband dus, maar wél met echte songs. Veel méér dan een cultstatus en een kleine maar trouwe schare aanhangers heeft dat de vijf machinisten voorlopig niet opgeleverd, maar dat hoeft geen reden tot ongerustheid te zijn. Hebben laatbloeiers als The National of Flaming Lips al niet afdoende bewezen dat het loont je artistieke credo trouw te blijven?

Dynamiek

Vorig jaar nog verraste I Like Trains met ‘The Shallows’, een cd geïnspireerd door het gelijknamige boek van Nicholas Clark over de wijze waarop de digitale technologie onze denkpatronen verandert. Maar tijdens haar set in Brussel speelde de groep zo goed als uitsluitend materiaal uit haar prille beginperiode. De zeven songs uit ‘Progress Reform’, de ep waarmee ze in 2006 (toen haar naam nog geschreven werd als iLIKETRAINS) debuteerde, waaiden voorbij in precies dezelfde volgorde als op de plaat, en de vijf overige nummers kwamen uit het één jaar later verschenen ‘Elegies to Lessons Learnt’. Het effect was voorspelbaar én verrassend tegelijk, want op het podium voegt I Like Trains aan haar nummers een fikse dosis reliëf en dynamiek toe.

De manier waarop de drie gitaren zich in ‘Terra Nova’ met elkaar verstrengelden en een sierlijke spanningsboog construeerden was ronduit verbluffend. Zanger David Martin croonde zich een weg door ‘No Military Parade’, terwijl het door genadeloze doodsroffels aangedreven ‘A Rook House For Bobby’ vooral uitblonk in traagheid. In het beklemmende ‘Stainless Steel’, waarin één van de gitaristen een keyboard bewerkte en een andere een strijkstok hanteerde, bouwde de groep een geluidsmuur van gewapend beton. De song zwol geleidelijk aan, kende een majestueuze uitbarsting en eindigde in een storm van noise en feedback. Tijdens ‘The Beeching Report’ kreeg I Like Trains dan weer het gezelschap van Her Name is Calla, het kwartet dat eerder op de avond het voorprogramma had verzorgd.

Aan hoogtepunten geen gebrek in de Botanique: het bezwerende ‘Twenty Five Sins’, op gang getrokken door drie bandleden die percussie speelden, derailleerde halverwege op een magistrale manier. “We schreven dit nummer in Brussel toen we hier de eerste keer speelden”, vertelde de zanger. “Het woelt dus een hoop herinneringen bij ons naar boven.” Al even intens klonken ‘Death of an Idealist’ en ‘Voice of Reason’, songs die door het sublieme samenspel van fijnmazige gitaren ver boven zich uit werden getild. Het epische ‘Spencer Percival’, waarmee het concert werd afgesloten, was een ode aan de Britse politicus die destijds de slavenhandel afschafte en dat met zijn leven moest bekopen. De muzikanten speelden hier alsof ze blootsvoets door een veld vol gloeiende kolen werden gestuurd.

Rilatine

Minpunten waren het feit dat Martins stem vaak geheel of gedeeltelijk werd overwoekerd door de decibels van zijn collega’s, waardoor de schitterende teksten moeilijk te volgen waren, en de visuals die totaal de mist in gingen omdat ze te laag werden geprojecteerd. Maar voor het overige viel er niets te kniezen. Tijdens de bisronde werd zelfs plaats geruimd voor werk van iets recentere signatuur: ‘A Father’s Son’, het enige nummer uit ‘He Who Saw the Deep’, en twee prachtsongs uit het vorig jaar verschenen ‘The Shallows’. ‘Mnemosyne’, een ode aan de Griekse godin van het geheugen, klonk zo nerveus dat een aanwezige arts alvast een voorschrift voor rilatine begon te prepareren. En voor ‘Reykjavik’ had de weerkundige in ons slechts één omschrijving in petto: stormachtig.

I Like Trains liet het publiek achter in een opperste staat van euforie en Martin beloofde prompt er nog minstens tien jaar bovenop te gooien. Deze Britse trein reed overigens zo klokvast dat ze er bij de NMBS nog iets van hadden kunnen opsteken. Om kort te gaan: de spoorwegen hebben nog toekomst. Er zit zelfs muziek in. Hopelijk lezen de organisatoren van Pukkelpop dus mee.

Dirk Steenhaut

DE SETLIST: Terra Nova / No Military Parade / A Rook House For Bobby / Citizen / The Accident / Stainless Steel / The Beeching Report / Twenty Five Sins / The Deception / Death of an Idealist / The Voice Of Reason / Spencer Perceval // A Father’s Son / Mnemosyne / Reykjavik.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content