Hooverphonic is nog steeds hot, getuige de zes concerten in de Antwerpse Koningin Elisabethzaal die in een mum van tijd uitverkocht waren. Voor de gelegenheid werden de grootste hits en meest onderschatte parels herwerkt en begeleid door een symfonisch orkest.
DA GIG: Hooverphonic with Orchestra in Koningin Elisabethzaal , Antwerpen op 6/3
IN EEN ZIN: Met de hulp van een symfonisch orkest van 42 muzikanten zorgde het triphoptrio voor een van de absolute hoogtepunten uit zijn rijkelijk gevulde carrière.
HOOGTEPUNTEN: ‘Battersea’, ‘Heartbroken’, ‘Vinegar & Salt’, ‘The Night Before’
DIEPTEPUNTEN: Geen. Zangeres Noémie Wolfs zat er heel even naast bij ‘Mad About You’ maar de rest van haar performance als leading lady was zo overdonderend dat we deze accident de parcours graag met de mantel der liefde bedekken.
BESTE QUOTE: Alex Callier: “Mag ik de Voice of Belgium voorstellen? Noémie Wolfs! We wilden haar eerst aankondigen als de Voice of Europe maar dat konden we Eddy Wally echt niet aandoen”.
Na een carrière van bijna twintig jaar is Hooverphonic nog steeds hot. De zes optredens die de groep in de Koningin Elisabethzaal speelt zijn al een tijdje hopeloos uitverkocht en dat ligt niet alleen aan het feit dat Alex Callier momenteel grote sier maakt als jurylid bij ‘The Voice’. Samen met de muzikale duizendpoot Cédric Murrath herwerkte de band een selectie van zijn grootste hits en zijn meest onderschatte parels zodat een symfonisch orkest ze kon begeleiden. Het resultaat was een allesoverwinnende première in de Koningin Elisabethzaal.
Deep Purple, Metallica, Radiohead, Elbow, Portishead: de lijst van bands die samen hebben gewerkt met symfonische orkesten om hun songs te pimpen is lang. Hooverphonic nam Cédric Murrath onder de arm om hetzelfde te doen als zijn illustere voorgangers. Het resultaat is een plaat van zeventien nummers waarop een mix staat van recente en oude hits, doorspekt met enkele haast vergeten singles uit het verleden.
Als we eerlijk moeten zijn waren we niet geheel overtuigd toen we ‘Hooverphonic with Orchestra’ voor de eerste keer beluisterden. De laatste worp van Callier en co klinkt als een best-of plaat waar enkele strijkers, blazers en pianoriedeltjes aan toegevoegd zijn. Alhoewel de songs goed klonken, kregen we niet het gevoel dat het orkest een grote meerwaarde betekende voor de sound. ‘Hooverphonic with Orchestra’ leek eerder een slimme marketingzet van het trio: enkele oude nummers herwerken, een plaat opnemen en langs de kassa passeren.
Dat vooroordeel gooiden we na een strakke set van anderhalf uur in de Koningin Elisabethzaal overboord. Zangeres Noémie Wolfs zorgde bij het eerste nummer ‘Battersea’ meteen voor een kippenvelmoment door alleen voor een rood gordijn -het leek wel een scène uit een film van David Lynch- een breekbare versie te brengen van het nummer dat Callier schreef toen de zangeres nog met Playmobil speelde.
Wolfs droeg een jurk met zebramotief maar in de Elisabethzaal leek ze eerder op een zwarte panter. De zangeres zong met vastberadenheid en wist tegelijkertijd ook haar sensualiteit uit te spelen. “Het meisje” dat Geike Arnaert twee jaar geleden verving als leading lady bewees dat ze de capaciteiten heeft om de rol van frontvrouw op zich te nemen.
Niet alleen Wolfs was in haar nopjes op de bühne, ook dirigent Cédric Murrath toonde een grote gedrevenheid. De excentrieke orkestmeester stuwde zijn muzikanten naar een knalprestatie die de composities op de plaat ver oversteeg.
‘Expedition Impossible’ kreeg dankzij de begeleiding van het orkest een jazzy sfeertje mee dat herinneringen opriep aan de scène uit Blue Velvet -jawel weer Lynch- waarin Isabella Rossellini in een groezelige bar het hart van Kyle MacLachlan verovert. ‘George’s Café’ -niet het sterkste Hooverphonicnummer- steeg boven zijn banaliteit uit dankzij het samenspel van strijkers, blazers en percussionisten.
De absolute uitschieters waren de nummers waarin Alex Callier, Raymond Geerts en drummer Arnout Hellofs het podium verlieten om de engelenstem van Wolfs enkel te laten begeleiden door Murrath en co. De nummers waarin de drie heren meespeelden waren ook van een hoog niveau maar de magie die ontstond terwijl Wolfs alleen vooraan het podium stond was van een onbeschrijfelijke aard. In ‘Heartbroken’ voelden we haar pijn, haar fluisterstem bij ‘The Night Before’ zorgde voor ‘goosebumps’ waar Sandrine Van Handenhoven een serieus puntje aan kan zuigen en na de prachtige begeleiding van de cello bij ‘Vinegar & Salt’ vroegen we ons af waarom niet elke band dat instrument gebruikt.
The queen is dead, long live the queen. Noémie Wolfs bewees in de Elisabethzaal dat Hooverphonic ook zonder Geike Arnaert nog een lang leven beschoren is. Al zullen Callier en co met iets ontzettend straf moeten afkomen om deze prestatie nog te overtreffen.
Bart Winand
DE SETLIST: Battersea / One Two Three / Heartbroken / The Night Before / Club Montepulciano / The Last Thing I Need is You / 2Wicky / Anger Never Dies / Unfinished Sympathy (Cover Massive Attack) / Expedition Impossible / George’s Café / Happiness / The World Is Mine / Jackie Cane / Mad About You / Sometimes / / Vinegar & Salt / Eden / Renaissance Affair // La Horse (Cover Serge Gainsbourg) / Danger Zone
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier