Rollins trok in het begin sterk van leer tegen z’n thuisland Amerika en de nakende presidentsverkiezingen. We hadden gerust nog een uurtje langer kunnen luisteren naar wat opa punk te vertellen had, maar wanneer de gitaren van Biffy Clyro aan de overkant van de wei weerklonken gaf Rollins zich gewonnen. Minder scherp dan anders, maar zoals steeds onderhoudend.
What’s the fuss?
Met z’n 55 levensjaren op de teller is Henry Rollins de eminence grise van de Amerikaanse punk, de energie en het engagement die de voormalige zanger van Black Flag en Rollins Band vroeger in de muziek kwijt kon, ventileert hij tegenwoordig in zijn spoken word performances.
Toch niet beter de toog opgezocht?
Rollins had 50 minuten om z’n punt te maken, terwijl de man soms met gemak drie uur vele, vele rondjes verbaal sparren vol maakt. Zoals verwacht trok hij in het begin van leer tegen z’n thuisland Amerika en de nakende presidentsverkiezingen. Donald Trump (‘een racistische, megalomane, gefaalde zakenman’) én Hillary Clinton (‘een met Wall Street bevriend vrouwmens… denk ik toch’) kregen er beide van langs. Al snel maakte Rollins zijn eerste en, zo bleek, belangrijkste punt: ‘America, don’t let it happen to you’, waarschuwde hij z’n toehoorders. ‘Wanneer het je business is om oorlog te voeren, om mensen naar de gevangenis te sturen en daarmee geld te verdienen, dan is vrede je vijand’. Niemand sprak hem tegen.
Frappant, trouwens, dat sommige artiesten met een discutabele mening ‘enkel om de muziek’ (aldus de organisatie) een plek krijgen op de affiche, en sommige artiesten zonder muziek enkel om hun mening een Pukkelpoppodium verdienen. We noemen geen namen.
Na een koude douche over de hoge zelfmoordcijfers van Amerikaanse oorlogsveteranen (‘om de 22 minuten schiet een ex-soldaat zich een kogel door de kop’), begon Rollins aan een uitgebreid hoofdstuk muzikale theorieën en herinneringen. ‘Music is better than people’, is z’n filosofie. Versta: muziek slaat niet op je gezicht omdat je blank, zwart, groot, klein, dik of dun bent. Via zijn eerste keer Led Zeppelin (‘so this is music that criminals listen to’) ging het naar de Ramones en Joe Strummer van The Clash. Die had hem een belangrijke les geleerd: ‘if it breaks, it deserves to break’, vond Strummer over de samenleving. Het is aan de jongeren om te beslissen dat het juk van de oude zakken voorbij is, vindt Rollins, en zo de wereld opnieuw een andere richting uit te sturen.
Via grappige anekdotes over Lux Interior van The Cramps en Johnny Ramone – Rollins weet wellicht dat zijn groep verweven is met de geschiedenis van Pukkelpop – haastte de spierbundel zich naar een apotheose. Die kwam er niet echt. Zeg gewoon nee, daar leek het op neer te komen. Nee tegen homofobie, neen tegen racisme, neen tegen verkrachtigen, neen tegen het ongebreidelde kapitalisme.
We hadden gerust nog een uurtje langer kunnen luisteren naar wat opa punk te vertellen had, Rollins combineert het clowneske van Robin Williams met het venijn van Bill Hicks, maar wanneer de gitaren van Biffy Clyro aan de overkant van de wei weerklonken gaf Rollins zich gewonnen. Minder scherp dan anders, maar zoals steeds onderhoudend.
Materiaal voor uw Snapchatmateriaal?
Alles, als uw batterij het vijftig minuten kon volhouden, tenminste.
Jonas Boel
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier