Het leuke aan Pukkelpop is dat kleine, vrij obscure bandjes er niet zelden door een groot Publiek worden omarmd. Mocht Half Moon Run op het podium van de AB hebben gefigureerd, dan had het viertal een uitverkocht huis op zijn palmares kunnen schrijven. Onder de radar, maar toch populair: Québec zendt andermaal zijn zonen uit.
What’s the fuss?
Euh, helemaal geen, want heel veel rimpels heeft Half Moon Run in onze plaatselijke mediavijvers nog niet teweeggebracht. Het kwartet uit Montréal, de Canadese stad waar we ook Arcade Fire, Wolf Parade, Patrick Watson en Godspeed You! Black Emperor aan te danken hebben, bracht tot dusver twee mooie langspelers uit: ‘Dark Eyes’ en ‘Sun Leads Me On’. Echt wereldschokkend waren die plaatjes niet, maar ze bevatten wel fraai getoonzette indiepopliedjes, met meerstemmige zangpartijen uit de Fleet Foxes-school. Dat kon al volstaan om ons even de oren te doen spitsen.
Toch niet beter de toog opgezocht?
Nope, want de Americanavariant van Half Moon Run, afgewerkt met toefjes country en folk, klonk behoorlijk aantrekkelijk. In het begin speelde de groep vooral traag voortstrompelende onthaastingsmuziek (‘Unofferable’), maar naarmate de set vorderde, klonken de nummers steeds gespierder (‘She Wants to Know’). De twee gitaren waagden zich aan een woeste paringsdans, terwijl de drummer zich vooral ruggengraatversterkend opstelde.
Half Moon Run kon in de Marquee, ondanks het vroege uur, al op verrassend veel bijval rekenen. ‘Full Circle’, waarmee het kwartet de feestelijkheden afsloot, werd door een groot deel van de aanwezigen zelfs spontaan meegezongen. De Canadezen beschikken in Vlaanderen dus al over een bescheiden fanbase. Een hartverwarmende vaststelling.
Materiaal voor uw snapchatverhaal?
Toen één van de gitaristen een harmonica opdiepte, werd daar door het publiek zó geestdriftig op gereageerd, dat we even in de waan verkeerden dat de man ons flesje water in wijn zou veranderen. Hij beperkte zich helaas tot slechts één mirakel.
Dirk Steenhaut
