Groove City raakte niet echt into the groove gisteren.
Groove City had dit jaar een mooie affiche. In zowat elke room trad gisteravond een headliner van formaat aan: Roni Size voor de drum’n’bass, Basement Jaxx voor de house, Carl Craig voor de techno. Helaas had de organisatie er niets beter op gevonden dan al die mensen min of meer op hetzelfde moment te programmeren – doodzonde natuurlijk voor wie ze alledrie wou zien, en eerlijk gezegd, om het volk te spreiden moesten ze het ook niet doen gisteren, want echt vol was het niet.
Nadat we vakkundig waren voorverwarmd door het Franse Agoria (die hun spot als afsluiter aan Derrick May moesten laten omdat meneer te laat was) doken we de drum’n’bassroom in, klaar voor een moddervette set van de legendarische Roni Size. Daarvoor moesten we eerst nog tien minuten van The Qemists Soundsystem doorstaan, dat klaarblijkelijk aan het einde van zijn set graag knuffelrock van een boem-tsjakritme voorziet, zodat er door wie houdt van dergelijke emojungle uit volle borst kon worden meegezongen.
Size stond er een beetje verbaasd naar te kijken, maar viel vervolgens zelf ook door de mand: hij gooide meteen alle remmen los om zijn set vervolgens zo’n tweehonderd keer stil te leggen voor een vermoedelijk opzwepend bedoelde break waarin zijn MC zich nog wat meer kon laten gelden. Ook Size is blijkbaar vergeten hoe hij ten tijde van ‘New Forms’ tracks langzaam de tijd gaf om zich te ontvouwen: enkele minuten alles geven en dan weer heel lang opgefokte stilte, zo gaat het tegenwoordig, en tussendoor pure wansmaak in de vorm van nog meer melige vocals, ‘Seven Nation Army’ en ‘Show Me Love’, begot.
Voeg daar nog een weinig trefzeker soundsystem aan toe (subwoofers, iemand?) en je krijgt een behoorlijk vervelende set. Op naar Basement Jaxx dan maar, die werden voorafgegaan door de twijfelachtige vocal-trancedealer John Dahlbäck, maar zelf gelukkig begonnen met de Negende van Beethoven en doedelzakken over een reggaetonbeat.
Zo mogen we het horen, en ook nadien kwamen er geregeld nog heerlijk koldereske wereldmuziekjes uit de lucht gevallen (alsook ‘Bohemian Rhapsody’) maar tussendoor bedienden de heren zich helaas veel te gretig van bepaald hersenloze hooligan house. Dat is, als je hun eigen producties hoort, beneden hun niveau, en we raden hen dan ook aan om toch nog eens wat dieper in hun platenbakken te graven – we kunnen best leven met ‘Barbra Streisand’ en ‘Alors on Danse’, maar wat meer avontuur tussendoor had wel gemogen.
Helaas hoorden we achteraf dat Carl Craig ondertussen alweer geweldig was geweest en moesten we het vervolgens stellen met het oerdegelijke gedreun van Derrick May, die zijn Detroit techno weliswaar met nogal wat soul doorspekte maar toch niet hetzelfde niveau haalt. Bovendien hadden we het daartegen wel zowat gehad met de talrijke vervelende mensen op Groove City, die – wat een contrast met I Love Techno twee weken geleden – zich zomaar wat stonden te vervelen, teveel dronken, tegen ons aanbotsten, de limbo dansten, elkaar met mascara besmeurden en met beslijkte rode hoeden in het rond gooiden. Wat ons betreft wordt de inkomprijs volgend jaar verdubbeld.
Mooie line-up, maar helaas kon die de grootste chirofuif van het land dit jaar niet redden.
Tim Vernimmen
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier