Gravenhurst @ Les Nuits Botanique

Les Nuits Botanique zit erop en geen betere afsluiter denkbaar dan de Britse indiefolkartiest Gravenhurst. Een dag nadat hij de vijfhonderdste uitzending van het StuBruprogramma Duyster had mogen opluisteren, trakteerde de man op een prachtige set vol intimistische nachtmuziek.

DA GIG: Gravenhurst op Les Nuits in de Rotonde van Botanique, Brussel op 21/5.

IN EEN ZIN: De ingetogen en sfeerrijke muurbloempjesmuziek met echo’s van Nick Drake zette de toeschouwers aan het dromen, tot de deraillerende gitaar van Nick Talbot iedereen weer bruusk wakker schudde.

HOOGTEPUNTEN: ‘In Miniature’, ‘The Prize’, ‘The Foundry’, ‘Black Holes in the Sand’.

DIEPTEPUNTEN: geen.

BESTE QUOTE van Nick Talbot: “It’s so hot in here my glasses are sweating.”

Gravenhurst is het pseudoniem van Nick Talbot, een singer-songwriter uit Bristol die, sinds hij in 2004 debuteerde met ‘Flashlight Seasons’, dromerige akoestische (f)luisterliedjes schrijft waarin verraderlijke angeltjes verborgen zitten. Soms schuilen die in de teksten, want onder de ogenschijnlijk lieflijke oppervlakte gaan wel eens sinistere verhalen over seriemoordenaars schuil. Soms zitten ze in de muziek, die totaal onverwachts kan opvlammen en omslaan van verstild naar noisy.

Bij het Warp-label, waar doorgaans elektronica-artiesten thuis zijn, is Gravenhurst een vreemde eend in de bijt, ook al kleurt hij zijn songs soms bij met invloeden uit Krautrock en shoegaze. Onlangs bracht hij, na vijf jaar stilte, eindelijk weer eens een langspeler uit. Op ‘The Ghost in Daylight’, zijn vierde werkstuk, voegde hij aan zijn broze akoestische geluid ook mellotrons, optigons en analoge synthesizers toe en experimenteerde hij zelfs met een vleugje psychedelia. Maar Talbots voornaamste inspiratiebron bleef toch de Britse folk uit de jaren zestig en zeventig. Uit de songs kringelden voortdurend echo’s op uit het oeuvre van Nick Drake, Richard Thompson en Simon & Garfunkel ten tijde van ‘Scarborough Fair’. Het soort muziek, kortom, dat het best gedijt op eenzame studentenkamers en doorgaans wordt gekoesterd door mensen die veel te verlegen zijn om naar feestjes te gaan.

Uiteraard stonden in Brussel enkele nummers uit de nieuwe plaat op het menu, maar het grootste deel van de set bestond toch uit oude publieksfavorieten, die eerder te horen waren op cd’s als ‘Fires in Distant Buildings’ of ‘The Western Lands’. Met het oog op zijn huidige tournee had Nick Talbot zich met twee vrouwen omringd, waardoor Gravenhurst was uitgezet tot een trio, met Rachel Lancaster op bas en keyboards en Claire Adams op drums. Beide dames namen ook regelmatig de harmoniezang voor hun rekening.

Het concert begon ingetogen met ‘I Turn My Face to the Forest Floor’ en ‘Damage’, allebei afkomstig uit het acht jaar oude debuut van de groep. Talbots elegante fingerpickingspel werd daarbij slechts ondersteund door een rudimentaire, ingehouden drumbeat. Met ‘Nicole’, dat een al even mijmerend en introspectief karakter etaleerde, bewees Gravenhurst middels een traag voortstrompelend ritme dat het zelfs nog behoedzamer kon. Alles in de muziek was afgewogen en de ruimte tussen de noten bleek even belangrijk te zijn als de noten zelf. Talbot gerbruikt in zijn songs allerlei afwijkende tunings en dat bracht als nadeel mee dat het verstemmen van zijn gitaar soms tergend lang duurde. Daardoor voelde de zanger zich genoodzaakt allerlei geestigheden te debiteren om de dode momenten te vullen. Maar ‘In Miniature’ was van zulk een onwerkelijke pracht dat je die te lange hiaten meteen weer vergat.

Vanaf ‘Saints’ ging Gravenhurst elektrisch. Dat had aanvankelijk echter nauwelijks invloed op het geluidsvolume: in ‘Hourglass’, ‘Bluebeard’ en het bloedmooie ‘The Foundry’ bleef de teneur bucolisch en het klankbeeld helder. De enige momenten waarop Talbot zijn instrument liet derailleren en op de decibel drukte, noteerden we tijdens ‘The Prize’ en de in een luidruchtige climax uitmondende afsluiter ‘Black Holes in the Sand’. De toeschouwers drongen weliswaar aan op méér, maar Gravenhurst liet zich niet meer zien. De man had gezegd wat hij kwijt wilde en dat moest volstaan. Jammer? Jazeker. Niettemin valt een kort concert van hoog niveau nog altijd te verkiezen boven een lange set waarbij je gedachten na een poosje afdwalen naar de tandpasta en de cornflakes die je niet mag vergeten op je volgende boodschappenlijstje te zetten. Misschien duikt Gravenhurst nog wel op tijdens een of ander zomerfestival. Maar dat magische uurtje in de Rotonde nemen ze ons toch niet meer af.

Dirk Steenhaut

DE SETLIST: I Turn My Face to the Forest Floor / Damage / Nicole / The Ghost of Saint Paul / In Miniature / Saints / Hourglass / The Prize / Bluebeard / The Foundry / Black Holes in the Sand.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content