Gorillaz op Rock Werchter: iedereen mee in de apenkooi!

De eerste festivaldag van Rock Werchter werd sprankelend afgesloten door Gorillaz, die hun Greatest Hits-set afwisselden met enkele nummers uit het pas verschenen The Now Now. Het publiek vond het allemaal prima: niemand voelde zich voor aap gezet.

Wie Damon Albarn en zijn kleurrijke gezelschap in november vorig jaar met de Humanz Tour al Vorst Nationaal op zijn kop zag zetten, wist min of meer wat te verwachten: een zinnenprikkelende en stilistisch veelzijdige show met talloze special guests en de onnavolgbare video-animaties van striptekenaar Jamie Hewlett.

Erg verrassend kwamen de primaten dus niet uit de hoek, maar hun universum is en blijft zo uniek dat het er, althans voor een uur of twee, aangenaam toeven was. Albarn gedroeg zich afwisselend als ceremoniemeester en dirigent op de achtergrond, maar zorgde er wél voor dat de muziek om de haverklap van vorm en toon veranderde.

Hij goochelde als een volleerde illusionist met hiphop en elektrofunk, dancehall en dub, lofi en disco. Dat er bovendien heel wat soul- en gospelinvloeden in de nummers zaten, was dan weer de verdienste van een goed in de olie zittend zwart dameskoortje. Ook de uitgebreide band zorgde voor de nodige vitaliteit en dynamiek, want hoe ongrijpbaar de cartoonpop van Gorillaz bij momenten ook was, de stuiterende groove hield de danslustigen altijd strak aan het lijntje.

‘Hello, is anybody there?’, wilde Albarn bij wijze van binnenkomer weten. Een volle wei stelde hem pompt gerust. Na een lange festivaldag, die gebukt ging onder tropische temperaturen, was het plots enkele graden koeler en dus… party time! Gorillaz rammelden uitdagend aan de tralies van hun kooi en zetten er stevig de beuk in met M1 A1, Last Living Souls en Rhinestone Eyes.

Dagboek

Tijdens Tomorrow Becomes Today diepte Damon Albarn voor het eerst zijn melodica op en met Every Planet We Reach is Dead liet hij één van die fraaie popsongs los waar hij, sinds Blur, een patent op heeft. Bij het wiegende On Melancholy Hill vertelde hij dat hij het een week geleden nog in de Noord-Koreaanse hoofdstad Pyongyang had gebracht. ‘Een bewijs dat de communicatieve kracht van muziek alle ideologieën overstijgt’, aldus de opper-Gorilla.

In Werchter hoorden we zes songs uit het vorige week verschenen The Now Now is, naar Gorillaz-normen een vrij sobere plaat, die de zanger met zijn iPad opnam toen de groep Albarn enkele maanden door Amerika toerde. De zanger toont zich in de songs van zijn introspectiefste kant, heeft het vooral over de eenzaamheid onderweg en lijkt meer en meer weg te drijven van zijn alter-ego 2D.

The Now Now heeft iets van een dagboek. Het hoeft dus niet te verbazen dat songs als Magic City en Souk Eye (met Albarn aan de piano) in Werchter voor de meest melancholische momenten zorgden. Humility was zomerse G-funk, terwijl het met de hulp van de heerlijk excentrieke housepionier Jamie Principle opgediende Hollywood gedrenkt was in gitzwarte techno. Een groot contrast met de apocalyptische maar niet altijd even beklijvende fuifmuziek uit Humanz.

Eden Hazard

Uiteraard zeulde Albarn ook in Werchter weer een imposante stoet gastrappers achter zich aan. De La Soul maakte zijn opwachting in Superfast Jellyfish en Feel Good Inc., Peven Everett banjerde door Strobelite en Stylo en verder zagen we ook nog Little Simz, Bootie Brown en, vanaf een videoscherm, Del the Funky Homosapien voorbij komen.

Damon Albarn deed er alles aan om het publiek in zijn trip mee te trekken en zocht tijdens El Mañana zelfs fysieke toenadering tot zijn fans via de frontstage. Tijdens de bissen zwaaide de zanger zowaar met een Belgische vlag en wilde hij de Belgische nationale ploeg, op de vooravond van haar beslissende WK-wedstrijd tegen Brazilië, een hart onder de riem steken door Kids With Guns om te toveren in een lofzang op Eden Hazard. Het duurde dan ook niet lang eer ook de weidepopulatie de Chelseaspeler uitgebreid op het schild hees.

Toen Clint Eastwood uit de luidsprekers spatte, wisten we: nog één keer luidkeels ‘The future is coming on’ meebrullen en dan met een voldaan gevoel tent- of huiswaarts, in ons geval met Pixies op de achtergrond. Jep, this monkey’s gone to heaven, want Gorillaz stond ook nu weer garant voor een roezig feestje zoal we er in Werchter nog niet veel hebben meegemaakt. Ook een bananenlikeurtje?