De Ierse zanger Glen Hansard stond met een XL-uitvoering van zijn oude groep The Frames op het podium van het Koninklijk Circus. Samen gaven ze een concert van twee uur en drie kwartier dat geen moment verveelde.
DA GIG: Glen Hansard in Koninklijk Circus, Brussel op 24/10.
IN EEN ZIN: een even warm als veelzijdig optreden, dat je veeleer het gevoel gaf bij vrienden in een huiskamer te zitten dan in een concertzaal.
HOOGTEPUNTEN: ‘Fitzcarraldo’ en nog minstens twintig andere songs.
DIEPEPUNTEN: geen.
BESTE QUOTE: “Ik snap dat het soms een beetje verwarrend overkomt: al die verschillende incarnaties van wat eigenlijk steeds dezelfde band is. Maar je moet nu eenmaal gaan waar de muziek je naartoe leidt.’
Glen Hansard bracht onlangs zijn eerste solo-cd uit en dus prijkte enkel zíjn naam op de affiche. Maar in de praktijk stond de Ierse zanger met een XL-uitvoering van zijn oude groep The Frames op het podium. Samen gaven ze een concert van twee uur en drie kwartier dat geen moment verveelde.
Het optreden is al zo’n twee uur aan de gang wanneer uit het duister van de zaal een wanhopige meisjesstem weerklinkt. “Over vijf minuten moet ik er vandoor om mijn laatste trein te halen.”
Hansard: “Oké. Wat zou je nog graag willen horen?”
Meisje: “Falling Slowly”.
Dus fluit de artiest Lisa Hannigan, die eerder het voorprogramma heeft verzorgd, uit de coulissen en samen schudden ze een sobere akoestische versie van het bewuste nummer uit hun mouw. “Het duurt slechts drieënhalve minuut, dus dat haal je nog wel.”
Het tekent Glen Hansard ten voeten uit. De 42-jarige ex-busker speelt, sinds zijn acteerprestatie in de film ‘Once’ en zijn Academy Award voor ‘Falling Slowly’ weliswaar voor volle zalen, maar dat is niet altijd zo geweest. Met The Frames, een band die haast uitsluitend briljante platen heeft gemaakt, hengelt hij al twee decennia tevergeefs naar commercieel succes. En hij beseft als geen ander dat hij zijn huidige positie uitsluitend dankt aan de fans die hem al die tijd trouw zijn gebleven.
Waarom dus vasthouden aan een uitgekiende setlist, als je één van hen gelukkig kunt maken? Heeft hij een kwartier eerder ook al geen drie jongedames uit het publiek uitgenodigd om de harmonieën van ‘High Hope’ mee te komen zingen?
Dynamisch en soulvol
Het wordt een gevarieerde avond, waarop niet alleen werk uit het onlangs verschenen ‘Rhythm and Repose’, maar ook gloednieuwe songs, publieksfavorieten van The Frames en The Swell Season en een handvol verrassende covers de revue passeren.
Naast zijn strijdmakkers van het eerste uur heeft Hansard drie strijkers (de dag zelf in Brussel gerecruteerd) en drie blazers meegebracht, zodat in het KC een twaalfkoppig gezelschap in de schijnwerpers staat. En ook al is dit de slotavond van zijn Europese tournee, de zanger wordt door zijn medestanders nog steeds aangenaam verrast.
“That sounded great, guys”, zegt hij, na de behoedzame opener ‘The Storm, It’s Coming’, waarin hij zelf net de pianotoetsen heeft beroerd. Ook ‘Talking With The Wolves’ en ‘Philander’ klinken dynamischer, kleurrijker en soulvoller dan de recente plaatversies.
Zijn songs, waarin de liefde woedt als een slopende ziekte, klinken simpel en vaak ondraaglijk triest, maar op het podium toont Glen Hansard zich een grapjas die het serieux van ‘Bird of Sorrow’ of ‘Love Don’t Leave Me Waiting’, voortdurend ondergraaft met zelfrelativerende oneliners. Tegelijk weet hij dat, na stilte, een storm zoveel heviger raast. Dus gaat, binnen de grenzen van één liedje, schuchter geprevel niet zelden over in een emotionele uithaal die je nekhaartjes pal overeind doet staan.
Zo zit de avond vol momenten die je zou willen inlijsten om ze voor altijd te bewaren. Zoals de manier waarop Hansard, tijdens zijn akoestische solosetje, het publiek tot een prachtige samenzang beweegt in ‘Back Broke’, zijn innerlijke demonen uitdrijft in ‘Leave’ of het van REM geleende ‘Hairshirt’ enkel met behulp van een mandoline en een stem tot een beklemmende ervaring maakt. Soms laat de artiest wel eens een steekje vallen: Van Morrisons ‘Astral Weeks’ wordt genekt door teveel overacting en gratuite krachtpatserij, maar dergelijke momenten zijn gelukkig schaars.
Explosief
The Frames, die zich de hele tijd dienstbaar hebben opgesteld, mogen eindelijk los in ‘Fitzcarraldo’, een auditieve draaikolk waar niemand verweer tegen heeft, het explosieve ‘Revelate’ en het ingetogen ‘Star Star’, dat naar goede gewoonte overgaat in ‘Hotellounge’ van dEUS en eindigt met een citaat van Sparklehorse. Hopelijk laat een nieuwe cd van de groep niet al te lang meer op zich wachten. De vorige dateert al uit 2006.
Tijdens de bissen zoekt Hansard de rand van het podium op voor een onversterkt gespeeld ‘Say It To Me Now’ en krijgt hij het gezelschap van violist Colm Mac Com Iomaire met het oog op ‘Gold’ van Interference. Vervolgens bijt de groep zich vast in de springerige Motownsoul van Marvin Gayes ‘Baby Don’t You Do It’ , maar dan zoals die destijds gespeeld werd door The Band, en demonstreert Glen Hansard hoe uitbundig hij wel kan dansen.
De sfeer wordt nog informeler wanneer Lisa Hannigan met haar ukulele opduikt en de hele zaal het, tijdens de Rodgers & Hartklassieker ‘Blue Moon’, op een vingerknippen zet. Met een doorvoelde uitvoering van Bruce Springsteens ‘Drive All Night’ en, in de staart, verwijzingen naar songs van Mic Christopher, John Hiatt en The Clancy Brothers, trekt de zanger een elegante streep onder een concert dat stilaan marathonproporties begint aan te nemen. Memorabel? U zegt het!
Dirk Steenhaut
DE SETLIST: The Storm, It’s Coming / Talking With The Wolves / Love Don’t Leave Me Waiting / Philander / When Your Mind’s Made Up / Low Rising / Bird Of Sorrow / Leave / Back Broke / Hairshirt / Astral Weeks / High Hope / Moving On / This Gift / Falling Slowly / Fitzcarraldo / Revelate / Star Star +Hotellounge + The Most beautiful Widow In Town / Song Of Good Hope // Say It To Me Now / Gold / (Baby) Don’t (You) Do It / Blue Moon / Drive All Night + Heyday + Feels Like Rain + The Parting Glass.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier