Gent Jazz dag 6: ambachtslieden op het podium

Spreek tegenwoordig niet meer van Bony King of Nowhere, maar van Bony King. De inspiratie voor de originele bandnaam werd gehaald uit een nummer van Radiohead, van wie frontman Bram Van Parys een grote fan is, maar verdere gelijkenissen hoeft u niet te zoeken. Bony King grossiert in bluegrass en folk, op zijn laatste album Wild Flowers zelfs meer dan ooit tevoren. De plaat werd opgenomen in LA en dat is er aan te horen. Na een rustig openingskwartiertje zet Bony King de subtiele kadans van Wandering Light in. Een licht briesje blaast door de tent van Gent Jazz, we sluiten de ogen en wanen ons even cruisend op de Amerikaanse highways. Raampjes open en radio luid. Ondertussen schuifelt het publiek stilaan de zaal in. Hier en daar waagt een koppel zich aan een dansje. Een slow, wel te verstaan. Bony King brengt het soort muziek waar je graag bij mag dromen en zachtjes heupwiegen. Knap vakmanswerk, goeie band, straffe stem: er valt weinig af te dingen op een show van Bony King. Het enige wat we soms missen bij deze getalenteerde Gentenaar is urgentie en vuur. Dat lijkt hijzelf ook te beseffen en gelukkig zorgt Van Parys voor genoeg afwisseling in zijn setlist, nu eens traag (Sad Rosanne), dan wat meer uptempo met een heerlijke steelguitar, straight out of the swamps (One more night). Halverwege de set introduceert hij zijn gitarist Gertjan Van Hellemont en pianiste tevens levensgezelling Cleo Janse als backing vocals in een close harmony. Ze brengen samen Sweet Love, terwijl Cleo haar dierbare teder aankijkt en haar verliefde adem mee de microfoon inblaast. Een mooi moment.

Wanneer Bony King vervolgens Sad Rosanne aankondigt, draagt hij zijn hit op aan de jonge, adolescente vrouwen in de 21^ste eeuw. Eindigen doet hij met At the Gates of Town, één van zijn beste nummers, internationale klasse. Gedurende iets meer dan een uur etaleerde Bony King andermaal zijn talent, maar dat er van de toehoorders geen reactie komt bij het aankondigen van zijn laatste nummer, is (helaas) misschien illustratief voor de impact van zijn muziek. Of het lag aan het vroege aanvangsuur, dat kan ook natuurlijk.

Alleen al bij het betreden van het podium oogstte Ginger Baker meer applaus en reactie dan Bony King. Niet onlogisch gezien ’s mans reputatie: de drummer aller drummers. De man achter absolute classics als Sunshine of your Love en Crossroads, hits van de voormalige supergroep Cream. Maar ook: een onmens. Onvoorspelbaar, agressief, onrespectvol. Checkt u gerust eens de uitstekende documentaire Beware of Mr Baker. Dat Ginger Baker op zijn 75^ste weer de hord op trekt, heeft alles te maken met financiële noodzaak, nadat zijn investeringen in het fokken van paarden niet al te rendabel bleken. Wat kan hij live nog brengen? Dat was de vraag waar vele fans een antwoord op zochten.

Netjes op tijd verscheen Ginger Baker op het podium, als laatste van vier, in een trage maar zelfzekere tred. Al snel wordt duidelijk dat Ginger Baker op zijn 75^ste lang niet meer de drummer is waar Animal van de Muppets op geïnspireerd werd, but can we blame the guy? Gezien de enthousiaste drugsconsumptie gedurende zijn carrière en wankele gezondheid is het überhaupt al een mirakel dat hij nog leeft, laat staan live drumt. Het zijn anno 2015 dan ook zijn bassist Alec Dankworth, percusionnist Abass Dodoo en vooral zijn saxofonist Andy Sheppard die het optreden dragen. Het eerste half uur van de show staat volledig in het teken van de introductie van de band, waarbij elk van de drie voorgenoemde leden de ruimte krijgt zich te profileren met een solomomentje. Mr Baker zelf houdt het bij rustig ondersteunen.

Halfweg de set gaat met Ginger Spice, uit 1980, voor het eerst het vuur aan de lont. De Afrikaanse ritmes die Abass Dodoo uit zijn congas tovert, voeren je zo mee naar het Nigeria van Fela Kuti. Het publiek reageert enthousiast en uit zijn waardering voor de Jazz Confusion.

Baker zelf profileert zich voornamelijk met zijn bindteksten. “I’m 75 and still alive”, lijkt hij de dood in het gezicht uit te lachen. Om er dan goudeerlijk aan toe te voegen: “I’m getting too old for this. Luckily we do this very slow.” Vervolgens wordt Cyril Davies ingezet, een ode aan de veel te vroeg overleden Britse bluesmuzikant. Een zeer herkenbaar deuntje met een mooie rol weggelegd voor Dankworth op contrabas en Sheppard op sax.

Na amper veertig minuten vindt Ginger Baker, die kampt met artritis, het welletjes geweest en gooit zijn drumsticks in het publiek. Bij het verlaten van het podium dondert hij weinig elegant van het verhoogje waar zijn drum op staat. De man lijkt uitgeput, plots zie je niet langer het muziekicoon, maar een doodgewone man die zich geconfronteerd ziet met de beperkingen van zijn ouderdom. Percussionist Abbas helpt hem snel weer overeind en probeert vervolgens het publiek gedurende enkele minuten warm te houden voor een laatste nummer. Dat wordt een emotioneel Why?. “I wrote this song recently, some 59 years ago”, grijnst Ginger Baker eerst nog, om vervolgens een kant te tonen die we zelden of nooit van hem zien: die van de emotioneel fragiele ‘mens’. “Al heel mijn leven overkomt mij het ene drama na het andere. Drie dagen geleden werd mijn zus in het ziekenhuis opgenomen met kanker”, vertelt hij, met een lichte knik in zijn grauwe stem. “Ik vraag me dan altijd af: Why?”

Een aangrijpend einde van een behoorlijke set, al was dat meer te danken aan de overige bandleden dan aan Ginger Baker zelf. Gezien zijn gulheid op het podium lijkt de levende drumlegende dat zelf ook te beseffen.

Reeds om 20u30 was het tijd voor de headliner van de avond: Van The Man! Volgende maand wordt de Noord-Ier zeventig, terend op een back catalogue van meer dan veertig platen, die bovendien nog eens zowat alle genres omhelst. Afgaande op zijn recentste worp Duets: Re-working the back catalogue waren we eerlijk gezegd wat bevreesd voor een al te gezapig concert, bovendien is de live-reputatie van de man ook niet onbesproken. De ene keer fenomenaal, de andere keer ongeïnspireerd.

Al snel blijkt onze vrees ongegrond. Al na een kwartier zegt een fan naast ons: “95 procent van zijn optredens zijn bagger, maar we zitten gelukkig in die andere vijf procent.” Van Morrison -zwart maatpak, stijlvolle hoed en zonnebril, gouden microfoons- start de set met een solo op saxofoon en zet daarna de toon met Close Enough for Jazz, een minder bekend maar niettemin swingend nummer uit Too long in Exile uit 1993. Van The Man zal overigens gedurende de hele set afwisselen tussen verschillende periodes en genres. Zelden met evidente keuzes -enkel Themklassieker Baby Please Don’t Go, het elegante By his grace (beide al vroeg in de set) en afsluiter Gloria zijn echte publieksfavorieten- maar een perfect uitgestippelde wandeling door zijn rijk gevulde carrière.

Opvallend hoe goed bij stem Van Morrison op zijn gezegende leeftijd nog is. Zeker naar het einde van het optreden etaleerde hij gretig zijn meesterschap door in Ballerina (uit Astral Weeks) te goochelen met toonladders op een manier waar jonge souldiva’s een arm voor zouden geven. Ook in And the healing has begun (uit 1979) doet hij dat. Je staat er met open mond naar te kijken. Een cover van It’s all over now, Baby Blue van Bob Dylan oogst al even veel applaus. Ook op mondharmonica, sax en gitaar toont Van The Man zijn klasse.

Anderhalf uur lang trakteert de Noord-Ier Gent Jazz op muzikale hoogstandjes, maar veel moeite om contact te zoeken met zijn publiek doet hij niet. Jammer, want ondanks de vier sterren die bij dit concert horen, had wat meer interactie voor een vijfde kunnen zorgen. Al het festivalterrein verlaten terwijl je band met een uitgerekte jam op Gloria de tent in lichterlaaie zet, getuigt van weinig respect voor de fans die een (duur) ticketje kopen voor je show. Maar voor de rest: prima gedaan, Van!

Setlist: Close enough for jazz/ By his grace/ Carrying a torch/ Baby please don’t go/ I believe to my soul/ Moondance/ Days like this/ Precious time/ Tore Down a la Rimbaud/ Enlightenment/ I just wanna make love to you/ God shines his light/ Think twice before you go/ It’s all over now, Baby blue/ The healing has begin/ Help me/ Ballerina/ Gloria

Tekst: Matthias Stockmans

Foto’s: Jef Boes