Gent Jazz (dag 5) : Interpretatieve dans en smeltende ijspegels

Een overzicht van de geslaagde en minder geslaagde optredens van de vijfde dag van Gent Jazz.

Olafur Arnalds (*): Smeltende ijspegel

‘Ik heb een nieuwe plaat die heel toepasselijk ‘For Now I Am Winter’ heet’, dat was zowat het meest gevatte commentaar dat weerklonk uit de mond van de verder eerder weinigzeggende IJslander Olafur Arnalds (‘This is called ‘Beth’s theme’ because it’s the theme of Beth’? Dan kan je beter zwijgen.) Arnalds, die zo nu en dan enkele toetsen op een piano aanraakt en zich daarbij laat omringen door al even zwijgzame strijkers, heeft zich op zijn nieuwe plaat inderdaad bediend van galmende genreclichés uit de ‘sound fx’-subfolder genaamd ‘winter’. Als pianoklanken als waterdruppels uit elkaar spatten en elke drumbeat secondenlang blijft nagalmen, dan zien mensen blijkbaar collectief de sneeuwvlokjes dwarrelen. Helaas waren die gisteren in de bloedhete tent van een zonovergoten Gent Jazz al gesmolten lang voor ze onze tong raakten, en had het concert de spanningsboog van een smeltende ijspegel. Dan hadden we toch minstenzzzz… Zzzzz. Zzzzzzzz.

Melanie De Biasio (*): Interpretatieve dans

Gelukkig was er toen Melanie De Biasio, al maanden in alle vaderlandse media omschreven als een geheel onterecht niet onmiddellijk wereldberoemd geworden en op Werchter door parelblinde zwijnen heel onheus behandelde zangeres van meeslepende jazzballads. Op Gent Jazz, voor een nochtans aandachtig en na afloop enthousiast applaudisserend publiek, werd ons plots redelijk duidelijk waarom: ook zij specialiseert zich blijkbaar in betekeniszwangere stiltes, van context voorzien door bevreemdende armbewegingen waar een onfortuinlijke eurosongkandidaat levenslang om zou worden uitgelachen en een voorovergebogen wiegen dat chronische buikkrampen deed vermoeden. Wie een volledige set speelt waarin het geduld van de mensen zo op de proef wordt gesteld, zonder dat de eventuele emoties zelfs maar de eerste rijen bereiken, en wie erin slaagt ‘Afro Blue’ af te werken zonder zelfs maar de suggestie van swing, die wacht een mooie carrière als producent van cd’s die hippe oudere dames mee op busreis nemen, maar daar blijft het dan ook bij.

Ludovico Einaudi (**): Mooie muziek

Wij zijn nogal op dreef zeg, gaan we die brave Ludovico Einaudi nu ook nog afbreken? Dat zou niet echt sympathiek zijn, want de muziek die de pianist en zijn muzikanten gisteren de grote tent in toverden heeft vast heel wat aanwezigen een prachtige avond bezorgd. De man maakt ook echt ‘mooie’ muziek, die ver weg blijft van overbodige bombast en precies weet waar de gevoelige snaren van het grote publiek zich bevinden. Ondergetekende zou dan ook niet durven beweren dat Einaudi hem nooit onverhoeds bij de strot zal grijpen, op een emotioneel wankel moment. Maar hoewel het op zich geen slecht idee was om een avond te wijden aan dit genre (al was er mogelijk vanwege het zonnige weer de hele avond erg veel geroezemoes), we zijn van Gent Jazz beter gewoon dan vaardige vaklui. En als u het ons vraagt zitten de uitverkoopbakken vol met dit soort easy listening. Noem ons een Meuris, als u wil, maar wij horen echt het verschil niet.

Julia Holter (***): Onheus behandeld

Concertrecensenten en hun verborgen beweegredenen, een mens kan er vast een boek over schrijven. Zaten wij gisteren zelf met iets in onze maag misschien, dat we iedereen hier zo neersabelen? Wel, we hebben ons gisteren echt verveeld en geërgerd tijdens de concerten in de grote tent, eerlijk waar. Maar wat er zich op de Garden Stage afspeelde heeft daar wel een schepje bovenop gedaan. Daar speelde namelijk een jonge artieste, Julia Holter, met een fantastische nieuwe plaat onder de arm, in een ongezellige witte tent voor een publiek dat zich op een receptie waande. Dat is het opzet van die stage, en bij de jolige jazzbands van vorige week, die voor een gezeten publiek mochten spelen, werkte dat ook. Maar haar hoogst fascinerende muziek, die in elk nummer meer ideeën verbergt dan we in de volledige sets van de andere artiesten die we vandaag ondergingen vermoeden, vervloog in deze omstandigheden, en dat was doodzonde. Misschien volgend jaar een chill-outtent voorzien voor nonkel Ludo en tante Melanie, en de echte artiesten op het hoofdpodium zetten? (TV)