Gent Jazz, dag 5: Het perfecte optreden van Lianne La Havas, de stralende soul en potige r&b van Jill Scott

Lianna La Havas © Wouter Van Vaerenbergh

Muzikale diversiteit troef tijdens het tweede festivalluik van Gent Jazz. Lianna La Havas trakteerde donderdag op een perfect optreden – perfect gezongen en perfect gebalanceerd. Headliner was Jill Scott. Wat een stem. Wat een uitstraling.

ALA.NI: love songs op een dimmer (***)

‘I mostly sing love songs – I mean, what else is there to sing about? Donald Trump? The Brexit?’ Ze heeft haar prioriteiten goed op een rijtje, de Londense zangeres Ala.Ni.

Een paar uur voor er opnieuw rampberichten binnenlopen, zong de voormalige achtergrondzangeres van Damon Albarn liedjes over de liefde, en eentje over de dood – ‘It’s a positive song about death though’ – alsof er geen vuiltje aan de lucht is.

Enkel begeleid door een akoestische gitaar, en gewapend met een flinke dosis spontane naturel, mikte mooie Ala.Ni pijltjes door het midden van ons hart. De gespeende naïviteit van Julie London, gecombineerd met het rijke stemregister van Minnie Ripperton, het is een samenstelling die kan tellen.

Bovendien beschikte de dame over een flinke dosis relativeringsvermogen en een ontwapenende lach. Het verre van talrijk verzamelde publiek liet zich dan ook gewillig inpakken door haar love songs op een dimmer, en wanneer ze ook zelf de gitaar ter hand nam bleek Ala.Ni behalve zwoele jazz ook folk en gospel tot in de fijnste puntjes te beheersen. Als toemaat speelde ze een cover van Richie Havens, nog zo’n menger van genres die de passie preekt. Een mooi eerbetoon aan de voormalige, en intussen betreurde, opener van Woodstock.

The James Hunter Six: rhythm & blues met ruitjes (***)

Gent Jazz, dag 5: Het perfecte optreden van Lianne La Havas, de stralende soul en potige r&b van Jill Scott
© Wouter Van Vaerenbergh

Van Morrisson is geen aangename mens. Een zuurpruim, een brombeer, een nukkig genie – maar ook de ontdekker van ene James Hunter, een blanke, Britse bonk met een stem die zwart ziet van vele jaren het Engelse pubcircuit plat te spelen.

Hunter – een viriele kerel van 53 – zong ooit backing vocals voor Van The Man, en die vond zichzelf bereid tot een wederdienst op het album Believe What I Say, uit 1996. Maar het is pas sinds het New Yorkse label Daptone Records (zie Sharon Jones, Lee Fields, Charles Bradley en The Budos Band) James en zijn ruige r&b ontdekten dat de man zijn spotlight gevonden heeft. Nu ook op Gent Jazz.

Je zou er meteen een pint of twee, drie mee gaan pakken, met Hunter en zijn zeskoppige begeleidingsband. Ze drinken iedereen onder tafel, vermoed ik, maar vanavond stonden ze strak in het geruite hemd. Hetzelfde hemd dat Hunter droeg op Primavera Sound, het Catalaanse festival waar ie enkele maanden geleden met de zon in de ogen moeiteloos een horde hipsters inpakte.

Met de ogen dicht, of met de rug gedraaid, zou je af en toe zweren dat Ray Charles gereïncarneerd is, wanneer Hunter z’n impressionante klep opentrekt. Twee saxofonisten, een handlanger op een antiek orgel, een contrabassist en een gitarist maken die illusie compleet. Swingen en shaken doen ze, en op een verdomd besmettelijke manier. Schwung in de tent, en dat al om half zeven, vóór die andere variant op r&b aan de beurt is.

Lianne La Havas: de meerderheid heeft gelijk (***)

Het zal nooit dikke mik worden tussen mij en Lianne La Havas. Het meisje heeft troeven, zoveel is zeker. Ze beschikt over pakken présence, heeft een goede stem en speelt een aardig stukje gitaar. Maar ik geloof La Havas niet, een marionet waarbij te veel touwtjes in andere handen zijn. Het is slechts één mening, en één die haar vele fans worst zal wezen. Bovendien is de Britse met Jamaicaanse en Griekse roots een begenadigd performer, bijgestaan door een goed geoliede liveband.

Lianna La Havas
Lianna La Havas© Wouter Van Vaerenbergh

De op vele FM-frequenties grijs gedraaide hit Forget zat vroeg in de set en werd luidkeels meegezongen. Een trend die zich voortzette tijdens het verdere verloop van haar performance, een optreden dat perfect verliep – perfect gezongen en perfect gebalanceerd. Voor weerhaakjes moest u elders in de stad zijn, en zoals Trixie Whitley me ooit toevertrouwde, tijdens een optreden van La Havas: ‘perfectie is saai’. Honderden andere mensen waren een compleet tegenovergestelde mening toegedaan, en voor een keer – het doet geen pijn – leg ik me graag neer bij de meerderheid. Alleen, die cover van Aretha Franklins (You Make Me Feel Like) A Natural Woman had écht niet gehoeven. Een kleine steekproef bracht trouwens aan het licht dat slechts één op de zes toeschouwers de originele performer wist te noemen van die klassieker. Dit geheel terzijde.

Jill Scott: stralende soul en potige r&b (****)

Jill Scott
Jill Scott© Wouter Van Vaerenbergh

Ze maakte met Experience: Jill Scott 826+ vijftien jaar geleden één van de beste livealbums in het hedendaagse r&b-genre: Jill Scott, voormalig ijsjesventer maar al sinds het jaar 2000 een zangeres van formaat.

Wat een stem. Wat een uitstraling. Scott (44) stráált wanneer ze op een podium staat, en wordt terecht aanzien als één van de beste zangeressen van haar generatie. Met dat impressionant afrokapsel kan je er ook onmogelijk naast kijken, mocht je dat willen. Voor het hoofdpodium van Gent Jazz vonden we daarvoor alvast geen enkele kandidaat.

Ooit debuteerde ze in de rangen van The Roots, dat befaamde hiphoporkest onder leiding van drummer Questlove, een man met een oog en een oor voor talent. Tegenwoordig staat Scott helemaal zelf haar mannetje, en draaide ze quasi elke toehoorder moeiteloos rond haar vingers. Met uitzondering van het veertien jaar oude, en onverslijtbare Gimme deed ze dat zelfs zonder hits.

Dat Gent Jazz tijdens haar tweede festivalluik steeds minder inzet op jazz is al enkele jaren een feit. Sommige criticasters vinden dat het festival daarmee haar ziel verkoopt. Maar zij hebben waarschijnlijk de soul van Jill Scott gisteren niet gehoord.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content