Wie op zoek was naar een energieke hiphopshow vol agressieve beats en hooks om mee te schreeuwen, kon dinsdag beter wegblijven van de Botanique. Voor het betere rapwerk over bezwerende beats was u bij Armand Hammer echter aan het juiste adres.
Afgelopen dinsdag sierde Armand Hammer het podium van de Rotonde in Le Botanique. Nee, niet de beruchte Amerikaanse zakenman die bekend stond als ‘Lenin’s favorite capitalist’. Ook niet diens kleinzoon, acteur Armie Hammer die in ongenade viel na beschuldigingen van seksueel misbruik en kannibalisme. Wel de alliantie tussen Billy Woods en Elucid, twee van de meest maatschappijkritische rappers die de ondergrondse scene momenteel kent. Het werd een avond vol snijdende hiphop, zonder franjes en met veel ijzersterke raps.
Jonge soulwolf
Opwarmer van dienst was Fly Anakin, die er zijn ‘debuutalbum’ Frank kwam voorstellen. We schrijven debuutalbum tussen aanhalingstekens, want tussen 2014 en 2020 bracht de jonge rapper al tien platen uit. Al ging het toen vaak om samenwerkingen met andere artiesten als Pink Siifu en Big Kahuna OG.
Semantische discussies terzijde, Frank werd voor de eerste keer de Belgische lucht in gestuurd. In interview liet Fly Anakin weten dat de plaat een ode was aan de soul en r&b waarmee hij opgroeide. Dat werd al meteen duidelijk nog voor hij zelf op het podium stond, toen zijn dj enkele zijdezachte soulnummers draaide ter opwarming. Toen de rapper zelf ten tonele verscheen, waterfles in elke hand en joint in de mond, had hij er duidelijk zin in. Zijn muziek deed denken aan de manier waarop Kanye West vroeger zo goed soulklassiekers kon samplen, maar dan gebracht door een vrolijke Earl Sweatshirt. Een andere logische referentie was Madlib, die al meerdere nummers produceerde voor Fly Anakin.
Veel meer dan wat viben op het podium en zijn raps brengen deed Fly Anakin niet, maar toch toonde hij zich een goeie publieksmenner. Hij hield het publiek aandachtig door enkele grappige anekdotes te vertellen tussen de nummers, of door gespeeld wantrouwig te reageren op de olijven die een fan hem aanbood. Verder knikte ieder hoofd in de Rotonde gemoedelijk mee op de soulvolle beats, al verschoof de focus doorheen de show richting vagere, abstractere beats die al meer aan het hoofdprogramma deden denken. Met zijn 28 jaar heeft Fly Anakin nog een hele carrière voor de boeg, en er zouden wel eens erg interessante dingen uit kunnen komen.
Geen poespas
Echt doorbreken bij een groot publiek deden de heren van Armand Hammer nooit, maar we kunnen gerust van cultlegendes spreken. Bovendien zijn het ondertussen oude rotten in het vak. Elucid bracht zijn eerste album uit in 2002, Billy Woods debuteerde het jaar daarna. In de Botanique had het duo dus niets meer te bewijzen, en het duo liet de muziek voor zichzelf spreken. Zonder veel boe of ba verscheen Elucid op het podium om het eerste nummer in te zetten, twee minuten kwam Woods hem al ijsberend vergezellen.
Bij jonge rappers ligt de nadruk tijdens hun liveshows voornamelijk op het creëren van hype. Zelfs artiesten die op plaat rustiger klinken, zorgen op het podium voor wat extra energie om moshpits te creëren. Niets daarvan bij Armand Hammer. Geen ratelende hihats, geen aangedikte bassen, zelfs geen dj: Elucid liet op zijn dooie gemak zelf de beats uit zijn laptop schallen. Hoogstens gingen de heren elkaars raps aanvullen om een zekere dynamiek te creëren, voor de rest wilde het duo vooral dat het publiek echt naar de kalme, sjamanistische raps zou lúisteren.
De duistere kant van Spongebob
Het is namelijk een hele boterham die Woods en Elucid in hun teksten serveren. Racisme, politiegeweld, uitbuiting,… het zijn maar enkele thema’s waarvan alle aspecten belicht worden in hun songs. Zelfs een nummer met de titel Spongebob blijkt uiteindelijk over post-traumatische stressstoornis te gaan. Wanneer Charms eindigt met een citaat van Amerikaanse mensenrechtenactiviste Audre Lorde gingen beide heren hurken om alle aandacht op de woorden te vestigen. Wanneer Woods even niet moest rappen, liep hij rustig rondjes rond de dj-tafel om Elucid te laten prediken.
Qua showgehalte bleef het dus beperkt, al namen de heren af en toe toch de tijd om het publiek toe te spreken. Vooral de geluidsman van de Botanique werd ruimschoots bedankt, maar ook de aanwezigheid van het publiek werd geapprecieerd. Daarnaast bleken de heren niet humorloos te zijn. Woods leek buitenproportioneel blij te zijn om te kunnen rappen in een draadloze microfoon, die hij op zijn andere Europese toerdata blijkbaar nog niet gezien had. Cynischer werd het dan weer toen hij ‘Belgium is a great place to bring this song’ zei, net voor hij Wharves inzette, een nummer over Europese kolonisatie en de dehumanisatie van de Afrikaanse bevolking.
Uniek minimalisme
Geen poespas, geen trapbeats, de raps voor zichzelf laten spreken. Er was slechts één aspect dat verried dat we niet naar een oldschool show in de eighties stonden te kijken: Armand Hammers neus voor bezwerende beats. De aandacht opeisen deden ze niet, maar toch was het genieten van de vormloze beats van onder meer The Alchemist en Kenny Segal. Bevreemdende synthesizers, narcotische saxofonen, griezelige geluidstapijten,… Allen passeerden ze de revue. Minimalistisch genoeg om de aandacht niet van de teksten te stelen, uniek genoeg om Armand Hammer een speciaal project te maken.
En zo zagen we in de Botanique een hiphopshow zoals u ze niet vaak meer treft. Wie ‘echte hiphop’ al dood verklaarde, heeft bij deze enkele nieuwe discografieën om uit te spitten.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
