Few Bits (en Kite Base) in de ABClub: De Belgische helden van de blogosfeer

Girl Power troef in de ABClub, want met het duo Kite Base, een afsplitsing van Savages, en Few Bits, de groep van zangeres Karolien Van Ransbeek, stond de avond volledig in het teken van het dubbele X-chromosoom. Resultaat: een dubbelconcert dat boeide van de eerste tot de laatste noot.

Savages zijn dezer dagen behoorlijk hot. We hadden dus wel wat volk verwacht voor het eerste Belgische optreden van Kite Base, een project waarin Ayse Hassan, de bassiste van de groep, haar krachten bundelt met zangeres, bassiste en synthspeelster Kendra Frost. Helaas, beide dames moesten hun ding doen voor een kleine vijftig toeschouwers. Veel media-aandacht heeft Kite Base natuurlijk nog niet gehad. De tandem heeft tot dusver slechts twee singles uit en op YouTube vind je voorts nog een prima cover van ‘Something I Can Never Have’, een door Trent Reznor zelve geprezen cover van Nine Inch Nails. Het langspeeldebuut, ‘Latent Whispers’, wordt pas in de loop van mei in de winkels verwacht, maar dat belette Hassan en Frost niet om al even de temperatuur te komen opmeten.

Kite Base is niet het eerste duo dat zich van twee bassen bedient. Tijdens de eighties gaven Mike Watt (Minutemen, fIREHOSE) en diens vrouw Kira Roessier (Black Flag) al het goede voorbeeld met Dos. De Britse dames delen dezelfde postpunkroots, al is hun basspel toch vooral beïnvloed door dat van Peter Hook van Joy Division en New Order. In de AB bleek hun sound een kruising te zijn van dansbare elektronica, post-industrieel gerammel en minimalistische maar melodieuze pop. Dat laatste lag vooral aan de even zuivere als catchy zangpartijen van Kendra Frost in ‘Soothe’ en ‘Transition’. Kite Base bediende zich van even nerveuze als pulserende computerbeats en van fuzzpedaaltjes, waar vooral het potige ‘Grids’ zijn overstuurde karakter aan ontleende. De korte set eindigde met ‘Dadum’, dat beurtelings deed denken aan PJ Harvey en Siouxsie & The Banshees. Onze eerste indruk: tamelijk onweerstaanbaar.

Geen muurbloempjes

De Antwerpse Few Bits kregen de eer de hoofdvogel af te schieten en dat deden ze voor een intussen volgelopen zaal. Terecht, want hun dromerige indiepop met psychedelische invloeden wordt ook buiten onze landsgrenzen prima ontvangen. De groep maakte al een goede beurt op The Great Escape in Brighton, South By South West in Austin, Texas en CMW in Toronto en werd in de Angelsaksische wereld al op heel wat lovende recensies getrakteerd. Evan Dando van The Lemonheads outte zich als fan en Few Bits mochten ook al als opwarmer dienst doen voor Sophia, Vampire Weekend en The War on Drugs. Bovendien waren ze één van de meest geblogde bands van het afgelopen jaar. Volgens The Hype Machine gaven ze daarbij artiesten als Anderson.Paak, DIIV of Local Natives vrolijk het nakijken.

Spilfiguur van Few Bits is zangeres en liedjesschrijfster Karolien Van Ransbeek, wier autobiografische nummers het midden houden tussen droompop, broze indierock en alt.country. Wie goed luistert, ontdekt raakpunten met Mazzy Star, Beach House, Lisa Germano of een ninetiesband als Belly, maar dat zijn slechts wegwijzers voor wie haar werk nog moet leren kennen. Van Ransbeek beschikt over een heldere, kwetsbare stem en een mijmerende voordracht en laat zich bijstaan door een voortreffelijke vijfkoppige band, met oude bekenden uit The Go-Find, Admiral Freebee en Star Club West. Soms hoorde je in de AB vier gitaren tegelijk, wat garant stond voor een robuust geluid waarin al eens buiten de lijntjes werd gekleurd. Het springerige ‘Set You Free’, het dynamische ‘Big Sparks’ en het gespierde ‘The Wolves’ gaven alleszins aan dat we niet met muurbloempjes te maken hadden.

Verstild

Few Bits hadden ook gelaagde, subtiel gerarrangeerde popsongs in de aanbieding, zoals ‘Starry Eyed’, het intimistische ‘One Night Friend’ en het euforische ‘Summer Sun’. Op andere momenten, in ‘Days’ bijvoorbeeld, kwamen ze verstild en melancholisch uit de hoek. ‘Shell’ werd zelfs enkel gestut door twee akoestische fingerpickinggitaren. In ‘Anyone Else’ herinnerden de veelkleurige snarenweefsels aan The Smiths en ook tijdens ‘Do Your Best’ zouden we hebben gezworen dat Johnny Marr ergens in de coulissen stiekem stond mee te spelen.

Van de bissen onthielden we vooral het door Van Ransbeek solo gebrachte en in een bluesvibe gedrenkte ‘Pick You Up’ (“Dit is voor mijn mama”) en de grofkorrelige uitsmijter ‘Souvenir’. Als Few Bits tot dusver onder uw radar zijn gebleven, is het hoog tijd voor een inhaalbeweging. Haal hun twee cd’s in huis en ga de volgende keer gewoon zelf eens kijken. Want deze band vertoont internationale klasse en we zijn er van overtuigd dat hij voor de nabije toekomst nog heel wat betoverende momenten in petto heeft.