F.F.S. @ Pukkelpop: Enkel voor Franzsprekenden
Een Amerikaans artrockduo uit de seventies plus een populaire Schotse indierockband van vandaag: de fusie tussen Sparks en Franz Ferdinand, samen F.F.S., is even onvoorspelbaar als onwaarschijnlijk. Van de resulterende cd werden we zelf warm noch koud, maar live kreeg de ‘supergroep’ het publiek wel degelijk in beweging.
Op het eerste gezicht hebben Sparks en Franz Ferdinand weinig gemeen. Dat verklaart wellicht waarom hun samenwerking, die achter de schermen al een jaar of tien aan de gang is, lange tijd angstvallig geheim werd gehouden. Twee werelden die samensmelten: het is natuurlijk een prikkelend idee, maar zoals de plaat van F.F.S. al heeft bewezen, geeft het in de praktijk vooral aanleiding tot kitsch. Niettemin gaven we het gezelschap graag het voordeel van de twijfel, vooral omdat Alex Kapranos en de zijnen ons nog nooit eerder live teleur hadden gesteld.
Op het podium werden de zangpartijen niet alleen waargenomen door de frontman van Franz Ferdinand, maar ook opvallend vaak door gitarist Nick McCarthy en, uiteraard, Russell Mael van Sparks. Behalve uit nummers die het resultaat zijn van de F.F.S.-sessies, bestond de set ook uit klassiekers van beide bands afzonderlijk. De meest geslaagde momenten waren dan ook ‘Walk Away’, ‘Michael’ en ‘Take Me Out’, al jaren bekend bij Franztaligen, en ‘This Town Ain’t Big Enough For Both Of Us’, de bekendste song van Sparks, die, toen hij uitkwam in 1974, klonk alsof hij van een andere planeet kwam.
Monster met twaalf benen
Enige ironie was de heren niet vreemd. Daarvan getuigde de overtheatrale, naar flauwe Broadwaymusicals neigende suite ‘Collaborations Don’t Work’ of het al even tenenkrommende ‘When Do I Get to Sing ‘My Way”, waarin F.F.S. onderzocht hoe je de elektronische disco van Giorgio Moroder kon vermengen met een croonerballad. Het resultaat van dit laboratoriumexperiment: een afzichtelijk monster met twaalf benen. Op andere momenten neigden de nummers van F.F.S. (‘Police Encounters’, het als liefdesverklaring aangekondigde ‘Piss Off’) vervaarlijk naar Meatloaf en, voor alle duidelijkheid, in óns boekje is dat geen compliment.
Maar goed, niet àlles op Pukkelpop hoeft serieus te zijn. Het concert van F.F.S. draaide om frivoliteit en luchtig amusement en dat wist het publiek in de Marquee duidelijk te appreciëren. Toegegeven, tijdens ‘Call Girl’ en ‘Sõ Desu Ne’ lieten we ons bijna vermurwen. Al bij al beleefden we echter het meeste plezier aan het observeren van het uitdrukkingloze gezicht van toetsenman Ron Mael, een man die eruitziet als een bejaarde boekhouder op één of ander ministerie. Doorgaans vertrok de man geen spier, maar soms kon hij een glimlach niet onderdrukken en op een gegeven moment waagde hij zelfs een dansje op het podium. Werd het toch nog grappig.
Zoals gezegd, in muzikaal opzicht was dit project niet meteen een hoogvlieger. Maar als we ook een quotering mogen geven voor sfeerschepping, dan verdient F.F.S. zeker een vierde ster.
Dirk Steenhaut
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier