Het jubilerende EuroSonic lokte ook dit jaar weer een massa muziekliefhebbers en -professionals uit heel Europa naar Groningen. Die gingen in de clubs en zaaltjes van de binnenstad op zoek naar jong talent dat, wie weet, over een jaar wel de gevestigde festivalpodia weet in te palmen.
DA GIG: EuroSonic, een showcasefestival op diverse locaties in Groningen. Dag 2: 14/1.
IN EEN ZIN: Het leuke aan EuroSonic is dat je er de rocksterren van morgen vandaag nog op een klein podium en op spuugafstand aan het werk kunt zien.
HOOGTEPUNT: Yuck.
DIEPTEPUNT: Drie gemiste concerten, omdat de bewuste zalen zo vol waren dat je er zelfs met een schoenlepel geen extra toeschouwers meer naar binnen kreeg.
BESTE QUOTE van zanger Daniel Blumberg van Yuck: “Er is geen land waar we méér hebben gespeeld dan in Nederland. Je zou haast gaan denken dat we het hier leuk vinden.”
White Lies, Franz Ferdinand, Editors, het zijn slechts enkele bands die, kort na hun passage op EuroSonic, hun grote doorbraak mochten vieren. Dat is het leuke aan een showcasefestival: de rocksterren van morgen vallen er vandaag al te bekijken. Maar je moet geluk hebben natuurlijk, want de massale toeloop heeft ook zijn keerzijde. Soms is de zaal te klein en de belangstelling te groot, wat leidt tot lange wachtrijen en gefrustreerde bezoekers. Zo hadden we vrijdagavond ook de optredens van Nils Frahm, James Vincent McMorrow en Wolf People op onze wishlist staan. De securitymensen bij de ingang waren echter onverbiddelijk: “Vol is vol, meneer. Jammer maar helaas.” Dat probleem viel enkel te omzeilen door de hele avond voor hetzelfde podium te kamperen, iets wat toch een beetje tegen de geest van het festival ingaat. Gelukkig kregen we tijdens EuroSonic niet altijd het deksel op de neus, zodat we u ook enkele interessante nieuwe acts kunnen signaleren. Als daar zijn:
1. YUCK. Een groep die zichzelf Yuck (bwèkes!) noemt, neemt iedere potentiële criticaster al vooraf de wind uit de zeilen. Slimme lieden, die Britten, al viel er, wat ons betreft, sowieso weinig te morren over hun podiumprestatie. Het kwartet, ontstaan uit de as van Cajun Dance Party, brengt volgende maand op het Amerikaanse Fat Possum-label zijn titelloze debuut-cd uit en die is blijkbaar zelfs al naar het internet gelekt. Yuck speelt melodieuze fuzzpop, gedomineerd door even welsprekende als scherpgetande gitaren, maar stuurt daar op gezette tijden een fikse portie feedback doorheen. Dat de nummers uit hun set ons meteen vertrouwd in de oren klonken, kwam doordat ze zich wel heel nadrukkelijk spiegelden aan die van Dinosaur Jr, Teenage Fanclub en Swervedriver. Opgewarmde kost dus? Zeker, maar wél lekker. Vooral omdat de liedjes van Yuck goed in elkaar zaten, gelardeerd waren met meerstemmige samenzang en tegelijk strak en soepel uit de snaren werden geknepen. Eerder Yummie dan Yuck dus. Tip: doe je slabbetje om en trek op 28 februari naar de Brusselse Botanique. Smulpartij gegarandeerd.
2. SACRED ANIMALS. Over dit Ierse duo wisten we vooraf helemaal niets. We kwamen dan ook bij toeval op hun optreden terecht, omdat we een alternatief zochten voor het gemiste concert van Nils Frahm. Maar zie, soms wordt een mens aangenaam verrast: Sacred Animals serveerden fragiele, dromerige indiepop die verwantschap vertoonde met de veelkleurige miniatuurtjes van onze eigen Marble Sounds. Een zanger-gitarist, een drummer en een laptop die voor enkele bijkomende auditieve ornamenten zorgde, méér hadden Sacred Animals niet nodig om ons onverhoeds bij de strot te grijpen. De zanger droeg een Superman-t-shirt, maar dat zal wel een vorm van Ierse humor zijn geweest, want dit was beslist geen muziek die het moest hebben van een hoog testosterongehalte. Sacred Animals brachten onlangs al de beloftevolle ep ‘Welcome Home’ uit en die kan ons meer bekoren dan het verzamelde werk van Coldplay en Travis. Om maar te zeggen: ook in de zachte sector zijn er groepjes die het verschil kunnen maken.
3. JUNIP. Een beetje onopvallend is dit gezelschap uit Göteborg behoorlijk populair geworden. In die mate zelfs dat zijn optreden in Groningen werd vastgelegd door een televisieploeg. Junip bestaat al elf jaar, maar debuteerde pas enkele maanden geleden met ‘Fields’, een cd die door radiomakers niet echt gul met airplay werd bedacht. De belangstelling voor de groep is dus vooral te wijten aan de aanwezigheid van singer-songwriter José González, want dank zij twee succesrijke soloplaten weet die inmiddels behoorlijkwat volk op de been te brengen. Charisma heeft de man voor geen meter, maar zijn knappe akoestische gitaarspel maakt veel goed. Jammer dus dat juist die verrichtingen bij Junip vaak verdronken in het lawaai geproduceerd door de drummer en de percussionist. De songs van Junip klinken voller en ruimer gearrangeerd dan González solowerk en vertonen soms zelfs psychedelische trekjes. Toch kunnen we ons niet van de indruk ontdoen dan ’s mans songs indrukwekkender klinken wanneer ze in hun meest afgekloven en intimistische vorm worden gepresenteerd. Een klassieker als ‘Down the Line’ hebben we dit keer alvast niet gehoord. Zelf hebt u nog de kans de groep aan het werk te zien op 23 februari in Trix Antwerpen.
4. VILLA NAH. Retro leek tijdens de voorbije editie van EuroSonic hét sleutelwoord te zijn. Dat bleek al tijdens de set van Yuck, maar ook bij Villa Nah, een elektropopduo uit Helsinki, werd rijkelijk uit het verleden geput. ‘Origin’, de radiovriendelijke debuut-cd van de heren, is bijvoorbeeld zeer schatplichtig aan eightiesbands als OMD, Human League, Heaven 17,Depeche Mode en New Order. Geen samples dus, maar ‘in real time’ bespeelde synths, veel handclaps en laagdrempelige, catchy deuntjes die hen in Finland al een toptiennotering én in Engeland superlatieven van bladen als ‘NME’ en ‘Dazed & Confused’ opleverden. Ook op het podium bleek Villa Nah heimwee te hebben naar de new Romantics-periode. Alleen waren de heren geneigd onder ieder nummer een stereotiepe ‘four to the floor dancebeat’ aan te brengen, wat jammer genoeg een banaliserend effect had. Dan had housegoeroe Jori Hulkkonen, die hun cd producete, de zaken in de studio toch iets subtieler aangepakt. Niettemin zijn we ervan overtuigd dat liedjes als ‘Running On’ en ‘Ways to Be’ ook bij ons grote hits kunnen worden. Tenminste: als de bewakers van de ether een beetje meewillen.
Dirk Steenhaut
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier