Een nieuwe groep die al meteen de AB uitverkocht? In het geval van EL VY lag dat uiteraard aan de aanwezigheid van Matt Berninger, de zanger van The National. Naar de show in Brussel te oordelen, leverde zijn alliantie met Brent Knopf van Ramona Falls voorlopig echter weinig spectaculairs op.
DA GIG: EL VY in AB, Brussel op 7/12.
IN EEN ZIN: Wij hebben het grootste respect voor Matt Berninger, maar naar het matige concert in Brussel te oordelen wordt EL VY niet méér dan een onbeduidende voetnoot bij de biografie van The National.
HOOGTEPUNTEN: ‘Careless’, ‘It’s A Game’, ‘Return to the Moon’, ‘No Time to Crank the Sun’.
DIEPTEPUNT: De hemeltergend flauwe, totaal ongeïnspireerde cover van ‘She Drives Me Crazy’, ooit een hit voor Fine Young Cannnibals, en het rommelige ‘I’m The Man To Be’.
QUOTE van Matt Berninger: “Ik ben blij dan ik eindelijk nog eens in de AB mag staan. Ik heb hier in de voorbije jaren bijzonder fijne tijden beleefd.”
Zowat alle leden van The National houden er diverse nevenprojecten op na. Matt Berninger kon dus onmogelijk achterblijven. Twaalf jaar geleden raakte hij bevriend met Brent Knopf, wiens toenmalige band Menomena op dat moment met The National clubpodia, kleedkamers en een tourbus deelde. Beide heren spraken af ooit iets samen te gaan doen en ruim een decennium later is het er nu eindelijk van gekomen.
Op een bepaald moment begonnen ze digitale bestanden uit te wisselen en terwijl hij met zijn reguliere band op tournee was, begon Berninger de muzikale ideeën van Knopf van melodieën en teksten te voorzien. Die samenwerking op een lange afstand resulteerde onlangs in de cd ‘Return to the Moon’, een vrij luchtige, speelse indiepopplaat waarop de zanger meer dan ooit zijn frivole kant etaleert. De tragikomische songs klinken doorgaans verrassend funky en groovy en zijn beduidend minder melancholisch dan die van The National, maar moeten het helaas ook zonder de harmonische en melodieuze rijkdom van de broers Aaron en Bryce Dessner stellen.
Nostalgie
Op zich is het natuurlijk interessant de stem van Matt Berninger eens in een nieuwe context te horen. Brent Knopf zoekt als songwriter zijn toevlucht tot andere akkoorden, structuren en arrangementen. Dat leidt vaak tot contourloze, naar de eighties verwijzende funkpop die gezellig voorbij kabbelt maar zelden echt tot luisteren dwingt. Volgens Berninger zijn de teksten die hij voor EL VY schreef de meest biografische uit zijn carrière. Ze zitten vol verwijzingen naar zijn tienerjaren in Cincinnati, toen hij het gevoel had nergens bij te horen en troost vond in de muziek van The Beatles en The Minutemen. Vandaag lijkt zijn jeugd even ver verwijderd als de maan, wat meteen de cd-titel ‘Return to the Moon’ verklaart. “De plaat herinnert mij eraan hoe ik ben geworden wie ik vandaag ben”, zegt de zanger. Maar tegelijk beseft hij dat zijn nostalgische hang naar het verleden een vorm van zelfbedrog is. Want vroeger mochten de dingen dan wel simpeler zijn, ze waren zeker niet beter.
EL VY is een naam zonder betekenis, al dien je hem blijkbaar wél uit te spreken als een meervoud van Elvis (El Vaai, dus). Sinds Matt Berninger enkele jaren geleden van Brooklyn naar het zonnige Californië verhuisde, draagt hij bij voorkeur witte pakken en zo verscheen hij dus ook op het podium van de AB, met een bril en een baard om zijn nieuwe imago nog wat verder aan te dikken. Brent Knopf speelde afwisselend gitaar en keyboards en de groep werd vervolledigd door Andy Stack van Wye Oak op drums en Matthew Sheehy van Lost Lander op bas.
‘Careless’, de behoedzame opener, sloot nog enigszins aan bij het repertoire van The National, maar ‘Sleepin’ Light’ huisvestte, behalve een potige beat, ook een funky gitaartje dat weggelopen leek bij Talking Heads. Het claustrofobische ‘Sad Case’ kwam nog onstuimiger voor de dag en liep naadloos over in ‘Happiness, Missouri’, waarin EL VY zelfs enkele pijltjes richting postpunk afschoot. Intussen ijsbeerde Berninger over het podium als een padvinder zonder kompas en dronk hij zich, naar aloude gewoonte, moed in om de confrontatie met het publiek aan te durven gaan.
Wellustig
‘Silent Ivy Hotel’ was het soort song dat, met een beetje goede wil, op ‘I’m Your Man’ van Leonard Cohen had kunnen staan, maar het radiohitje ‘Return to the Moon’ werd van een veerkrachtig afrobeatriedeltje voorzien, terwijl ‘Paul Is Alive’ zich zowaar in loungy sferen waagde. Het wellustige ‘I’m the Man To Be’ dobberde weliswaar op een dansbare groove, maar klonk te rommelig voor woorden. Dat het nog érger kon, bleek vervolgens uit het tussen glam en discokitsch laverende ‘You Drive Me Crazy’, een stuitend banale cover van een eightieshitje van Fine Young Cannibals. Het publiek joelde het nummer enthousiast mee, dat is nu eenmaal de kracht van de herkenning, maar het enige dat we ons op dat moment hoofdschuddend konden afvragen was: Waarom, Matt? Waaróm?
Gelukkig volgde daarna het naar Nick Cave lonkende ‘No Time To Crank The Sun’, een elektro-gospelballad met majestueus toetsenwerk, maar ook: al te opdringerige backing vocals van de drummer. En met ‘Need A Friend’ zat het er, na amper 55 minuten, al op. Berninger gooide zijn oortjes in het publiek, keilde een beetje gratuit zijn microfoon tegen de podiumvloer en verdween.
Zeggen dat we van zijn performance zwaar onder de indruk waren, is de waarheid geweld aan doen. Mocht de zanger van EL VY niet toevallig al beroemd zijn geweest, dan zou ‘Return to the Moon’ onopgemerkt zijn gebleven en zou de groep er wellicht de grootse moeite mee hebben de ABClub gevuld te krijgen. Op zich is het uiteraard gezond dat artiesten af en toe uit hun comfortzone stappen en nieuwe creatieve ervaringen opdoen. En hey, we willen Matt Berninger het recht op een hobby zeker niet ontzeggen. Maar naar hun Belgische doortocht te oordelen, wordt EL VY niet méér dan een voetnoot bij de biografie van The National. Jammer.
Dirk Steenhaut
DE SETLIST: Careless /It’s A Game / Sleepin’ Light / Sad Case / Happiness, Missouri / Silent Ivy Hotel / Return To The Moon / Paul Is Alive / I’m The Man To Be / She Drives Me Crazy / No Time To Crank The Sun / Need A Friend.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier