Van transcendentale black metal tot sinistere folk: Liturgy en Lingua Ignota gaven in de Botanique twee van de meest intense optredens van het jaar.
‘I owe it all to Jesus’ klonk het in het traditionele liedje dat voor de optredens in de Botanique speelde. Ironisch, want er stonden twee artiesten geboekt die een behoorlijke complexe band met religie hebben.
De eerste daarvan was Liturgy, een band gespecialiseerd in ‘transcendental black metal’. Frontvrouw Ravenna Hunt-Hendrix staat erom bekend dat ze enorm complexe theologische en filosofische systemen bedenkt die ze in haar muziek verder uitdiept. Gaat uw hoofd al duizelen bij termen als ‘haelegen’, ‘Oioion’ en ‘Kel valhaal’? Geen nood, ook wie geen Heidegger en Hegel bij het ontbijt leest kan van Liturgy genieten. De experimentele black metal van de groep staat namelijk ook bol van de interessante songstructuren en de emotionele spanning. Blackmetalpuristen spuwen Liturgy al jaren uit, maar voor de avontuurlijkere muziekliefhebber behoren ze tot het boeiendste wat het genre te bieden heeft.
Op de affiche werd Liturgy bijgestaan door Kristin Hayter, die vorig jaar onder haar artiestennaam het imposante Sinner get ready uitbracht. Op dat album gebruikt ze religieus fanatisme als metafoor om haar ervaringen met huiselijk geweld te bespreken. Dat doet ze in trage, slepende nummers waarop haar doorleefde operastem centraal staat. Weinig muziek doet je nekharen sneller overeind staan.
Ritmisch complexe black metal
Maar eerst was het dus de beurt aan Ravenna Hunt-Hendrix en de haren. Materiaal uit albums die moeilijker te spelen zijn met een vierkoppige band (de blackmetalopera Origin of the alimonies en de elektronische elementen vanop The ark work) werd in de setlist achterwege gelaten. In plaats daarvan opende groep met drie nummers uit H.A.Q.Q. uit 2019. Het nummer HAJJ, waarmee de aftrap werd gegeven, maakte meteen duidelijk wat het publiek mocht verwachten: overweldigende black metal met sputterende ritmes, titanische riffs en gepassioneerde screams van Ravenna Hunt-Hendrix.
Na Viriginity en Pasaqalia volgden drie nummers uit Aesthetica, de plaat die Liturgy geliefd en gehaat maakte. Bij deze plaat had Hunt-Hendrix namelijk een complex filosofisch manifest gevoegd, wat haar kop van jut maakte in blackmetalkringen omdat het te pretentieus zou zijn. Ons kunnen zulke beschuldigingen gestolen worden, want het songmateriaal staat als een huis. Vooral het ritmisch complexe Generation was imposant en deed denken aan een kruising van black metal en de progressieve metal van Meshuggah.
Als afsluiter speelde de groep nog 93696, een eerste single van een nieuw album dat volgend jaar verschijnt. Het drumpatroontje waarmee het vijftien minuten lange epos begint doet wat denken aan Disturbeds Down with the sickness, maar verder is het weer typisch Liturgy. Al hoorden we opvallend veel trage, beukende riffs die geïnspireerd leken door hardcore punk. Alvast één album om na nieuwjaar reikhalzend naar uit te kijken.
Sinistere religieuze lyriek
Nadat Liturgy onze zintuigen had overweldigd, was het aan Lingua Ignota om ons emotioneel te zuiveren. Moederziel alleen kwam ze het podium op, en een groot deel van het concert liet ze haar muzikale begeleiding op een bandje spelen. Wellicht om zich volledig te concentreren op haar indrukwekkende zanglijnen. Vanaf de gebroken folk van Many hands door de Botanique schalde, veranderde het podium in een soort griezelopera. Met teksten als ‘The Lord spat and held me by my neck. I wish things could be different, he wept,’ werd de sinistere religieuze lyriek meteen op het publiek losgelaten. Het ene moment stond Hayter erbij als een catatonische misdienaar, het andere ging ze tekeer als een bezeten danseres uit de horrorfilm Suspiria.
De setlist bestond bijna volledig uit nummers van haar nieuwste plaat Sinner get ready, waarop ze haar noiseinvloeden en geschreeuwde vocals grotendeels terugschroefde ten voordele van sinistere folk en slepende klassieke muziek. Met Do you doubt me traitor bracht ze echter één nummer uit Caligula, haar plaat uit 2019. Daarop liet ze horen dat ook haar onzuivere, geschreeuwde stem nog steeds door merg en been ging.
Maar het overgrote merendeel zong ze dus in een zuivere, met pijn doordrongen stem. Als een sekteleider zong ze het publiek toe hoe het koninkrijk van Satan moest vallen en hoe iedereen zich tot het het bloed van Christus moest keren. De zin ‘Where does your light not shine’ in I who bend the tall grasses klonk zo niet per se als verering, maar als een wanhoopskreet. Nergens valt er te ontsnappen. Extra indrukwekkend is dat Lingua Ignota zo angstaanjagend weet te klinken met hoofdzakelijk traditionele elementen. Nog nooit klonk een banjo zo onheilspellend als in Repent now confess now. Muziek van Bijbelse proporties.
Ratelende piano
Op het einde van de show zette ze zich alsnog achter haar vleugelpiano om de rest van het concert zelf een instrument te bespelen. Al deed ze dat ook niet bepaald op de klassieke manier. Tijdens The sacred linament of judgment haalde ze een draadje door de pianosnaren om die als een soort strijkinstrument te bespelen. Vervolgens ging ze zitten om toch op de toetsen te spelen, maar niet voordat ze ijzeren kettingen op de snaren had gelegd om elke noot een ratelend effect te geven. Het zorgde ervoor dat het beklijvende Perpetual flame of Centralia nog harder binnenkwam dan anders.
Het meest traditionele nummers werd als bisnummer gespaard. Toen Lingua Ignota nog een laatste keer op het podium verscheen, zette ze achter haar piano een cover van Dolly Partons Jolene in. In Lingua Ignota’s vertraagde, minimalistische versie werd de smart nog tastbaarder dan het origineel. Het toonde aan dat Kristin Hayter ook zonder beangstigende metaforen en religieuze theatraliteit kon imponeren, enkel met de kracht en de emotie in haar stem. Lingua Ignota liet in de Botanique horen dat ze nog steeds een erg complexe band met religie heeft, maar wij lieten ons moeiteloos bekeren tot haar kerk.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier