Jajaja, it kicks nog altijd like a sleep twitch en in de finale verspilde Editors meer vuurwerk dan een fanatieke Hollander op oudejaarsavond. Maar de memorabelste van zes Werchterdoortochten werd het niet.
What’s the fuss?
Editors houdt er een gepriviligeerde band met België op na: de zoveelste uitnodiging voor deze vierdaagse happening heeft de band zowat tot huisorkest bevorderd. Voeg daar een tros publiekelijke chou chou’s aan toe (The Racing Rats, Papillon, Smokers Outside Hospital Doors, A Ton of Love, Heb Je Even Voor Mij,Munich – schrappen wat niet past) en ziedaar: een open doel.
Toch niet beter de toog opgezocht?
Mja. U had het koud en dat liet zich aanstippen. Verkleuming, zowel op als vóór de Main Stage, weerhield beide partijen ervan all the way te gaan. Wat maakte dat je onbelemmerd je achterdocht jegens Editors – en voorman Tom Smith in het bijzonder – voor je uit kon sakkeren.
Dat hij zijn zang met meer drama bezwangert dan nog aannemelijk is. Dat hij meer charisma op zijn vork prikt dan hij heffen kan. Dat ook deze groep klakkeloos meegaat in het special effects-verhaal dat we ons de afgelopen drie dagen al iets te veel in de maag lieten splitsen.
Meer foto’s van het concert vind je hier.
Maar kom. Zoals men een keer per jaar zijn bezwaren tegenover plebejisch volksvertier laat varen en ter kermis gaat, zo gaat men ook ter Editors. Het is, bij momenten, good fun en wat wil een mens nog meer. Bovendien overkomt het me nu altijd: sta ik weer allerlei bezwaren tegenover de zoveelste over het paard getilde topact te mopperen, passeert daar een jongmens op een wolk van oprechte gelukzaligheid terwijl niet eens het beste nummer uit de set passeert. Dan val ik, beschroomd, stil. Ik ben te soft voor dit vak.
Materiaal voor uw Snapchatverhaal?
‘I’m sorry about our country, we’re a bit embarrassing at the moment‘. No worries, er gewoon geen song over schrijven, Tom.
Kurt Blondeel
