Ed Sheeran moet zowat de meest onwaarschijnlijke popsensatie van zijn generatie zijn, maar daarom ook de allerstrafste. De 60.000 fans die een jaar geleden in 40 (!) minuten deze show deden uitverkopen, werden voor hun geduld beloond met twee uur tieneridolenpop uit het boekje.
Nog maar drie platen uitgebracht en nog maar 27 jaar oud, maar wel al 26 miljoen albums verkocht: Ed Sheeran een fenomeen noemen is een understatement. We zochten een tijdje naar een metafoor voor het succes van de roodharige knul uit Suffolk en kunnen alleen maar denken: als de popmuziek een videospel was, heeft deze man het nu al uitgespeeld, en hij moet nog dertig worden.
Het gevolg: de zanger toert dit jaar langs de grootste stadions en festivalpodia die er in Europa te vinden zijn.Zulke megalomane tournees zijn vaak het signaal voor bands om de grote middelen in te zetten. Maar Sheeran, die houdt de boel liever lekker simpel. Kregen we gisteren niet te zien: imposante visuele effecten, verbluffende technische hoogstandjes en extra muzikanten om dat gigantische podium te vullen. Waren er wel: een roodharige boy next door met zijn zessnarige vriend rond z’n hals, een microfoon voor z’n neus en een loop station, een apparaat dat stukjes muziek opneemt en weer afspeelt, aan z’n voeten. Meer niet.
Van extase naar ontroering
Ed Sheeran zou weleens vrede zou kunnen nemen met de risicoloze triomf en voorspelbare crowdpleasing.
Wie daar mee weg wil komen, moet met goeie nummers kunnen uitpakken, maar wie Sheeran kent, weet dat hij dat moeiteloos voor elkaar speelt. Want uitpakken deed Sheeran vanaf minuut één: Castle On The Hill mocht aftrappen en stak het vuur aan de lont voor een bijna twee uur durende mix van extase en ontroering. Woord voor woord stegen de teksten op uit het publiek – uit monden van alle leeftijden, overigens. De jongste fans waren nog niet half zo oud als Sheeran, de oudste hadden zijn grootouders kunnen zijn.
’t Is toch net iets anders dan dat allereerste Belgische optreden destijds in de AB Club, merkte Sheeran op net voordat hij The A Team inzette. Als de enkele honderden fans van toen er nu ook bij waren, hoorden ze ook hoe die doorbraakhit jaren later tot een evergreen is uitgegroeid. Een muisstille wei tijdens de strofes, een koor van 60.000 kelen bij het refrein.
En Sheeran, die deed ondertussen waar hij goed in is: geen hippe dansjes of opzichtig theater, maar persoonlijke liedjes zingen en ze aan elkaar haken met die buurjongencharme van ‘m. Een mierzoete ballad hier, wat exotische pop daar, net op tijd onderbroken door zijn sobere singer-songwriterhart. Er zijn ook dingen waar Sheeran niet goed in is, zoals de flauwe rap-intermezzo’s uit Eraser of Don’t, maar de mantel der liefde bleek heel groot, daar op die grote wei aan de Haachtstesteenweg. Ook de sentimentele overload van Dive paste er bijvoorbeeld onder, het soort ballad waar de jaren 90 een patent op hadden.
u003cemu003eThinking Out Loudu003c/emu003e gaat als openingsdans de carriu0026#xE8;re van Sheeran met gemak overleven, zoveel was duidelijk toen de koppeltjes elkaar in de ogen keken en elkaar elk woord toefluisterden.
Sheeran had niet alleen oog voor de gillende meisjes vlak voor zijn neus. Hij nam ook uitgebreid de tijd om alle boyfriends en superdads die hen vergezelden maar er verder geen bal aan vonden, even in het zonnetje te zetten. Een handige move om ook die laatste twee procent van het publiek in zijn binnenzak te steken.
Meezingen met Mertens
Op z’n best is Sheeran een foutloze rasartiest die z’n ongelooflijk oor voor melodie moeiteloos in instant wereldhits giet. Daartegenover staat het gevaar dat hij weleens vrede zou kunnen nemen met de risicoloze triomf, met voorspelbare crowdpleasing. Geen haar op z’n rosse kop dat eraan denkt om ook maar één hit uit de set weg te laten of het experiment te verkiezen boven het gegarandeerde applaus. Sheeran heeft een succesformule uitgedokterd en lijkt niet van plan om daar van af te wijken. En da’s jammer, want zo dreigt die formule een gimmick te worden.
Zijn all-in-one podiumact maakte van Sheeran een wereldwijd fenomeen, maar een uur ver in de set kan je niet anders dan je afvragen hoe dit concert er zou kunnen uitzien met een volledige band in zijn rug. De keltische folkpop van Galway Girl of Nancy Mulligan zou er zijn voordeel mee doen, net als het euforische Sing, waarmee hij de reguliere set afsloot.
Met Thinking Out Loud verklaarde Sheeran het meezingdeel van de avond voor geopend, al leek iedereen op dat moment te denken: nu pas? Die ballade gaat als openingsdans de carrière van Sheeran met gemak overleven, zoveel is duidelijk toen de koppeltjes elkaar in de ogen keken en elkaar elk woord toefluisterden. Nog meer free hugs werden er uitgedeeld tijdens Perfect, het nummer dat, wanneer u dit leest, duizenden stories op Instagram domineert, als we op de vele oplichtende smartphones rondom ons mogen afgaan tenminste.
De bissen – een zwoel Shape Of You en een ontketend You Need Me, I Don’t Need You – nam Sheeran voor zijn rekening in het rode shirt van een ander schattig meisjesidool, onze eigen Dries Mertens. Een goeie zet van Ed, die geen kans onbenut liet om extra gejuich los te weken door de Rode Duivels zijn liefde te verklaren. Het was een kleine wederdienst voor de liefdesverklaringen die hem honderd minuten lang toegeworpen werden door jongens en meisjes van 8 tot 88 jaar.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
